Κάθε πρώην και καλύτερα.
Μα πώς μπόρεσα να ερωτευτώ αυτό το πλάσμα… Καλά δεν έβλεπα πώς ήταν; Μα σοβαρά, θεωρούσα αυτό το άτομο ώριμο και μοναδικό; Μα πώς την έπαθα έτσι…;
Σαν να ξύπνησες άλλος άνθρωπος και θέλεις να βάλεις ένα Χ σε ότι έγινε μεταξύ σας. Ακόμη καλύτερα εάν μπορούσες να διαγράψεις τα πάντα εντελώς… Σαν να μην συνέβησαν ποτέ.
Και ξεκινάς να αναρωτιέσαι βλέποντας πλέον ξεκάθαρα τα δεδομένα που ήταν μπροστά σου αλλά από τυφλό έρωτα επέλεγες να αγνοήσεις… Τις γνωστές και ως red flags… Ναι, ξέρεις σε τι αναφέρομαι.
Τα δάκρυα που έριξες, τα ποτά που πιθανόν να κατέβασες, τα γιατί που ταλαιπωρούσαν για ώρες, μέρες, μήνες το μυαλό σου, οι ατελείωτες συζητήσεις στα τηλέφωνα με τον άνθρωπο που εμπιστεύεσαι για να καταλάβεις, για να δεχτείς τη σχέση που τελείωσε, για να απομυθοποιήσεις την εικόνα που έφτιαξες στο μυαλό σου.
Αποθυμοποίηση… Πράξη τελευταία και σημαντική.
Επιτέλους όλα γίνονται ξάστερα στο μυαλό σου. Αντιλαμβάνεσαι ξεκάθαρα τι άνθρωπος είναι, τι αξίζει, γιατί έκανε ότι έκανε. Γιατί τελικά το δέχεσαι. Τόσα μπορούσε να κάνει, τόσα μπορούσε να δώσει. Βλέπεις ως τρίτο πρόσωπο όλα όσα αρνιόσουν να παραδεχτείς.
Και θυμάσαι τι άνθρωπος είσαι κι εσύ… Τι αξίζεις…. Γιατί είχες ανάγκη το συγκεκριμένο άτομο δίπλα σου; Γιατί επέμενες; Γιατί έδινες ευκαιρίες; Και μία μία έρχονται όλες οι απαντήσεις. Και κάπως έτσι δεν δίνεις άλλα περιθώρια μα ούτε και πολύτιμο χρόνο. Είσαι ήδη αλλού. Προτεραιότητα δίνεις σε εσένα και τα θέλω σου.
Δεν άξιζε. Έδωσες πολλά. Για ακόμη μια φορά τυφλώθηκες από έρωτα κι ας είχες πει πως δεν θα συνέβαινε ξανά.
Περίμενες ένα μήνυμα, αγωνιούσες για ένα τηλέφωνο και πλέον, εξαφανίζεσαι εσύ. Το δεδομένο, γίνεται ζητούμενο. Και ζεις καλύτερα απο ποτέ ρίχνοντας πέτρα πίσω σου.