Ωθούμε τα παιδιά μας να ασχολούνται με τον αθλητισμό και τα απογοητεύουν συχνά, οι ίδιοι οι προπονητές τους.
Σε έναν κόσμο με άπειρους κινδύνους και προκλήσεις για τους μικρούς και εφήβους, ο αθλητισμός είναι το καλύτερο «σχολείο» για να πειθαρχούν, να μαθαίνουν τι σημαίνει ομαδικότητα, να αθλούνται, να τρέφονται σωστά, να γίνεται ο καλύτερος τρόπος ζωής η ρουτίνα τους.
Τα μαθήματα μέσα από τις εμπειρίες τους είναι πολλά. Μαθαίνουν να δέχονται την ήττα, μαθαίνουν να δίνουν το χέρι, μαθαίνουν να χαίρονται με τις νίκες τους, μαθαίνουν να νοιάζονται και να σέβονται τον συμπαίχτη και αντίπαλο τους.
Τα οφέλη είναι τόσα πολλά.
Κι όμως, έρχεται η στιγμή, που ένας προπονητής, θα κόψει τα φτερά τους. Αυτό με το οποίο ασχολούνται οι προπονητές, είτε είναι στο τιμόνι μιας ομάδας ποδοσφαίρου, είτε είναι volley, είτε οποιοδήποτε άλλο ομαδικό άθλημα, είναι περισσότερο λειτούργημα. Γιατί γίνονται οι μέντορες των παιδιών μας. Είναι οι άνθρωποι, που με το δικό τους τρόπο θα τους δώσουν κατευθυντήριες γραμμές και θα τα «σημαδέψουν» για την υπόλοιπη ζωή τους.
Τα παιδιά αφιερώνουν χρόνο, αφιερώνουν ενέργεια, πολλές φορές βάζουν τον αθλητισμό και το αγαπημένο τους χόμπι πάνω απ΄όλα. Πάνω από εξόδους με φίλους, πάνω από τα ταξίδια, πάνω από κάθε άλλη δραστηριότητα.
Γιατί θέλουν να είναι παρών, γιατί θέλουν να προσφέρουν στην ομάδα τους, γιατί στο τέλος της μέρας, το άθλημα τους, είναι κάτι πολύτιμο για τα ίδια καθώς και οι γεροί δεσμοί φιλίας που δημιουργούν μέσα από αυτό.
Τι συμβαίνει όμως όταν ο προπονητής προκαλεί ίντριγκες, όταν αδικεί, όταν στο τέλος της μέρας… κάνει με τον τρόπο του και την άδικη αντιμετωπίση του μπούλινγκ στα παιδιά.
Θα το έχετε ζήσει, θα το έχετε ακούσει, θα το έχετε δει…
Είναι αδιανόητο, να ακούς έναν πατέρα να λέει πως το παιδί του, ενώ είναι καλός μαθητής, δεν έχει πλέον την ενέργεια να αφιερωθεί στα μαθήματα του γιατί όλη μέρα είναι μέσα στην αγωνία και το άγχος, για το έαν ο προπονητής του, θα του δώσει τον χρόνο να αποδείξει το ταλέντο του, να κάνει αυτό για το οποίο προπονείται. Να παίξει και να στηρίζει την ομάδα του.
Κύριοι, είναι άδικο, είναι κρίμα να συμβαίνει όταν εξυπηρετείτε έναν τόσο σημαντικό σκοπό. Όταν βάζετε κι εσείς το δικό σας στίγμα, το δικό σας ληθαράκι για την προσωπικότητα μιας νέας, ενός νέου. Σίγουρα έχετε κι εσείς παιδιά. Πώς θα αντιδρούσατε, εάν ένας προπονητής, τους φερόταν με αδικία;
Και όχι, δεν θα γίνουν όλοι ποδοσφαιριστές, δεν θα είναι όλοι επαγγελματίες σε μια ομάδα volley, δεν θα γίνουν όλοι πρωταθλητές και όχι, δεν θα ασχοληθούν όλοι επαγγελματικά με τα αθλήματα, όμως ο χρόνος που τους αναλογεί, αξίζει να τους δίνετε.