Όταν τα πράγματα στη σχέση μητέρας κόρης δεν είναι τόσο ονειρικά και ρόδινα όπως ακριβώς τα φανταζόσουν και τα είχες στο μυαλό σου.
Και αυτό δυστυχώς συμβαίνει σε πολλά σπίτια. Κόρες που αισθάνονται ότι δεν αγαπήθηκαν όσο τους αξίζει και μητέρες που δεν ξέρουν πλέον πώς να χειριστούν την κατάσταση.
Δύσκολη υπόθεση τόσο για τη μητέρα, την κόρη και συχνά τον περίγυρο τους. Μια μητέρα εξομολογείται στο Dolce τη δική της, προσωπική ιστορία.
«Αλλιώς τα είχα στο μυαλό μου όταν κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου το καλύτερο δώρο ζωής που μου στάληκε. Την λάτρευα και συχνά την κακομάθαινα. Δεν της θύμωνα σχεδόν ποτέ κι ας αισθανόμουν συχνά ότι είχε το «πάνω» χέρι. Δεν ήθελα να την βλέπω να στενοχωριέται, όμως με τη συμπεριφορά μου δεν καταλάβαινα ότι δεν της έκανα καλό, παρά μόνο κακό.
Μικρό κοριτσάκι ήθελε πάντα να γίνεται το δικό της και παρόλο που συχνά με θύμωνε, δεν της χαλούσα κανένα χατίρι.
Μεγαλώνοντας όμως, ένιωθα πως δεν μπορούσα με τίποτα να την ελέγξω. Είχε μπλέξει και με κάτι παιδιά τα οποία ποτέ δεν συμπάθησα, παρόλο που δεν μου είχαν κάνει κάτι. Την έβλεπα ότι άλλαζε. Είχε γίνει συμφεροντολόγα, σκληρή κι όποιος αρνείτουν να της κάνει αυτό που ήθελε, εύκολα τον έβγαζε από τη ζωή της.
Δεν μπορούσε κανείς να ελέγξει τη συμπεριφορά της. Προσπάθησα αρκετές φορές να της μιλήσω, όμως πάντα καταλήγαμε σε καυγά. Δεν ήξερα τι να κάνω… Και δεν ξέρω ακόμη παρόλο που αναγνωρίζω τα λάθη μου.
Η σχέση μου με την κόρη μου ποτέ δεν ήταν τέλεια. Και δυστυχώς, νομίζω δεν θα τα καταφέρουμε κιόλας ούτε στο μέλλον. Θέλω σίγουρα να είναι καλά, όμως αν με ρωτάς αν πέτυχα ως μητέρα θα σου απαντήσω πως όχι. Κι ότι έχω μερίδιο ευθύνης σε πολλά…».