Αν δεν βρήκες κατάλληλο ψαλίδι να “κόψεις” ακόμη τον ομφάλιο (παλαιολιθικό) λώρο που έχεις εδώ και σαράντα χρόνια με τον μαμόθρεφτό σου (κούχου-κούχου… συγγνώμη, αυτός ο βήχας φταίει και μπερδεύω τις λέξεις), εννοώ με τον υιό σου, μην ανησυχείς!
Δεν θα αρχίσω να απειλώ το σπλάχνο σου ότι θα τον χωρίσω, αφού τον λατρεύω και με λατρεύει!
Εσένα αντιπαθώ και μάλιστα από την πρώτη στιγμή που σε είδα. Με το “χαίρω πολύ” μου έδειξες τα δοντάκια σου (κίτρινα και γεμάτα πέτρα, εποχής Προπατόρων), αλλά δεν θα σε ανέχομαι για πολύ καιρό ακόμη. Ήδη πήρα πύρινο μαρκαδόρο και έγραψα ή μάλλον χάραξα βαθύτατα αυτή τη φορά τις κόκκινες γραμμές που δεν επιτρέπεται να ξαναπεράσεις.
Ανέκαθεν ήμουν μία αξιοπρεπής και ηθική γυναίκα και δεν θα μπω ποτέ στη διαδικασία να πειράξω ούτε μία τρίχα από τα αχυρένια μαλλιά σου, αλλά φόρεσε τα κολλημένα με γόμα γυαλιά μυωπίας σου και διάβασε όσα έχω κατά νου τόσο καιρό και δεν πήρα την αναθεματισμένη απόφαση να τα ξεστομίσω (ήρεμη είμαι):
Καλά, η ώρα 11 το βράδυ τον παίρνεις τηλέφωνο για να τον ρωτήσεις πώς τα πήγε στο interview; Κι αν κάνουμε κάτι σοβαρό στο κρεβάτι εκείνη την ώρα (π.χ. αν αλλάζουμε μαξιλαροθήκες), δεν σε νοιάζει αν διακόπτεις; Φιρί-φιρί το πας να σου στείλω ωράριο επιτρεπτών κλήσεων ή να σε κάνω block (my dream).
Μαζί μου θα κάνει οικογένεια και μαζί μου θα γεράσει, αν μας αφήσεις και λίγο στην ησυχία μας. Αν ήξερες πόσες φορές καβγαδίσαμε εξαιτίας σου δεν θα ήσουν υπερήφανη για τον εαυτό σου. Ήδη σε κάνω εικόνα: σαν μία χελώνα που μπαίνει στο καβούκι της και δεν βγαίνει από ντροπή. Εσύ όμως δεν είσαι χελώνα, αλλά δεν είμαι και ειδική περί σπάνιων ειδών φιδιών για να κάνω συγκεκριμένη αναφορά. Αφού είπαμε, είμαι comme il faut (να το και το γαλλικό!).
Άσε μας και μία Κυριακή να μαγειρέψουμε στο σπίτι μας και σταμάτα να μας παίρνεις τηλέφωνο ότι έφτιαξες γαριδο-καρμπονάρα με κους κους πασπαλισμένο με μελάνι σουπιάς που αρέσει πολύ στο γιο σου. Τρώει τον άμπακο και μετά τον έχω να πονάει το στομάχι του. Δώσε μου την ευκαιρία να ανακαλύψω πώς ανάβει ο high tech φούρνος μου.
Σταμάτα να του μουρμουράς κάθε μεσημέρι ότι δεν σε επισκέπτομαι ποτέ μόνη μου… για να το κάνω, κάτι ξέρω. Δεν θα σε έχω κάθε φορά να προσπαθείς να με ψαρεύεις, να μου ρίχνεις σποντούλες κι άλλα τέτοια σχετικά.
Αν δεν σου απαντήσουμε και ένα Σάββατο το τηλέφωνο, αρκέσου με το πρωινό sms reply στα εισερχόμενά σου. Δεν χρειάζεται να ξέρεις πώς προγραμματίσαμε το day off μας… για να πετάξεις την ιδέα σου που θα τα ανατρέψει όλα.
Μην βάζεις λόγια στον άντρα μου εναντίον μου, διότι δεν με χωνεύεις. Αυτός που με παντρεύτηκε κάτι ήξερε και με πήρε. Δεν ξέρω αν το γνωρίζεις, αλλά τα παιδιά και γενικότερα οι άνθρωποι δεν είναι ιδιοκτησία μας. Got it?