Με θέματα υγείας των πολιτών φαίνεται πως έπαιζαν αρμόδιοι του υπουργείου Υγείας,
αφού παρά τις αναφορές προϊσταμένων κλινικών του δημοσίου, για ανεπάρκεια γυναικολόγου-μαιευτήρα, εντούτοις, της ανανέωναν τη σύμβαση εργασίας και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις με μετάθεσή της σε περισσότερο νευραλγικά πόστα. Αυτό προκύπτει από το περιεχόμενο απόφασης του Διοικητικού Δικαστηρίου όπου προσέφυγε η εν λόγω γιατρός, όταν, τελικά, αποφασίστηκε να μην ανανεωθεί η σύμβαση εργοδότησής της.
Σύμφωνα με τα γεγονότα, προσελήφθη αρχικά τον Μάιο του 2014, σε έκτακτη δεκαπενθήμερη βάση απασχόλησης για εκτέλεση καθηκόντων στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Μερικές μόλις ημέρες μετά την πρόσληψή της, η υπεύθυνη ιατρική λειτουργός του Νοσοκομείου ζήτησε, με επιστολής της προς το Υπουργείο, όπως αναθεωρηθεί η απόφαση πρόσληψης της εν λόγω γιατρού και διακοπεί το συμβόλαιο εργοδότησής της, λόγω ανεπάρκειάς της. Ωστόσο, το Υπουργείο αποφάσισε μετάθεσή της σε ακόμα πιο νευραλγικό πόστο και ειδικότερα στο Μακάρειο Νοσοκομείο. Ένα μήνα μετά, οι αρμόδιοι στο Μακάρειο ενημέρωσαν το Υπουργείο ότι η συγκεκριμένη γιατρός «…δεν πληροί τα στάνταρ της Γυναικολογικής/Μαιευτικής Κλινικής του Δημόσιου τομέα».
Ακολούθησαν εκ νέου διορισμοί της γιατρού μέχρι το 2015. Οι επιστολές παρόμοιου περιεχομένου σε σχέση με την επάρκειά της, συνεχίστηκαν. Παρέμεινε, ωστόσο, στη θέση της και μετατέθηκε στο Νοσοκομείο της Πάφου. Και εκεί, υπεύθυνοι του Νοσοκομείου ενημέρωσαν το Υπουργείο ότι τη θεωρούσαν ανεπαρκή. Ιδιαίτερα καυστική ήταν, τον Ιούνιο του 2015, η επιστολή του τότε διευθυντή της Αναισθησιολογικής Κλινικής, προς τον διευθυντή του Νοσοκομείου Πάφου, ο οποίος χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη γιατρό εντελώς ανεπαρκή, αν όχι και επικίνδυνη, ζητώντας όπως «οι αρμόδιοι φορείς οι οποίοι διόρισαν την ως άνω αναλάβουν τις ευθύνες τους προτού θρηνήσουμε θύματα».
Τελικά, κινήθηκαν οι διαδικασίες με αποτέλεσμα τον Αύγουστο του 2015, ο διευθυντής Ιατρικών Υπηρεσιών και Υπηρεσιών Δημόσιας Υγείας αποφάσισε τον τερματισμό των υπηρεσιών της.
Το Δικαστήριο, εξετάζοντας προδικαστική ένσταση της Δημοκρατίας, συμφώνησε ότι η φύση της διαφοράς, δηλαδή η μη ανανέωση της σύμβασης εργοδότησης, ενέπιπτε στη σφαίρα του ιδιωτικού δικαίου και συνεπώς, το Διοικητικό Δικαστήριο δεν είχε δικαιοδοσία να εξετάσει την υπόθεση.
Όπως σημειώνεται στην απόφαση με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή, «η αιτήτρια προσλήφθηκε ως εργοδοτούμενη καθορισμένης διάρκειας. Ως ο ίδιος ο Νόμος, ο οποίος διέπει την εν λόγω πρόσληψή της επεξηγεί, «εργοδοτούμενος καθορισμένης διάρκειας» σημαίνει «τον εργοδοτούμενο που προσλαμβάνεται με σύμβαση απασχόλησης ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου, όπως ακριβώς έγινε και στην παρούσα περίπτωση».
Γιάννης Νεάρχου
πηγή: philenews.com