Έχεις ακούσει διάφορα ρητά και κλισέ για τον έρωτα.
Είναι λέει ένας θεός, μια θρησκεία, ένας εθισμός, μια εξάρτηση. Είναι λέει σαρωτικός, καταστροφικός. Από τη μια σου ζεσταίνει όλο σου το κορμί κι απ’ την άλλη, χωρίς έλεος αποχωρεί, εντελώς ξαφνικά και σ’ αφήνει στήλη άλατος, παγωμένο, κενό, μισό κι άδειο.
Στο άκουσμα λοιπόν κάθε μίας λέξης έγνεφες καταφατικά, έχοντας ίσως μέσα σου μια απογοήτευση, μια θλίψη, ένα κρυμμένο παράπονο ή έστω, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ένα νοσταλγικό χαμόγελο για όσα έζησες και τώρα έχουν περάσει. Έσβησε η φλόγα αυτού του παθιασμένου συναισθήματος κι απέμειναν οι στάχτες, θύμισες μιας περασμένης ευτυχίας που κάποτε έλαμπε και σε θάμπωνε. Ε και; Εσύ έχεις πειστεί πια πως ο έρωτας πεθαίνει. Σου αρκεί που τον έζησες, είναι κι αυτό κάτι, από το τίποτα. Τουλάχιστον έχεις κάτι να θυμάσαι.
Είτε το πιστεύεις τώρα είτε όχι όλα θέλουν τον χρόνο τους, οπότε θα έρθει ο καιρός που θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο ολοκληρωμένο, σταθερό, έτοιμο να μοιραστεί τη ζωή του μαζί σου και είναι αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος που θα καταρρίψει κάθε χιλιοειπωμένη θεωρία, κάθε δική σου εγκατεστημένη άποψη περί έρωτος. Θα έρθει για να μείνει, για να τα ξεριζώσει όλα από μέσα σου ώστε να δημιουργηθεί χώρος για εκείνον και τότε, εσύ μαζί του, θα αναγεννηθείτε απολύτως συγχρονισμένα.
Θα πάρει αυτός ο νέος έρωτας όποιο κατάλοιπο έχει απομείνει μέσα σου και πάνω σ’ αυτή την παρακμή, στο μαράζι και στη θλίψη θα σκορπίσει χαρά, γέλιο κι αυθεντικό χαμόγελο. Θα σε φροντίσει, θα σε αποπληρώσει εκείνος για όλους τους περασμένους. Αυτός ο νέος, ο ώριμος ο έρωτάς σου. Κι έτσι σιγά-σιγά αυτό το συναίσθημα θα πάρει μια νέα διάσταση, καινούργια, πρωτόγνωρη, θα μετουσιωθεί, θα αποκτήσει ουσία. Θα είναι ένας έρωτας πολύπλευρος, μα όχι σύνθετος, απλός μα όχι απλοϊκός. Θα είναι αυθόρμητος, μα όχι επιπόλαιος. Θα παραμείνει πιστός σε εσένα επειδή θα ενδιαφέρεται καθημερινά για το αν τήρησες το πρόγραμμά σου, για το αν ξεκουράστηκες, για το αν πρόλαβες σήμερα να γελάσεις. Κι αυτό το σήμερα θα γίνει η κάθε σας μέρα. Καταλαβαίνεις ίσως πόσο πολύτιμος είναι ο έρωτας που θα δημιουργηθεί ανάμεσά σας. Οι δυο σας θα το κάνετε αυτό, μαζί.
Ξέρεις ο έρωτας υπάρχει μέσα σ’ όλους τους ανθρώπους και χρειάζεται απλά ο κατάλληλος άνθρωπος για να φανερώθει σ’ όλους αυτή η σύνθεσή του. Βέβαια όχι ένας άνθρωπος τυχαίος, αλλά ένας άνθρωπος κίνητρο. Εκείνος δε θα είναι απλώς μια αφορμή ή η αιτία. Κι ακριβώς σ’ αυτό έγκειται η μοναδικότητα αυτού του έρωτα, αυτό είναι που αποτελεί το κλειδί της επιβίωσής του.
Ο έρωτας αυτός δε θα είναι εγωιστής, δε θα ξέρει ούτε από πείσματα ούτε από κακομαθημένες αντιδράσεις. Αντιθέτως, θα είναι υποστηρικτικός, θα σε στηρίζει σε κάθε νέο εγχείρημά σου, σε κάθε προσπάθεια ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι θα μειωθούν οι κοινές σας ώρες. Ως αποζημίωση της πολύωρης απουσίας, θα έρχεται η βραδινή συνάντηση, ξέρεις αυτή με τη μεγάλη, ζέστη, τρυφερή αγκαλιά που δε θα σε ησυχάζει μόνο, αλλά και θα σ’ ανακουφίζει, θα την απολαμβάνεις πιο πολύ. Έτσι κάθε μέρα που περνά, ο έρωτας θα δυναμώνει, θα ριζώνει. Διότι θα σε αφήνει ελεύθερο να κάνεις ό, τι αγαπάς.
Κάποιος, δε συγκράτησα καν το όνομά του, μου είπε ότι αυτό δεν είναι έρωτας, είναι αγάπη. Όπως νομίζεις, του απάντησα χαμογελώντας. Τι άλλο θα μπορούσα να είχα κάνει. Τι να του πω για τον ώριμο, ενήλικο έρωτα και τι να καταλάβει. Στον έρωτα αυτό άλλωστε, εκείνο που μέτρα είναι η σιωπή, όχι τα πολλά λόγια ή οι εξηγήσεις. Πόσο χαρτί, πόσες λέξεις και ποιες χρειάζεται για να προσδιορίσεις ένα συναίσθημα. Ίσως καμία . Ένα φιλί, μια αγκαλιά, μια ένωση κι ο κατάλληλος άνθρωπος αρκούν.
Στον έρωτά μου.
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Ραυτοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου