Απέναντι μου έχω έναν άνθρωπο που χαμογελά αβίαστα σκορπίζοντας θετική ενέργεια.
Μια γυναίκα που παρά τα όσα πέρασε αισθάνεται ευγνώμων. Στα 46α γενέθλια της, η Θέκλη Λοϊζου έγραψε στον τοίχο της: «Είμαι ευγνώμων για τους πάντες και τα πάντα». Πόση δύναμη ψυχής αλλά και αγάπη για τη ζωή χρειάζεται για να εκτιμάς όλα όσα έχεις και να το δηλώνεις περήφανα.
Αυτό και μόνο ήταν για μένα η αφορμή για να την συναντήσω και να συζητήσω μαζί της παίρνοντας υπέροχα μαθήματα ζωής από μια γυναίκα που έχασε τον άντρα της από καρκίνο και βρέθηκε να παλεύει για το καλό της ίδιας και των παιδιών της.
«Η οικογενειακή μας ζωή ήταν ήρεμη, μια φυσιολογική οικογένεια μεσαίας τάξης. Ποτέ όμως δεν μας έλειψε τίποτα. Είχαμε τα πάντα. Ο Λάμπρος, αρρώστησε αμέσως και μόνο εγώ το ήξερα. Όταν πήγαμε για αναλύσεις, στη θέση που έπρεπε να βάλει τον αριθμό τηλεφώνου του, έβαλα το δικό μου. Ήξερα τον Λάμπρο και δεν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μου το είπε ο γιατρός ωμά «Ο Λάμπρος έχει καρκίνο τρίτου βαθμού, κακοήθης, προχωρημένο στάδιο».
Ήθελα το χρόνο μου να χωνέψω την είδηση. Μέχρι το απόγευμα που σχόλασα, είχα έρθει σπίτι με σχέδιο. Έδωσα την προσωρινή μου παραίτηση, μέχρι να φύγω έδωσα τη θέση μου σε άλλη κοπέλα και ήρθα σπίτι και είπα ένα ψέμα. Ότι δεν έχουμε δουλειά, είναι κάτω οι πωλήσεις και μου ζήτησαν να μείνω για ένα διάστημα στο σπίτι. Ο Λάμπρος ότι του έλεγα, το πίστευε. Μου είχε αρρωστημένη αγάπη από τότε που ήμασταν παιδιά. Για μια βδομάδα δεν είπα τίποτα. Και θέλει πολλή δύναμη να μην καταλάβει κάτι κάποιος. Η πρώτη όμως που με κατάλαβε, ήταν η κόρη μου. 18 μήνες πήρε του Λάμπρου μέχρι το τέλος. Δεν κλάψαμε ούτε μια φορά. Δεν ήθελε να δει ψυχολόγο, όμως έβλεπα εγώ τον ψυχολόγο και μας βοηθούσα όλους. Όλη την οικογένεια. Του ζήτησα να μου λέει εμένα και να τους καθοδηγώ. Το χειρίστηκα με βοήθεια, έβλεπα το γιατρό του και τον ψυχολόγο. Αυτό μας βοήθησε όλους.
Έμεινα ως την τελευταία στιγμή δίπλα του, τους τελευταίους 3 μήνες δεν είχα έρθει καθόλου σπίτι. Δεν ήθελε να φεύγω στιγμή από το πλευρό του. Ήταν συνέχεια μαζί μου. Επέστρεψα δουλειά και ερχόταν μαζί μου. Πηγαίναμε μαζί στις πωλήσεις. Με περίμενε στο αυτοκίνητο. Κι εγώ έπρεπε να βρίσκω δύναμη για να είμαι σωστή και απέναντι στους πελάτες.
Τα έκανα όλα όπως έπρεπε χωρίς κλάμα, χωρίς τίποτα. Προετοίμασα τους πάντες και τον εαυτό μου. Και τα πεθερικά μου.
Δεν τον ένιωσα να φοβάται. Όμως δεν πίστευε ότι θα πεθάνει. Πίστευε ότι θα είναι με την αρρώστια του για πάντα και θα την αντιμετωπίσει. Εμψύχωνα τους πάντες. Ο γιατρός μας είπε 6 μήνες και τα καταφέραμε να γίνουν 18 μήνες. Ήθελα αυτό το διάστημα να είναι όλα τέλεια.
Όταν τον ενημέρωσε ο γιατρός για τη σοβαρότητα της κατάστασης του, γιατί ηξερε από την αρχή τι συνέβαινε, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και μου είπε: Δεν θα ξαναμιλήσουμε ποτέ για αυτό το θέμα. Με αναλαμβάνεις. Ότι μου λες θα το κάνω.
Συνεχίσαμε τη ζωή μας χωρίς να συμβαίνει κάτι. Κάθε Παρασκευή πηγαίναμε για φαγητό, ερχόταν μαζί μου παντού μέχρι τι στιγμή που δεν μπορούσε πλέον να κυκλοφορεί. Και έδωσα οριστική παραίτηση στη δουλειά μου.
Ήξερα τι θα γίνει, όμως το πάλευα. Θαύμαζα τον τρόπο που το αντιμετώπιζε. Δεν είπε ποτέ γιατί δεν τόλμησα ούτε κι εγώ να το πω ποτέ. Δεν έκλαψε ούτε μια μέρα. Δεν έλεγε ότι πονά.
Τα πάντα γίνονται γιατί πρέπει να γίνουν. Και πάντα είναι για καλό. Μπορεί να έπρεπε να φύγει για να μην κάνει κάτι που δεν έπρεπε. Μπορεί να έφυγε για να γίνω εγώ τόσο δυνατή. Μπορεί να έφυγε για να μεγαλώσουν από τη μια μέρα στην άλλη τα μωρά μας. Θυμάμαι το γιο μου να έρχεται στο σπίτι και να μου λέει: Ήρθε ο άντρας του σπιτιού σου». Ήθελα να χαμογελάσω αλλά μπήκα στη θέση του. Τόσο ώριμα μωρά, τόσο σοβαρά.
Το πρώτο βράδυ που «έφυγε» ο Λάμπρος ήρθα σπίτι και έφυγα τα πάντα από το δωμάτιο μας. Τους αναπνευστήρες, τα πάντα. Τα ρούχα του και τα δικά μου. Έπρεπε να βρω τη δύναμη να προχωρήσω στην καινούρια πραγματικότητα. Το μόνο που είχα κρατήσει και εάν θες το πιστεύεις, ήταν η οδοντόβουρτσα του. Την ήθελα εκεί. Μου πήρε αρκετό καιρό να το πάρω απόφαση να την φύγω.
Μπορώ τα πάντα και είμαι καλά. Τώρα είμαι καλά. Υπήρχαν πρωινά που ξυπνούσα και δεν ήμουν καλά. Είχα μείνει εντελώς μόνη. Ο Λάμπρος έφυγε, ο γιος μου πήγε στρατό και η κόρη μου σπουδές. Κάθισα μετά από περίπου 6 μήνες στο κρεβάτι μου και είπα, Θέκλη, τώρα μπορείς να αρρωστήσεις. Και θυμάμαι λιποθύμησα… Όμως δεν άφησα τον εαυτό μου να πέσει. Δεν θα βοηθούσε κανέναν αυτό…
Εγώ βασανίστηκα να κάνω παιδιά. Είχα πάρα πολλά προβλήματα. Έλεγα όμως πάντα ότι είμαι γεννημένη να γίνω μάνα. Εάν δεν έκανα, θα υιοθετούσα δύο. Όμως οραματιζόμουν πάντα τις στιγμές με τα μωρά που θα αποκτούσα. Και όταν κατάφερα να γεννήσω τα παιδιά μου ένιωσα να ξαναγεννιέμαι.
Τέλεια μάνα δεν υπάρχει. Όμως η πολλή αγάπη, δεν έβλαψε ποτέ κανένα μωρό. Αυτό ήταν η διαφωνία μου με άλλες μητέρες. Ότι θα τους έκανα αχάριστους. Άλλο όμως ο καλομαθημένος και άλλο ο κακομαθημένος. Εγώ πιστεύω ότι ο γονιός οφείλει τα πάντα στο παιδί.
Διαβάζω βιβλία. Πάντα διάβαζα αν και τελείωσα μόνο το Γυμνάσιο. Ήθελα να σπουδάσω όμως δυστυχώς λόγω οικονομικών καταστάσεων δεν τα κατάφερα. Πλέον όμως νιώθω καλά. Έχω τα βιβλία μου και αυτό με βοηθά.
Εδώ και 5 χρόνια παρακολουθώ μαθήματα φιλοσοφίας. Αυτό με βοηθά να ζω το τώρα, να απολαμβάνω το τώρα. Το παρελθόν έφυγε και δεν πρέπει ούτε να κλαίμε, ούτε να στενοχωριόμαστε. Πρέπει να χαιρόμαστε που καταφέραμε να το ζήσουμε. Και το μέλλον όμως, το έχουμε στο μυαλό μας αλλά πάντα προσεγμένα. Ζήσε απλά το τώρα. Και με τα μαθήματα φιλοσοφίας όλα αυτά γίνονται πράξη. Ζω απλά το τώρα και είμαι ευγνώμων. Για όσα έζησα, για τα υπέροχα μωρά μου. Για τα πάντα.