Η Κύπρος της φιλοξενίας, η Κύπρος της οικογένειας, κρύβει μια σκοτεινή πλευρά, που αρκετοί επιλέγουν να αγνοούν. Μάτια ερμητικά κλειστά όσον αφορά τα όσα συμβαίνουν γύρω μας με τα αδέσποτα οι αρμόδιοι και πλήρης αναισθησία πολίτες, συχνά κυνηγοί που τα παρατούν στο έλεος τους.
Εάν είσαι φιλόζωος/η και ζεις στην Κύπρο, υποφέρεις. Υποφέρεις γιατί προσπαθείς μόνος να σώσεις ότι μπορείς.
Παρέες, καταφύγια τα οποία ασφυκτιούν, άνθρωποι μεμονωμένα που προσπαθούν ο κάθε ένας, να κάνουν όσα μπορούν για την ευημερία των ζωών. Ακούς άλλοι να καταλήγουν με 10 σκύλους στην αυλή, σε μια ΥΠΕΡπροσπάθεια να αλλάξουν τα ασυμμάζευτα, να αλλάξουν την Κύπρο σε αυτό το θέμα.
Μια βόλτα να πας στα χωριά και μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου, αδέσποτα θα βρεθούν στη διαδρομή σου. Φοβισμένα, ταλαιπωρημένα, νηστικά.
Συχνά, πολίτες πληρώνουν με δικά τους έξοδα για να φροντίζουν τα αδέσποτα για λίγες μέρες, με κτηνιατρική περίθαλψη εάν χρειάζεται, με την ελπίδα πως κάπου, κάπως, θα βρεθεί ο ιδιοκτήτης του τετράποδου. Και τα καταφύγια να ξεχειλίζουν και οι ανάγκες να μεγαλώνουν . Να ακούμε για ευθανασίες ή στην καλύτερη των περιπτώσεων, ότι τους βρήκαν οικογένεια κάπου καλύτερα στο εξωτερικό. Γιατί για τη δική μας Κύπρο, η ελπίδα για αυτά τα πλάσματα, τα τετράποδα, δεν υπάρχει.
Όσο δεν τηρούνται οι νόμοι, όσο οι αρχές κλείνουν τα μάτια, όσο επικρατεί η νοοτροπία του ως πάρακάτω, καμία αλλαγή, καμία εξέλιξη δεν υπάρχει σε αυτό το θέμα. Οι νόμοι υπάρχουν μόνο στα χαρτιά, η επιβολή τους είναι σχεδόν μηδενική, και η νοοτροπία του «είναι απλώς ένας σκύλος» κυριαρχεί.