Θυμάσαι τότε που δεν σε χωρούσε ο τόπος. Όπου κι αν βρισκόσουν, αισθανόσουν ότι πνίγεσαι.
Ήσουν σε μια παρέα κι όμως τσάκωνες το μυαλό σου να ταξιδεύει κάπου αλλού, σε κάποιον άλλον άνθρωπο που η απουσία του ήταν τόσο αισθητή στη ζωή σου.
Έχασες πολλές στιγμές κοιτώντας άσκοπα το κινητό σου για ένα μήνυμα και μια κλήση που δεν έλεγε να εμφανιστεί ποτέ στο κινητό. Σου μιλούσαν οι γύρω σου, που έδειχναν ότι σε εκτιμούν απεριόριστα κι όμως εσύ, ήσουν αλλού και τους ζητούσες με ευγένεια να σου επαναλάβουν ότι είπαν κάνοντας τάχα πως δεν κατάλαβες.
Και περνούσαν οι μέρες με παρέες, δουλειά, στιγμές και ενώ ήσουν παρών, βαθιά μέσα σου ήξερες πώς μόνο το σώμα σου ήταν εκεί.
Άνθρωποι που σε έπαιρναν τηλέφωνο, που σε προσκαλούσαν σε κοινές συναντήσεις. Ήταν όλοι γύρω σου, γράφοντας νέες εμπειρίες και περιπέτειες και εσύ ησουν ακόμη πολύ μακριά.
Έχασες ευκαιρίες γιατί το μυαλό επέμενε στα δικά του θέλω. Αυτά τα θέλω που σου έτρωγαν το μέσα σου. Τα θέλω που στο τέλος της μέρας, δεν σου ταίριαζαν και δεν σου άξιζαν.
Μέχρι που μέρα με τη μέρα, άρχισες να νιώθεις την αγάπη που σου έδιναν. Άρχισες να αντιλαμβάνεσαι πώς δεν έχεις καιρό για χάσιμο. Ξεκίνησες να εκτιμάς το κάθε τι που συνέβαινε τριγύρω σου.
Και κατάλαβες… Κατάλαβες πώς αυτοί που δηλώνουν παρών στη ζωή σου, με ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα αυτοί αξίζουν να είναι στη ζωή σου. Εκτίμησες την αγάπη τους που είχες τόσο καιρό δεδομένη, εκτίμησες τα αστεία και τα χαμόγελα τους. Εκτίμησες την προσπάθεια τους να σε ανέχονται όταν εσύ ήσουν πολύ αλλού. Σημαντικοί άνθρωποι, σπάνιοι. Ξεχωριστοί.
Και τότε, όλα έγιναν όμορφα γύρω σου. Γιατί εκεί τριγύρω ήταν πολλοί οι όμορφοι άνθρωποι που τους άξιζε μια ευκαιρία. Χωρίς να χρειαστεί να αποδείξεις τίποτα, γιατί σε δέχονται όπως ακριβώς είσαι.