Θυμάσαι τον καθηγητή στο σχολείο που ενέπνεε τους μαθητές του να γίνονται καλύτεροι;
Που αφιέρωνε ποιοτικό χρόνο στη σχολική αυλή μαζί τους, συζητούσε, τους άκουγε και προσπαθούσε να τους καταλάβει καλύτερα, συμβάλλοντας με τον τρόπο του να γινόμαστε όλοι καλύτεροι άνθρωποι.
Είναι άνθρωποι σπάνιοι, είναι μοναδικές περιπτώσεις που ξεχωρίζουν πάντοτε στο σύνολο.
Δεν υπάρχουν πολλοί για αυτό και μένουν αξέχαστοι στη μνήμη των μαθητών τους.
Το σχολείο δεν είναι απλώς οι σχολικές αίθουσες και τα βιβλία. Δεν είναι απλώς η τιμωρία, η αποβολή και οι εκδρομές που πλέον γίνονται στους ίδιους και τους ίδιους χώρους. Είναι το σύνολο που σε μαθαίνει να μοιράζεσαι, να νοιάζεσαι, να δουλεύεις με τους συμμαθητές σου.
Τα βιβλία από μόνα τους θα διδάξουν τη θεωρία, ο καθηγητής όμως θα εμπνεύσει και θα δώσει το παράδειγμα για όσα σε περιμένουν στον αληθινό κόσμο.
Οι καθηγητές εξασκούν ένα λειτούργημα και έτσι πρέπει να αισθάνονται. Υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις γιατί τις έχω γνωρίσει. Δεν είναι όμως όλοι το ιδιο. Έχω γνωρίσει καθηγητές που δίνουν τόσα πολλά καλά στους μαθητές. Οι οποίοι διδάσκουν την ύλη αλλά ξέρουν πότε να κάνουν ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα για να τους πουν κάτι να γελάσουν. Και ξέρουν και πότε να γελάσουν οι ίδιοι με ένα αστείο του μαθητή τους. Τους διδάσκουν και τους εμπνέεουν. Και αυτό είναι το σημαντικότερο. Να εμπνέεις τα παιδιά και αυτό δυστυχώς λείπει.
Μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι τέτοιοι καθηγητές. Μακάρι να μην κοίταζαν κάποιοι συνέχεια το κινητό τους, μακάρι να αντιλαμβάνονταν όλοι πόσο σημαντικό λειτούργημα ασκούν καθημερινά. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για όλους. Ισχύει για κάποιες περιπτώσεις. Γιατί ευτυχώς κάποιοι γεννήθηκαν για αυτό το επάγγελμα, κάποιοι απλά φάνηκαν τυχεροί και εργάζονται ως καθηγητές. Κατάλαβες τη διαφορά;