Έμαθα να αγαπώ τις σιωπές.
Ακούω τόσα πολλά μέσα από τον εκκωφαντικό θόρυβο τους… Παλιά μου τέχνη κόσκινο.
Έχουν χαρακτήρα οι σιωπές… Αγανάκτηση, θυμό, έκρηξη, πόνο και πληγωμένο εγωισμό. Μιλάνε περισσότερο απ’ όσο μπορείς να τις υπολογίσεις. Και απαιτούν σεβασμό. Γι αυτό κατά τη διάρκεια μιας σιωπής να προσέχεις να μην χάνεις ποτέ τον έλεγχο σου και κυρίως, να μετράς τα λόγια σου. Να απαντάς με σιωπή…
Χρειάζονται το χρόνο τους… Γίνονται αγρίμια που επιθυμούν να καταλαγιάσουν τα έντονα συναισθήματα που τους έχεις προκαλέσει. Ηθελημένα ή άθελα σου… Τις σιωπές οφείλεις να τις υποστείς. Και να τους συμπεριφερθείς αναλόγως.
Να μην σε τρομάζουν μήτε οι φυγές μα μήτε και οι εκκωφαντικές σιωπές που τις ακολουθούν.
Έκανες ποτέ ησυχία για να ακούσεις πόσα πολλά έχουν να σου πουν;
Φλυαρούν, φωνάζουν… Ψάχνουν το δίκαιο τους…
Έμαθα να αγαπώ τις σιωπές. Γιατί όλα πάντα αρχίζουν πολλά υποσχόμενα και μετά, τόσο εύκολα γίνονται σιωπές… Κάποιες φορές αφήνουν ερωτηματικά που στροβιλίζουν στο μυαλό σου… Άλλοτε δίνουν όλες τις απαντήσεις που χρειάζεσαι να ξέρεις… Φθηνά την γλιτώνεις με τις σιωπές… Πονάνε λίγο, μα σε μια τέτοια περίπτωση είναι ίσως ότι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί… Στην αρχή, δεν είναι ποτέ στο πλάνο μιας κατά τα άλλα ένδοξης σχέσης. Γίνονται όμως το σημαντικότερο στοιχείο της…
Άσε τις σιωπές λοιπόν να σου δείχνουν το δρόμο. Κι ότι είναι να γίνει, θα γίνει