Είναι μαυροφορεμένη. Χαμογελά, συζητά όμως μέσα στα μάτια της βλέπεις τον πόνο που της ραγίζει την καρδιά, που άλλαξε τη ζωή της.
Όχι άλλες ζωές να χαρίζονται στην άσφαλτο.
«Είναι το παιδί σου. Δύσκολα ξεπερνάς το χαμό του. Παρακαλάς κάθε μέρα να ήσουν εσύ στη θέση του. Δυστυχώς, δεν μπορώ να αλλάξω κάτι. Είναι πέραν από τις δυνάμεις μου. Δεν μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, δεν μπορώ να φέρω πίσω το παιδί μου».
Έχει κι άλλα παιδιά όμως το κενό δεν παύει από το να είναι μεγάλο.
«Ακόμη θυμάμαι πόσο τραγικά μου ανακοινώθηκε η είδηση του χαμού του. Στάθηκα δυνατή για τα παιδιά μου, για την οικογένεια μου, όμως από εκείνη τη μέρα, άλλαξαν πολλά μέσα μου. Δεν το ξεπερνάς ποτέ, δεν ξεχνιέται ποτέ το βαρύ κενό, το μεγάλο συναίσθημα, είναι παρών στην κάθε μου μέρα».
Μια κακιά στιγμή, μια απροσεξία, ένα ποτό παραπάνω, μπορεί να αλλάξει τη ζωή των γύρω σας. Να τους συνοδεύει για πάντα ο πόνος και τα αναπάντητα γιατί της απώλειας.