Η εκπομπή της Marie Kondo (για ανοικοκύρευτες) είναι το τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς.
Το γεγονός ότι όλοι έχουμε πάρα πολλά πράγματα είναι αδιαμφισβήτητο. Πολλά περισσότερα από όσα χρειαζόμαστε και απείρως περισσότερα από όσα τα σπίτια μας μπορούν να φιλοξενήσουν σε ντουλάπια και όχι σε σωρούς που δημιουργούνται αυτοφυώς σε διάφορα σημεία – όταν πρόκειται για κανονικά σπίτια νορμάλ τετραγωνικών, όχι τον πύργο του Downton Abbey.
Δεν είναι ακριβώς η ανακάλυψη του τροχού λοιπόν ότι πού και πού ένα ξεκαθάρισμα αλλά και η τακτοποίηση είναι απαραίτητα, για την σωματική μας υγεία (ώστε μια μέρα να μην θαφτούμε ζωντανοί κάτω από ένα βουνό αντικειμένων προσπαθώντας να βρούμε τα Χριστουγεννιάτικα) αλλά και και την ψυχική, που όσο να είναι δοκιμάζεται αν κάθε φορά που ανοίγεις τη ντουλάπα να πάρεις ένα παντελόνι σου πέφτουν στο κεφάλι άλλα δώδεκα. Η μέθοδος της Marie Kondo (που λέγεται KonMari) υπόσχεται όμως όχι απλά να βάλει σε μια τάξη το σπίτι, αλλά να αλλάξει τη ζωή μας. Πολλοί πείθονται από τη μέθοδό της, άλλοι κρατούν μικρότερο καλάθι.
Η Kondo είναι μια 34χρονη Γιαπωνέζα σύμβουλος οργάνωσης, που το Atlantic περιγράφει ως γκουρού της τάξης και το CNN ως “μικροσκοπική νεράιδα των σκουπιδιών για ακατάστατους ανθρώπους”. Έχει γράψει μπεστ σέλερ για το θέμα αυτό και η εκπομπή της στο Netflix αφορά το ξεκαθάρισμα και πώς αυτό μας κάνει πολύ χαρούμενους και χαλαρούς. Η διαδικασία μας καλεί να ευχαριστήσουμε το σπίτι που μας φιλοξενεί, επειδή, προφανώς το κάνει από δική του πρωτοβουλία και όχι επειδή π.χ. πληρώνουμε ενοίκιο. Επίσης, να ευχαριστούμε τα ρούχα μας που ήταν ρούχα, να διαλέξουμε ποια μας “φέρνουν χαρά” και να ξεφορτωθούμε όλα τα άλλα. Τα επιλεγμένα διπλώνονται με έναν ειδικό τρόπο για να στέκονται όρθια στο συρτάρι και να πιάνουν λιγότερο χώρο και, για τους πολύ ψυχαναγκαστικούς, ταξινομούνται κατά χρώμα.
Το γεγονός ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια ευαισθησία στη χαρά όπως η Kondo (με χαμόγελο – σιδερότυπο α λα Στέπφορντ) είναι ένα ζήτημα, όπως και ότι δεν είμαστε όλοι ok με την ιδέα να απευθυνόμαστε συναισθηματικά σε άψυχα αντικείμενα, διότι ένα παλιό τάπερ χωρίς καπάκι ποσώς ενδιαφέρεται αν το ευχαριστείς για τις υπηρεσίες του ή όχι πριν το πετάξεις στα σκουπίδια. Επιπλέον, η μέθοδος διπλώματος ρούχων της γκουρού δεν αφορά οπωσδήποτε ρούχα που δεν είναι t shirts και παντελόνια σε μέγεθος 12χρονου και κάποιοι λένε γενικά ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να διπλώνεις οριζοντίως εσώρουχα. Το twitter επίσης δεν χάρηκε όταν η Kondo επέκτεινε τη μέθοδό της και στα βιβλία (αντίο Νίτσε, Ντοστογιέφσκι και Καζαντζάκη, λυπάμαι, δεν περάσατε το τεστ της χαράς της Kondo) για τα οποία είπε χαμογελώντας ότι “είναι απλώς χαρτί”. Παραδόξως, υπάρχει κόσμος που θεωρεί ότι ένα ράφι γεμάτο “δυσάρεστα”βιβλία είναι πολυτιμότερο από ένα ράφι με αρωματικά κεριά και μινιμάλ γλαστράκια.
Η επιτυχία της Kondo είναι μεν γεγονός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η μέθοδός της είναι η καλύτερη για όλους, καθώς υπάρχουν κι εκείνοι που προτιμούν να καταπολεμήσουν το οικιακό τους χάος χωρίς ελαφρώς ναρκισσιστικές και παιδαριώδεις επικλήσεις σε μαγικές μεθόδους χαράς και ενσυναίσθηση απέναντι σε αντικείμενα. Το ξεκαθάρισμα είναι απαραίτητο, η ιεροτελεστία όχι και τόσο. Σε τελική ανάλυση, ενώ το αληθινό πρόβλημα είναι η υπερκατανάλωση, η μέθοδος της Kondo μας καλεί απλώς να πετάξουμε στα σκουπίδια ο,τι δεν μας φέρνει χαρά. Δεδομένου ότι τόνοι ρούχων καταλήγουν σε χωματερές κάθε μέρα μολύνοντας το περιβάλλον ανεπανόρθωτα, ας εστιάσουμε καλύτερα στην ανακύκλωση και ας αγοράζουμε λιγότερα πράγματα γενικά. Να κάτι που θα φέρει χαρά σε κάπως μεγαλύτερο βάθος χρόνου.