Μην βιαστείς να με αποκαλέσεις επιπόλαιη και ανώριμη.
Ένα μόνο έχω να σου πω και ρίξε το στη μηχανή επεξεργασίας που ονομάζεται εγκέφαλος. Μετά από είκοσι σχεδόν χρόνια φιλίας, απομακρύνθηκα από την κολλητή μου, τον άνθρωπο που ήξερε όλες τις κουταμάρες που έκανα, όλα τα καρδιοχτύπια μου, όλες τις επιτυχίες και τις κρυφές αποτυχίες μου. Τον άνθρωπο με τον οποίο μοιράστηκα χιλιάδες ώρες σε βόλτες, ταξίδια, τηλεφωνικές συνομιλίες.
Ξέρω, είναι σκληρός ο λόγος μου, αλλά αισθάνομαι ότι ξόδεψα και δεν επένδυσα χρόνο σε μία φιλία που θα μου έδινε κάτι άλλο… πιο φωτεινό, πιο θετικό, πιο τέλειο! Θα παραξενευτείς, αλλά για μήνες σκεφτόμουν πως ό,τι ανακοίνωνα σε αυτή την κοπέλα, γκρεμιζόταν στα επόμενα 24ωρα. Λες και οι αύρες μας δεν ήθελαν ποτέ να συνδεθούν με το σωστό τρόπο και να αρχίσουν να φυτρώνουν τριγύρω μας και κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια μας λουλουδάκια. Όχι απ’ αυτά τα μικρά και ασήμαντα που δεν σε νοιάζει αν τα πατήσεις και λιγάκι, αλλά από τα άλλα που μοσχοβολούν και τα θαυμάζεις λες και θα ζωντανέψουν και θα πάρουν τη μορφή μίας πανέμορφης κοπέλας.
Δεν λέω, είναι και θα είναι ένας πολύ όμορφος άνθρωπος για μένα, ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου. Όμως, τα χρόνια κυλούν τόσο γρήγορα λες και κάθε δεκαετία φεύγει με ένα απλό κλείσιμο και άνοιγμα ματιών. Κι αν δεν καθαρίσω τη γύρω ενέργεια που με ακολουθεί από την ημέρα που γεννήθηκα, ίσως να χάσω πολύτιμα θέλω και δεν καταφέρω ποτέ να ζήσω αυτά που ποθεί ο νους, η καρδιά και η ψυχή μου.
Με διακριτικότητα, ήπιους τόνους και φυσικότητα, αποφάσισα ότι δεν θα ξαναπιούμε μαζί εκείνο το καφεδάκι, αλλά πάντα θα εύχομαι τα καλύτερα για σένα και θα χαίρομαι με τα επιτεύγματα σου! Α, και κάτι ακόμα, είσαι όμορφη, νέα και έξυπνη… πάρε πρωτοβουλίες και άρπαξε τη ζωή στα χέρια σου, αλλά κάντο αθόρυβα, χωρίς ανακοινώσεις και δημοσίευση στον τοπικό “Τύπο”.