Η Ελλάδα καίγεται, ο αριθμός νεκρών και αγνοούμενων αυξάνεται, νέοι, ηλικιωμένοι, νεογέννητα ξεσπιτώνονται, χάνουν τις περιουσίες τους και τα μέλη της οικογένειας τους.
Τα κανάλια μεταδίδουν ασταμάτητα την ασυγκράτητη ορμή της φωτιάς, τους πυροσβέστες που πολεμούν κυριολεκτικά με τις φλόγες και τις κραυγές αγωνίας και πόνου των πληγέντων.
Οι πένθιμες αναρτήσεις σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν σταματούν να υπενθυμίζουν πόσο μάταιη είναι αυτή η ζωή και πώς μέσα σε λίγες ώρες μπορεί να βυθιστεί μια ολόκληρη χώρα στο πένθος. Μπουκιά δεν κατεβαίνει κάτω στο στομάχι, κανείς δεν διψάει και δεν έχει όρεξη να πει μια εύθυμη κουβέντα…. Όλοι μας, εγώ, εσύ, αυτός, αυτή παρακολουθούμε τα γεγονότα με κομμένη την ανάσα και βαριά καρδιά. Κανείς δεν το πιστεύει, κανένας νους δεν κατορθώνει, προς το παρόν, να αντιληφθεί πλήρως το μέγεθος της καταστροφής.
Παντού ακούς και διαβάζεις χιλιάδες γιατί… Καμία απάντηση. Τα νεκρά σώματα των άτυχων ανθρώπων “κόβουν” την ανθρώπινη λαλιά… Ποιο πρόβλημα και ποιος προβληματισμός θα συγκριθεί με αυτή την οργισμένη πυρκαγιά που έκαψε αλύπητα χιλιάδες στρέμματα γης και τόσα αθώα σώματα.
Η έκκληση βοήθειας δεν σταματά. Παντού διαβάζεις ανακοινώσεις για συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης. Ο κόσμος ευαισθητοποιείται με δική του πρωτοβουλία και αποδεικνύει το μεγαλείο της ανθρωπιάς του στα δύσκολα και στα τραγικότερα… Επώνυμοι και ανώνυμοι πολίτες προσφέρουν τα εξοχικά και τα σπίτια τους για να βρουν οι άστεγες οικογένειες ένα καταφύγιο.
Ελλάδα και Κύπρος γίνονται μία γροθιά και αλληλοστηρίζουν η μία την άλλη. Ο πόνος της μίας γίνεται η απέραντη θλίψη της άλλης και ενώνονται ακόμα μία φορά για να βοηθήσουν και να στηρίξουν τους πληγέντες.
Ακόμα και εσύ που διαβάζεις μπορείς να προσφέρεις με το δικό σου τρόπο, με υλικά αγαθά, τρόφιμα, πάνες, φάρμακα τόσο για τους συνανθρώπους μας αλλά και για τα ζώα.