Δεν άντεχα τη γυναίκα μου. Ένιωθα εγκλωβισμένος στο γάμο μας και όλα μου έφταιγαν. Δεν έβλεπα καθαρά και προσπαθούσα μόνο να ξεφύγω, να χωρίσω, να τελειώνω από αυτή την κατάσταση.
Άρχισα να βλέπω άλλες γυναίκες, να μιλώ απότομα σε φίλους και συγγενείς. Είχα αλλάξει πολύ, δεν ήμουν ο εαυτός μου. Σκέφτηκα ακόμη και να σηκώσω χέρι και ντρέπομαι τώρα που πέρασε ακόμη και από το μυαλό μου. Ευτυχώς, δεν το έπραξα ποτέ. Νομίζω δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου.
Επηρεαζόμουν από τρίτους, είχα ξεφύγει εντελώς. Η γυναίκα μου προσπαθούσε να σώσει ότι είχε απομείνει. Δεν της έδειχνα κανένα σεβασμό.
Μέχρι που μια μέρα, ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Μου ζήτησε να μην ξαναγυρίσω στο σπίτι.
Βρέθηκα στο δρόμο χωρίς να ξέρω που πηγαίνω. Κατέληξα τα ξημερώματα να χτυπώ τις πόρτες του σπιτιού μου. Μου άνοιξε, συζητήσαμε έντονα και κοιμήθηκα στον καναπέ. Την άλλη μέρα και πάλι στο δρόμο χωρίς να βλέπω καθαρά. Τα ξημερώματα βρέθηκα στο σπίτι της μάνας μου. Που είχα καταντήσει…;
Ο καιρός περνούσε και οι εντάσεις συνεχίζονταν. Η γυναίκα μου είχε τη δύναμη να μου λέει ότι πρέπει να δω ειδικό. Να δεχτώ βοήθεια. Στην αρχή, ούτε κατά διάνοια να έκανα κάτι τέτοιο. Δεν ήθελα καθόλου να το δεχτώ, πόσο μάλλον να το παραδεχτώ.
Με τον καιρό έδειχναν να στενεύουν κι άλλο τα πράγματα. Η γυναίκα μου προσπαθούσε να μαζέψει τα κομμάτια της και την είδα ότι άλλαζε, πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Αυτό με έκανε να θυμώνω, να ζηλεύω, να μην ξέρω τι να κάνω. Μέχρι που έκλεισα ραντεβού σε ψυχολόγο και σύμβουλο γάμου. Μετά από την πρώτη συνεδρία, περίμενα για την επόμενη και την επόμενη. Είχαν αρχίσει πολλά ξεκαθαρίσματα μέσα μου. Το ένιωθα. Με βοηθούσε.
Άρχισα να αισθάνομαι και πάλι άνθρωπος. Άλλαζα και το έδειχνα όχι απλά με λόγια αλλά με πράξεις. Ήταν τεράστια αλλαγή για τον περίγυρο μου. Δεν το πίστευαν όμως μου στάθηκαν. Και εγώ επιτέλους συνήλθα γιατί αλλιώς, θα έχανα έναν υπέροχο άνθρωπο. Τη γυναίκα μου.