Μέσα στη μέρα μπορεί να ξεστομίσεις λόγια που θα το μετανιώσεις μετά, να πεις πράγματα που δεν εννοούσες, να κατηγορήσεις ανθρώπους που… ουσιαστικά, τίποτα δεν σου έκαναν.
Και το βράδυ, όταν ήρεμος καθήσεις, να γυροφέρνουν στο μυαλό σου όλα αυτά. Και κυρίως, τα πράγματα που είπες χωρίς να το καλοσκεφτείς. Επηρεασμένος από τη στιγμή, από τον άνθρωπο που είχες απέναντι σου, από το γεγονός ότι είναι τόσο εύκολο για όλους μας, να ανοίξουμε το στόμα μας και να πούμε διάφορα.
Προσωπικά, μετανιώνω πολλές φορές όταν αισθανθώ πως αδίκησα κάποιον. Συνήθως επάνω στην ανυπομονησία της στιγμής, στην κουβέντα, εκεί που απλά μιλάς χωρίς να αντιλαμβάνεσαι πολλά πολλά γιατί είσαι μεταξύ φίλων. Και δεν το κάνεις καθόλου με κακία… Όμως παρ όλα αυτά, σχολιάζεις.
Ξέρω πολύ καλά ότι παντού υπάρχει αγάπη. Κι ότι ως άνθρωποι είμαστε συχνά πολύ αδύνατοι. Θαυμάζω αυτούς που πάντα έχουν να πουν έναν καλό λόγο για τους άλλους. Γιατί πράγματικά, γιατί να ανοίγεις το στόμα σου και να εκφράζεσαι με άσχημα λόγια… Δεν κερδίζεις τίποτα..
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι κανείς δεν είναι κακός. Ίσως αδύναμοι ναι… Εγωιστές επίσης. Αφελής…
Απλά μπορεί κάποιον να αδικήσεις. Κι αυτό δεν είναι όμορφο ούτε για μένα, ούτε για σένα, ούτε για κανένα.