Νοσταλγία… Όταν σου λείπει κάποιος, αισθάνεσαι έντονο το κενό του. Πιθανόν να μην νιώθεις ολόκληρος μα το ξέρεις καλά πως η κάθε μέρα συνεχίζεται και οφείλεις να προχωράς κι εσύ…
Όταν σου λείπει κάποιος, τον βλέπεις σε χαμόγελα και βλέμματα περαστικών. Ξεγελάς για λίγο τον εαυτό σου. Μα πάντα, πάντα έρχεται η στιγμή που συγκρίνεις γιατί κανείς δεν μπορεί να είναι ίδιος με τον άνθρωπο σου.
Όταν σου λείπει κάποιος, οι στίχοι των τραγουδιών έχουν άλλη γοητεία. Και το κρασί, το αισθάνεσαι πιο απολαυστικό. Ακόμη και οι μοναχικές σου στιγμές αποκτούν άλλη διάσταση.
Όταν σου λείπει κάποιος, τον σκέφτεσαι πολύ και αναρωτιέσαι πώς να είναι, πώς να περνά. Πώς θα ήταν αν μιλούσατε τώρα πια που πλέον, είστε και οι δυο διαφορετικοί άνθρωποι. Και μέσα σου, πιστεύεις πως θα είναι πολύ καλά και δείχνεις εμπιστοσύνη στην ίδια τη ζωή…
Και του στέλνεις αγάπη χωρίς να τολμήσεις να σηκώσεις το ακουστικό γιατί δεν θες σε καμία περίπτωση να ενοχλήσεις.
Όταν σου λείπει κάποιος, παλεύεις μέσα σου. Γιατί μπορείς και θα είσαι δυνατότερος από τα θέλω σου… Γιατί έτσι είναι τα πράγματα.
Όταν σου λείπει κάποιος, τον σκέφτεσαι αρκετά και αναρωτιέσαι… Αν είναι τηλεπαθητικό, εάν αισθάνεται το ίδιο…