Ίσως, εάν δεν ασχολούμασταν με τις ζωές των άλλων αλλά με τις δικές μας, ο κόσμος μας να ήταν καλύτερος.
Ίσως, εάν εκτιμούσαμε τη διαφορετικότητα και προσπαθούσαμε να μάθουμε κάτι από αυτήν αντί να την κατακρίνουμε, τα πράγματα να ήταν καλύτερα.
Ίσως, εάν βάζαμε για λίγο τον εαυτό μας στη θέση του ανθρώπου που έχουμε απέναντι μας, τον οποίο στήσαμε με τα λόγια μας στον τοίχο, να μπορούσαμε να τον κάνουμε να δει τη ζωή με καλύτερο μάτι. Να του δίναμε μια ευκαιρία για ένα καλύτερο αύριο. Και να νιώσουμε κι εμείς μέσα μας ανεξήγητα καλά.
Ίσως, εάν βλέπαμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας, εάν ασχολούμασταν με τα δικά μας σωστά, λάθη και θέλω, να μην είχαμε καν χρόνο για να κρίνουμε τόσο σκληρά τους υπόλοιπους. Να μην ήμασταν τόσο εγωιστές.
Ίσως, εάν ακούγαμε και δεν κάναμε πως τα γνωρίζουμε όλα, να γινόμασταν πολύ καλύτεροι σε κάθε τομέα.
Ίσως, λέω ίσως, οι ανθρώπινες σχέσεις να μπορούσαν να βελτιωθούν. Να φτιάχναμε κάπως έτσι ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας, που τις περισσότερες φορές, αντιγράφουν τις πράξεις και τα λόγια μας.
Ίσως εάν δεν ασχολούμασταν με το τι κάνει ο κάθε ένας στην προσωπική του ζωή και το κρεβάτι του, τις αποφάσεις που θεωρεί καλύτερες για τον δικό του εαυτό, που στο τέλος της μέρας, δική του είναι η ζωή, να μην κρινόμασταν ούτε κι εμείς.
Τροχός είναι και γυρίζει. Κι αν εσύ είσαι σε όλα σωστός, κάποιος αγαπημένος σου, πιθανόν, να μην τα καταφέρνει τόσο καλά. Για κάποιους λόγους που για τον ίδιο είναι αληθινοί και ίσως, τον πονούν βαθιά. Αλλά, ας μην είσαι εσύ η αιτία που θα πάρει κάποιες σκληρές αποφάσεις που δεν θα τον φέρνουν πίσω και θα τον πάρουν για πάντα μακριά από αυτούς που ισχυρίζονται πως τον αγαπούν. Γιατί αυτό μπορεί να είναι το παιδί σου, κάποιος γνωστός σου και εάν του έδειχνες περισσότερη εμπιστοσύνη, εάν άκουγες τις σιωπές του, εάν έδειχνες λίγη κατανόηση στα θέλω και όσα τον κάνουν αληθινά ευτυχισμένο, να μην υπήρχαν δυσάρεστες καταλήξεις. Να μην χρειαζόταν να συμβουλευτεί τρίτους, να μην χρειαζόταν να αναζητήσει από λάθους ανθρώπους αγάπη, να μην χρειαζόταν να μισήσει τον εαυτό του, να μην χρειαζόταν να φύγει για πάντα.
Γιατί, όταν στ΄αλήθεια αγαπάς, καταλαβαίνεις, δίνεις ευκαιρίες, συμπονάς, βοηθάς.
Ίσως, τότε, να ήσουν κι εσύ κι εγώ καλύτεροι άνθρωποι και να επιβιώναμε σε έναν όχι σίγουρα αγγελικό κόσμο, μα πολύ καλύτερο και για τους δυο μας.