Αγαπώ λίγο παραπάνω αυτούς που με προσέχουν
Χαραμιζόμαστε συχνά σε έρωτες που τους βαφτίζουμε «ιδανικούς».
Έρωτες που μας βγάζουν εντελώς από τη ρουτίνα και τα όσα έχουμε συνηθίσει. Έρωτες «αλήτες» που σίγουρα μας δίνουν και μας χαρίζουν πολλά. Μα περισσότερο μας γεννούν ανασφάλειες, πόνο, λύπη, άγχος. Με λίγα λόγια, πέφτεις στα πατώματα και νιώθεις ότι ζεις και το μεγάλο έρωτα της ζωής σου.
Σου δίνουν το λίγο τους κι εσύ το λαμβάνεις ως τόσο πολύ. Μα είναι απλά το placebo της ανύπαρκτης κατά τα άλλα σχέσης.
Έζησα κι εγώ αυτούς τους έρωτες. Που σου ξυπνούν όλα τα πιο πάνω. Που δοκιμάζουν τα όρια, τις αντοχές μας, ολόκληρη τη φιλοσοφία μας για τη ζωή.
Ξέρεις κάτι;
Χρωστάμε όντως πολλά σε αυτούς τους έρωτες. Γιατί μόνο όταν πέσεις, μπορείς να ξαναγεννηθείς. Μόνο όταν νιώσεις όλο αυτό τον πόνο, βρίσκεις τη δύναμη να ανακαλύψεις ξανά από την αρχή το χαμένο σου εαυτό. Και αρχίζεις μέρα με τη μέρα, να σε αγαπάς λίγο παραπάνω. Γιατί πλέον ξέρεις, τι δεν σου αξίζει και τι δεν επιθυμείς να βιώσεις ποτέ ξανά.
Και τότε, αναθεωρείς. Αρχίζεις και ξεχωρίζεις. Αληθινούς έρωτες και ανθρώπους που πραγματικά κάνουν τα πάντα για εσένα.
Βλέπεις ποιοι λένε όμως παρατηρείς και νιώθεις πιο κοντά, αυτούς που τα λεγόμενα τα κάνουν πράξη.
Που σε νιώθουν ότι δεν είσαι καλά κι ας μην πονάς για εκείνους. Μα κάνουν τον πόνο σου τη δύναμη τους. Και πριν τους καλέσεις, είναι έξω από την πόρτα σου.
Αυτούς που σε παίρνουν τηλέφωνο για να μάθουν αν είσαι καλύτερα. Που θα σε πάρουν βόλτα με το αυτοκίνητο. Που θα δημιουργούν ευκαιρίες για να είναι τριγύρω σου. Που νιώθουν καλύτερα όταν σε βλέπουν να χαμογελάς.
Αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους, δεν σας το κρύβω, πλέον τους αγαπώ λίγο παραπάνω. Και θέλω κι εγώ να τους προσέχω. Γιατί να… Κάνουν τις μέρες μου να είναι πιο εύκολες. Πολύ πιο ενδιαφέρουσες. Μου γεμίζουν τη ζωή μου με όμορφες στιγμές, εικόνες και με στιγμές που ζεσταίνουν ολόκληρο το είναι μου.