Την έχουμε συνηθίσει να δίνει χαρά όπου κι αν βρεθεί.
Το χαμόγελο της εκπέμπει πάντα τόση αγάπη και ειλικρίνεια, που πλημμυρίζει το χώρο.
Για πρώτη φορά, η Γεωργία Κόμπου, η δική μας μπουζουξίνα, μιλά για τον καρκίνο και όλα όσα διανύει αυτή την περίοδο στην προσωπική της ζωή θέλοντας να στείλει ένα δυνατό μήνυμα σε όλους καθώς και τις καθημερινές ηρωίδες της καθημερινότητας μας. Γιατί αυτή είναι πάντα η Γεωργία μας κι εμείς είμαστε εδώ για να σταθούμε δίπλα της και να την στηρίξουμε.
«Αυτή η κακοήθεια μπήκε σαν σίφουνας στη ζωή μου όπως τα μπουρίνια του φθινοπώρου. Το έμαθα στις 27 Αυγούστου το 2019, μετά την ολοκλήρωση του βιντεοκλίπ μου «Zorba the Greek dance». Φρικτούς πόνους στο αριστερό πόδι και εισαγωγή στην κλινική με μαγνητικούς, αξονικούς, βιοψίες. «Έχεις low grade sarcoma». Τέσσερις λέξεις, τέσσερεις μαχαιριές, τέσσερα καρφιά στην καρδιά μου. Στην αρχή δεν το πιστεύεις, αρνείσαι να το πιστέψεις. -Δεν μπορεί να συμβαίνει σε μένα αυτό. Μέχρι που παίρνεις στα χέρια σου τους μαγνητικούς που απεικονίζουν τα σωθικά σου. Τους έβλεπα σαν στρογγυλές μουντζούρες στη ζελατίνα. Ακολουθούν οι ερωτήσεις: – Θα ζήσω; -Θα πονάω; -Πόσο θα πονέσει η οικογένεια μου; Αυτή η τελευταία ερώτηση ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε τα δάκρυα».
Οι πρώτες σκέψεις:
«Μετά τη διάγνωση συνέχισα τη διδασκαλία μου στο μπουζούκι και να προσεύχομαι ανελλιπώς. Ήταν η δική μου επίθεση στο θηρίο. Ποτέ μου δεν σκεφτόμουν πως, οτιδήποτε έκανα ήταν κάτι το τελευταίο. Τίποτα δεν είναι το τελευταίο για μένα. Εγώ είμαι σούπερ ήρωας, αγωνίστρια. Ποτέ οι σούπερ ήρωες δεν παθαίνουν καρκίνο. Η ισχνή φωνούλα μέσα μου συνεχώς ψιθύριζε θα ζήσω; θα τα καταφέρω; Την προσπερνούσα με προσευχή και πίστη».
Οι δικοί της άνθρωποι:
«Σ’ αυτό το κτύπημα σκεφτόμουν διάφορα. «Μετά το θάνατο τι;. Με τρομάζει το τέλος, το απόλυτο σκοτάδι. Δεν υπάρχεις, σαν να μην υπήρξες ποτέ. Σκέψεις για διάφορα, τους φίλους μου, τους εχθρούς μου, άνθρωποι που με πλήγωσαν με αδίκησαν, μου φέρθηκαν άσχημα. Τα παιδιά μου, τον άντρα μου, την αδελφή μου τον γαμπρό μου, την οικογένεια μου όλη».
Η ασπίδα σωτηρίας:
«Η ψυχή μου, ο δυναμισμός μου, η πίστη μου στον Πανάγαθο, η πίστη μου ότι θα ζήσω. Ότι είναι ακόμα μια δοκιμασία στις τόσες που πέρασα, αλλά θα το προσπεράσω. Η κόρη μου μού απαγορεύει να κλαίω, να στεναχωριέμαι. Η δοκιμασία με την υγεία της εδώ και 19 χρόνια την έχει κάνει σκληρή, δυνατή στο να αντιμετωπίζει τα πάντα με δυναμισμό, είναι ο φύλακας άγγελος μου».
Οι σχέσεις με τους γύρω της τώρα πια:
«Ήμουν από ανέκαθεν πιο ώριμη, πιο ανθρώπινη και έβλεπα τα ασήμαντα γύρω μου και τα προσπερνούσα. Το πιο βασικό όμως μέτρησα την αγάπη των άλλων γύρω μου. Είδα τους φίλους μου και τους ξεχώρισα έναν – έναν από τους γνωστούς, τους περαστικούς. Ο καρκίνος κάνει τους πάντες να βγάζουν τις μάσκες τους και να σταθούν με τα πραγματικά τους πρόσωπα. Ανακαλύπτεις ποιοι σε αγαπάνε, ποιοί θέλουν μόνον να είσαι καλά, άδολα χωρίς αντάλλαγμα και ποιοι ήταν στην ζωή σου με άδειες ψυχές, χωρίς συναίσθημα».
Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
«Εδώ και 40 ολόκληρα χρόνια κυνηγούσα την επαγγελματική επιτυχία ή αναγνώριση. Έχω κάνει αμέτρητες θυσίες σε προσωπικό κα οικονομικό επίπεδο. Αυτό το κτύπημα στη ζωή μου με έμαθε να ζω με όλες τις αισθήσεις τους μικρούς παράδεισους της ζωής με ταπεινότητα, αγάπη και ηρεμία. Έχω αποφασίσει να δώσω την ευκαιρία στη Γεωργία να χαμηλώσει τους έντονους τόνους ζωής της και να απολαμβάνει αυτά που την κάνουν ευτυχισμένη».
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ
«Στο Θεό πρωτίστως, στους γιατρούς μου τους φύλακες άγγελους μου, την κόρη μου και τον γιο μου, την οικογένεια μου. Σε όλους όσοι άναψαν ένα κερί για μένα, έκαναν μια προσευχή. Και ήταν πολλοί. Φίλοι, συνεργάτες αλλά και άγνωστοι που τόσα χρόνια θαυμάζουν τον άνθρωπο Γεωργία και τη μουσική της. Ο καρκίνος δεν σημαίνει πάντα θάνατο. Επιτεθείτε του, μην τον αφήσετε να σας τρομάξει γιατί αυτό ακριβώς τον τρέφει, ο τρόμος».