Μια συζήτηση που είχα με την κόρη μου πριν από μερικές μέρες.
Ένας αληθινός διάλογος που με έκανε να νιώσω ακόμη περισσότερη περηφάνια για την κοπέλα που εξελίσσεται μέρα με τη μέρα.
Γιατί πρέπει να μας τρομάζει η διαφορετικότητα; Γιατί είναι δύσκολο σε ορισμένες περιπτώσεις να δεχτούμε ότι κάτι δεν μπορεί να είναι όμοιο με κάτι άλλο. Και στην περίπτωση των ανθρώπων γιατί να μην μπορούμε να το δούμε με άλλη ματιά; Για αγάπη δεν μιλάμε πάντα;
«Μαμά, αυτό το κορίτσι είναι στο σχολείο μας και είναι λίγο διαφορετικό», μου λέει.
Και τότε, θέλησα να μάθω τι εννοεί και πώς ακριβώς αντιλαμβάνεται η ίδια το διαφορετικό. Την παρότρυνα να συνεχίσει…
«Μου αρέσουν οι διαφορετικοί άνθρωποι. Έχουν πάντα κάτι νέο να σου μάθουν. Τι εννοείς όμως;»
«Να! Είναι λίγο διαφορετική γιατί δεν της αρέσουν τα αγόρια. Αγαπά κορίτσια».
Κι εσύ που το ξέρεις αυτό; Το έχεις ακούσει ή στο παραδέχτηκε;
«Έχει σχέση με ένα άλλο κορίτσι από το σχολείο μας και φαίνονται και οι δυο χαρούμενες. Όλοι το ξέρουν!»
Και εσένα σε ενοχλεί αυτό;
«Όχι μαμά. Γιατί να με ενοχλεί; Δεν κάνει κανένα κακό»
Δεν σας κρύβω πόση χαρά ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Για το πώς βλέπει ένα μικρό κορίτσι το θέμα της διαφορετικότητας. Εύχομαι αυτά τα δύο παιδιά να τα αγκαλιάσουν οι γονείς τους και να μην τα κρίνουν. Εύχομαι και πάντα, η δική μου κόρη να μπορεί να βλέπει με άλλο μάτι ότι παρατηρεί γύρω της.
Ότι έρθουν να σας πουν τα παιδιά σας, μην βιαστείτε να θυμώσετε, να κρίνετε, να καταδικάσετε. Ακούστε τα και τότε ήρεμα εκφράστε και τη δική σας άποψη. Μια άποψη που δεν αιχμαλωτίζεται σε ταμπού. Μάθετε τα να αγαπούν ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να αναγνωρίζουν και να δέχονται τη διαφορετικότητα. Η αγάπη, είναι πάντα αγάπη και μέσα στο σπίτι σου μεγαλώνεις τους νέους του αύριο!