Η δύναμη ψυχής, η τεράστια αγάπη για τη ζωή και το πείσμα να δώσει γροθιά στον καρκίνο!
Η Σταυρούλα Λιασίδου είναι μια γυναίκα ανάμεσα μας η οποία έχει ένα ηχηρό μήνυμα να στείλει για το πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάς την κάθε στιγμή.
Ξεκινώντας τη συζήτηση μαζί της μου λέει αυθόρμητα:
«Το πρώτο που έχω να σου πω, είναι ότι από την περιπέτεια που έζησα, διδάχτηκα ποιοι είναι οι φίλοι μου. Απογοητεύτηκα από κάποιους και είχα εκπληξεις από άλλους που στάθηκαν στο πλευρό μου ενώ δεν το περίμενα…».
Την αφήνω να εκφραστεί ελεύθερα και να μου περιγράψει μέσα από την καρδιά της πώς αντιμετώπισε τον καρκίνο του μαστού.
«Σε μια τέτοια περιπέτεια βλέπεις τη ζωή με άλλο μάτι. Αλλάζουν τα πάντα γύρω σου 180 μοίρες. Ο τρόπος που αντιμετωπίζεις το κάθε τι. Αξιολογάς πλέον πολύ διαφορετικά τα πράγματα. Αντιλαμβάνεσαι πως προηγουμένος, ζούσες σ΄ένα κενό. Απο εκεί και πέρα βέβαια, είδα τον ουρανό σφοντύλι».
Η Σταυρούλα Λιασίδου διαγνώστηκε με καρκίνο το Μάιο του 2017 και όπως μου λέει, δεν είχε κουβαράκια αλλά ένα βαθούλωμα που την έβαλε σε σκέψεις.
«Όταν μου το ανακοίνωσε ο Πάμπος Χαραλάμπους ο χειρούργος τον οποίο έχω σαν Θέο, τα έχασα. Μου ανακοινώθηκαν τα νέα και εγώ βγήκα έξω και κάθησα σε ένα σκαλάκι. Ξεκίνησα να κλαίω ασταμάτητα και θυμάμαι δυο περαστικοί με είχαν ρωτήσει τι μου συμβαίνει. Τίποτα, τους απάντησα. Αρνιόμουν να δεχτώ αυτό που μόλις είχα ακούσει. Ένιωσα μόνη και ήθελα να το παλέψω μόνη. Εκείνη τη στιγμή, έτσι το σκέφτηκα. Και σιγά σιγά, όλα άρχισαν να μπαίνουν σε τροχιά και κατάφερα να ξεπεράσω την άρνηση με τη βοήθεια της ψυχολόγου. Έπρεπε να δεχτώ βοήθεια από τους ανθρώπους που με αγαπούσαν γιατί με αυτό τον τρόπο, τους έδινα και χαρά να είναι δίπλα μου. Να είμαστε μια γροθιά. Όταν το ανακοίνωσα στο γιο μου, 19 χρόνων εκείνο το διάστημα η ερώτηση του ήταν «Μαμά θα ζήσεις, σωστά»; Ναι, του απάντησα. Έπειτα το είπα στη κόρη μου και με ρώτησε εάν θα μείνω όπως είμαι τώρα. Της υποσχέθηκα ότι θα είμαι ακόμα καλύτερη. Και τότε, ξεκίνησα αυτό το ταξίδι με στόχο να κερδίσω! 15 μέρες πριν μάθω τι μου συμβαίνει, είχα χωρίσει. Συνεχίζαμε όμως να μένουμε μαζί με το σύζυγο μου κάτω από την ίδια στέγη. Ήθελε να με βοηθήσει όμως δεν δεχόμουν.
Δεν εμαθα να χάνω στη ζωή μου, έμαθα να κερδίζω όλες τις μάχες. Τον Χάρο δεν τον φοβάμαι, τον χτυπώ καθημερινά. Δεν είχα επιλογή. Ήταν μονόδρομος το να αγωνιστώ και να ζήσω. Θέλω να σπουδάσω τα παιδιά μου και το κυριότερο να μην τα απογοητεύω. Και θα ήταν μεγάλη απογοήτευση η μαμα να τα βάλει κάτω τόσο εύκολα.
Ήθελα ν΄αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ και θα τα καταφέρω μόνη μου. Ένιωθα πάντα έναν Άγγελο δίπλα μου. Ένας άγγελος και η Δήμητρα μας στο Ογκολογικό που ήταν πάντα δίπλα μου σε ότι την χρειάστηκα. Εγώ πίστεψα από΄την αρχή ότι θα γίνω καλά. Δεν φοβήθηκα.
Θυμάμαι μετά την επέμβαση να λέω στο γιατρό Πάμπο Χαραλάμπους: Με γέννησε η μητέρα μου μια φορά όμως τώρα ξαναγεννήθηκα γιατί εσύ, μου έδωσες ζωή».
Η ζωή μου συνεχίζεται. Έχω γνωρίσει γυναίκες που πέρασαν την ίδια εμπειρία και μοιραζόμαστε τις ίδιες αρχές, απόψεις και ιδεολογία. Έχουμε τον ίδιο τρόπο σκέψης και με γεμίζουν απόλυτα.
Ξεχώρισα έπειτα από αυτή την περιπέτεια 5 καλούς φίλους και την οικογένεια μου.
Η ζωή είναι ωραία και δεν πρέπει να την αφήνουμε να περνά έτσι. Κάνω ότι με κάνει ευτυχισμένη σήμερα, ζω το τώρα. Κάτι άλλο επίσης που διδάχτηκα είναι οτι η μάνα πρέπει να είναι καλά για να είναι και τα παιδιά της. Διαφορετικά είναι στενοχωρημένα. Άργησα να το καταλάβω.
Προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι καλύτερη. Σηκώνομαι, βάφομαι, περιποιούμαι τον εαυτό μου και απολαμβάνω την κάθε στιγμή. Και επίσης, πλέον δεν έχω τριγύρω μου τοξικούς ανθρώπους, μόνο αυτούς που αγαπούν τη ζωή όπως κι εγώ!