Δεν ξέρω πόση ζάχαρη αντέχω να καταναλώσω σ’ ένα και μόνο 24ωρο, αλλά σίγουρα η «Κλέλια» με έκανε να σκέφτομαι συνέχεια όλων των ειδών τα γλυκά που γεύτηκα, θαύμασα αλλά και δεν τόλμησα να αγγίξω μέχρι τώρα…
Η περιγραφή του 24ωρου της με έκανε να βλέπω μπροστά μου τις θερμίδες να «περπατούν», να «τρέχουν», να «κινούνται» και γενικότερα να έχουν «ποδαράκια» και «χεράκια». Προειδοποίηση! Στην πιο κάτω αφήγηση δεν παίζει κανένα σκηνικό με φρεσκοκομμένη σαλατίτσα, φρούτα εποχής και μπάρες δημητριακών… Γι’ αυτό αν κάνεις διατροφή… καλύτερα να αλλάξεις σελίδα (τρόπος του λέγειν).
«Χτυπάει το κινητό μου στις 3μ.μ. και με ρωτάς πώς περνώ το 24ωρο μου… Mόλις με ξύπνησες από το μεσημεριανό μου ύπνο και στην προσπάθειά μου να αρπάξω το κινητό από το κομοδίνο, έριξα το πιατάκι με το κέικ πάνω στην οθόνη του laptop αλλά και στην οθόνη του κινητού μου… Δεν σκέφτομαι το τηλέφωνο που έγινε σιροπιαστό, αλλά τις συνταγές μαρμελάδων, κέικ και όλων των παραδοσιακών και ευφάνταστων γλυκών που εξαφανίστηκαν μαζί με όλα τα screen shots φωτογραφιών και tips που έγραφα, αντέγραφα και μάζευα εδώ και δύο χρόνια… Αφού είμαι τρελή με τα γλυκά. Τα φτιάνω και τα καταναλώνω. Όχι όλα βέβαια… αλλά κάνω πού και πού και κανένα share με τις γειτόνισσές μου, τους πολύ καλούς μου φίλους (ο ένας ακόμη με κατηγορεί για τα πέντε-δεκαπέντε… περιττά κιλά του), τον άνδρα μου, τους γονείς μου και τα αδέλφια μου… Τώρα που είπα για σόι, μην ακούσεις τη μάνα μου. Όλο ‘θα γίνεις βόδι, έγινες φάλαινα’ και τέτοια μου κοπανάει ολημερίς. Όμως, έλα που κοιτιέμαι στον καθρέφτη και βλέπω μια ‘καραμελένια οπτασία’… Δεν φταίω που φτιάχνω τα καλύτερα pancakes, τις πιο λαχταριστές και υπερβολικά φορτωμένες κρέπες… για να μη συνεχίσω να γράφω τι άλλες γλυκοδημιουργίες κάνουν τα χεράκια μου και η αστείρευτη φαντασία μου. Πρωινό, τύπου αυγουλάκι, μαρουλάκι, ψωμάκι δεν έφαγα ποτέ. Κάτι σοκολατένιους πειρασμούς σε σχήμα μικρής μπουκιάς αρπάζω κάθε πρωί πριν φύγω για δουλειά και όσο για το σνακ μου… ναι, σωστά κατάλαβες… και πάλι γλυκάκι. Κάτι ταρτούλες από λεμόνι και φράουλα βάζω στα ταπεράκια μου… Καμία σχέση με φρούτα εποχής. Αφού ξέχασα και τι γεύση έχει το μήλο… Το επάγγελμα μου θα σε ξαφνιάσει, αλλά είμαι Ενδοκρινολόγος… Το ξέρω ότι δεν με πιστεύεις… αλλά σου λέω ότι δεν κάθομαι να διατυμπανίζω ότι έχω αντικαταστήσει όλη τη διατροφική πυραμίδα με τη ζαχαρούλα. Το λες και κακή συνήθεια, το λες και εθισμό, το λες ότι έχασα την μπάλα… Το μεσημέρι επιστρέφω στο σπίτι για να μαγειρέψω για τα δυο μου παιδιά. Νοικοκυρά δεν με αποκαλείς, αλλά μία μπριζόλα μπορώ να την ψήσω και μία σαλάτα μπορώ να την κόψω. Με λίγα λόγια ξέρω να στρώσω ένα μεσημεριανό γεύμα, χωρίς γλυκά. Τώρα θα με ρωτήσεις αν συμμετέχω σε αυτό το γεύμα… Η απάντηση είναι όχι. Φεύγοντας από το ιατρείο τσακίζω κυριολεκτικά δύο σοκολατίτσες στο δρόμο, πετάω και τα χαρτάκια σε κρυφό κάλαθο -μπας και με υποψιαστούν τα παιδιά- και υποκρίνομαι ότι τσίμπησα ένα υγιεινό γεύμα στο ιατρείο. ‘Η κρυφή μου σχέση με τη ζάχαρη’… αυτό τον τίτλο θα μπορούσα να δώσω στη μέχρι σήμερα ζωή μου. Δεν είμαι περήφανη παιδιά, αλλά τι να κάνω… Δεν κόβεται η άτιμη ζάχαρη. Δεν νομίζω να θέλετε να σας πω και τι επιλέγω για βραδινό, διότι είμαι σίγουρη ότι θα σηκώσετε τα χέρια ψηλά. Θα σας δώσω όμως κάποια ένδειξη… Στην τσάντα μου θα βρείτε αποδείξεις από γνωστά ζαχαροπλαστεία της πρώτεύουσας (εντάξει, δεν τα γυρίζω και όλα) και δύο τεράστιους λεκέδες από σοκολατίνα γκανάζ στην ταπετσαρία του αυτοκινήτου μου… Κάπου εδώ σταματώ να γράφω, γιατί πρέπει να σιροπιάσω το κέικ ινδοκάρυδου που ήδη κρύωσε αρκετά… έχω και σοβαρές δουλειές! Και κάτι τελευταίο, δεν δέχομαι παραγγελίες, γιατί μου αρέσει να χαρίζω και να μοιράζομαι τις γλυκές μου απολαύσεις!».