Σιγά σιγά, όπως όλα δείχνουν, φτάνει εκείνη η μέρα. Μέχρι να συνηθίσουμε τη νέα καθημερινότητα, επιστρέφουμε σύντομα και πάλι στους γρήγορους ρυθμούς.
Αλήθεια, πόσα πρόλαβες να κάνεις όλες αυτές τις μέρες; Πώς γέμιζες το χρόνο σου; Με παράπονα ή με ευχαρίστηση για αυτό το «απροσδόκητο» δώρο…
Χαμήλωσαν οι έντονοι ρυθμοί, καθάρισε η ατμόσφαιρα, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τις φοβίες αλλά και τα θέλω μας…
Κλειστήκαμε στο σπίτι μας, διαβάσαμε, παίξαμε, γελάσαμε. Παρακολουθήσαμε ταινίες, ασχοληθήκαμε με συνήθειες που εδώ και τόσο καιρό δεν βρίσκαμε χρόνο. Εκτιμήσαμε ανθρώπους, εκτιμήσαμε στιγμές που ως τώρα, είχαμε δεδομένες…
Και καταλάβαμε… Πώς όσα ζήσαμε ήταν ευλογία.
Υπάρχουν άνθρωποι που απλά χαλάρωσαν… Γιατί μπόρα είναι και θα περάσει… Και ναι, έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα.
Υπάρχουν άλλοι που αισθάνονται κλεισμένοι, απομονωμένοι… Που δεν μπορούν καθόλου να χειριστούν την απέραντη μοναξιά που αισθάνονται κι ας μην είναι μόνοι μέσα στο σπίτι
Άλλοι μαγείρεψαν, άλλοι απόλαυσαν την οικογένεια τους… Άλλοι το πήραν απόφαση πως με το που θα τελειώσει όλο αυτό, θα πρέπει να αλλάξουν τη ζωή τους… Θα πρέπει να τραβήξουν νέα πορεία. Τα νέα δεδομένα ήταν ένα καλό «χαστούκι» που τους ταρακούνησε από το βόλεμα…
Κάποιοι ηρέμησαν… Κάποιοι έχασαν τον εαυτό τους…
Ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει διαφορετικά αυτή την εμπειρία…
Δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκεις, μα να θυμάσαι πόσο ευλογημένος είσαι που έχεις μια στέγη, που δεν είσαι αληθινά μόνος. Που το πέρασες όλο αυτό δυνατός…
Να είσαι χαρούμενος που τόσο εσύ όσο και οι άνθρωποι που νοιάζεσαι, είναι καλά στην υγεία τους…