Συμπάθησες, ερωτεύτηκες, αγάπησες, πόθησες και τι πήρες;
Με ξέρεις, πάντα θέλω να εκφράζομαι κόσμια, γι’ αυτό θα αρκεστώ λέγοντάς σου ότι έλαβες μία μούντζα, ένα λευκό χαρτί, ένα τούνελ σιωπής. Καμία ανταπόκριση, ούτε καν απειροελάχιστη κίνηση ενδιαφέροντος.
Κι εσύ, αντί να υψώσεις τείχη εγωισμού και να αρχίσεις να ρίχνεις πυρά δεξιά και αριστερά, συνεχίζεις να αγαπάς αυτόν τον ένα ή τους πολλούς ανθρώπους που σου γυρνούν την πλάτη. Σε βλέπουν και δεν σε χαιρετούν. Προσποιούνται ότι είσαι αόρατη. Σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχεις στο οπτικό τους πεδίο, τόσο απλά τόσο πεισματικά, τόσο “απάνθρωπα”.
Κι εσύ; Μετράω τον εγωισμό και μου δείχνει μηδέν. Προσπαθώ να μπω στο μυαλό σου και βλέπω ένα όμορφο τοπίο απόλυτης γαλήνης. Τι να σου πω… Σε θαυμάζω, ειλικρινά. Σε “φτύνουν” κι εσύ αυξάνεις τη δόση αγάπης, σε περιφρονούν κυριολεκτικά κι εσύ τους σημαδεύεις με τα βέλη του έρωτα.
Ξέρεις τι έχεις καταφέρει; Να απαλλαγείς από κάθε είδους κόμπλεξ, να συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου, να είσαι αυτάρκης και να διώξεις μίσος και κακίες από την ψυχή σου. Έκανες τεράστιο χώρο στην αγάπη για να μπει και να ανθίσει μέσα σου, βγάζοντας τόσο βαθιές ρίζες που όσο κι αν της δίνουν χίλιους λόγους να μαρανθεί, αυτή βρίσκει άλλους τόσους για να παίρνει γιγαντιαίες διαστάσεις.
Αγαπάς και αδιαφορείς που δεν εισπράττεις πίσω ούτε ένα γλυκό φιλί ούτε ένα απαλό χάδι. Έχεις ανέβει σ’ ένα πολύ ψηλό βάθρο που όσο και να παιδεύομαι δεν θα καταφέρω ποτέ να το φτάσω.
Τις προάλλες σε κοίταξα, ενώ εσύ επέμενες να παίζεις τον αδιάφορο, κι αντιλήφθηκα ότι πάντα θα μου προκαλείς ένα γρήγορο κι άτακτο καρδιοχτύπι και θα έχεις ένα μεγάλο μέρος στην καρδιά μου… Άπαξ και φυτρώσουν αισθήματα, δεν ξεριζώνουν πανάθεμά τα. Είναι στιγμές που τους δίνω μορφή, τα αρπάζω και τα “πνίγω”, αλλά μέχρι το επόμενο blink of the eye, τσουπ, να τα πάλι, ολοζώντανα.
Λες να είμαι κι εγώ ένας υπέροχος άνθρωπος; Μπα, καποιες φορές με κυριεύει ένας τυφλός εγωισμός που μου αφαιρεί ακόμη και το χαμόγελο, αλλά και την ευθυγράμμιση του βλέμματός μου με το δικό σου…