Ζούμε όλοι περίεργες μέρες με πρωταγωνιστές την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα, το θυμό, την απόγνωση.
Το μόνο που έχουμε, το μόνο που μας μένει, είναι να νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Συμβαίνει όμως;
Τον τελευταίο χρόνο δοκιμάζονται οι αντοχές μας. Και βλέπουμε χαρακτήρες. Αληθινές συμπεριφορές ανθρώπων που μέχρι τώρα φορούσαν καλά τη μάσκα τους. Ή μήπως είναι γιατί δεν αντέχουν άλλο; Γιατί πιέζονται οικονομικά, γιατί οι καταστάσεις είναι όντως πολύ δύσκολες πλέον.
Όλοι πίσω από τις πόρτες των σπιτιών μας, πιθανότατα να περνάμε δύσκολα. Δεν ξερείς ποτέ τι βιώνει ο κάθε ένας και λίγη καλοσύνη, ακόμη και μια καλή κουβέντα, ένα αληθινό χαμόγελο, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Το μόνο που μας μένει, είναι να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Να νοιαζόμαστε το διπλανό μας, να ρωτάμε αν είναι καλά. Όχι το τυπικό ενδιαφέρον που δεν θα ακούσεις ούτε καλά-καλά την απάντηση τους. Αληθινό ενδιαφέρον. Εάν χρειάζονται ακόμη και λίγο ψωμί. Ή κάποιον για να μιλήσουν.
Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι. Και αυτό το διάστημα, βλέπουμε περισσότερο να κερδίζουν οι… κακοί να το πώ; Γιατί, δεν γίνεται να βλέπεις μια γιαγιά να σκοντάφτει, να πέφτει και να χτυπά και να μην βοηθάς να σηκωθεί. Δεν γίνεται να βλέπεις μια γυναίκα να κουβαλά κάτι αρκετά βαρύ μέσα στις βροχές και να μην προθυμοποιήσε να βοηθήσεις. Δεν είμαστε τέτοιοι. Ποτέ δεν ήμασταν… Μα να που γινόμαστε τώρα…