Την ίδια μέρα που συνέβη το τραγικό συμβάν στο Νοσοκομείο Λάρνακας με το μικρό Σταύρο, είχε ατύχημα στο δικό του σχολείο και ο δικός μου γιος.
Το περιστατικό συνέβη καθώς έπαιζαν ποδόσφαιρο στη σχολική αυλή. Περιστατικά συμβαίνουν συχνά στα σχολείο αφού δυστυχώς δεν υπάρχουν οι κατάλληλες υποδομές.
Με πήραν τηλέφωνο από το σχολείο για να με ενημερώσουν ότι ειδοποιήθηκε ασθενοφόρο γιατί χτύπησε ο γιος μου και φαίνεται σοβαρό. Είχε τραυματιστεί στο χέρι. Τους ζήτησα να με περιμένουν για να είμαι δίπλα του στο ασθενοφόρο. Κλείνοντας το τηλέφωνο ξεκίνησα αμέσως, ήθελα περίπου 15 λεπτά να φτάσω στο σχολείο.
Ξεκινήσαμε με το ασθενοφόρο προς Νοσοκομείο Λάρνακας. Θα ήταν μάλλον πριν φτάσει το άλλο, άτυχο μωρό.
Μας έβαλαν αμέσως στις Πρώτες Βοήθειες και είχαν αρχίσει οι εξετάσεις. Προτού δει εμάς τους γονείς ο γιατρός, είχαν συζητήσει μεταξύ τους οι γιατροί της ειδικότητας τους για να δουν πως θα προχωρούσαν. Το κόκκαλο του μωρού είχε σπάσει, είχε γίνει δυο κομμάτια και το ένα ανέβηκε κάπως επάνω στο άλλο. Οι πόνοι του ήταν φρικτοί και ήταν αδύνατο να κινηθεί.
Ο γιατρός μας εξήγησε τη σοβαρότητα και ότι ήταν οριακό. Μας είπε πώς εάν ήταν μεγαλύτερος, θα τον έβαζαν αμέσως χειρουργείο. Κατέληξαν όμως στην απόφαση να το βάλουν στο γύψο για λίγες μέρες, να μας κρατήσουν μέσα και να δούμε εάν αρχίζει να θρέφει απο μόνο του.
Το μωρό δεν μπορούσε ούτε να κινηθεί. Έπρεπε εγώ ως μητέρα να είμαι συνέχεια δίπλα του και να τον βοηθώ να μετακινά το χέρι λίγο αριστερά, λίγο δεξιά. Μέχρι να βρίσκαμε την καλύτερη θέση που θα ησύχαζε ο πόνος. Την επόμενη μέρα, όταν ήρθε ο γιατρός μας είπε να πάμε στο σπίτι και να κλείσουμε ραντεβού για την ερχόμενη Τετάρτη για να μας πουν την απόφαση τους, εάν δηλαδή θα προχωρούσαμε σε χειρουργείο ή όχι. Σημειώστε εδώ πως εάν θα έκανε χειρουργείο, δεν θα ήταν ένα αλλά δύο.
Την Τετάρτη είχαν αποφασίσει την απεργία τους. Θα πω εδώ ευτυχώς, γιατί ενώ είχαμε συζητήσει με το σύζυγο μου πώς θα πέρναμε και δεύτερη γνώμη, με αφορμή την απεργία, πήγαμε την Τετάρτη σε ιδιώτη γιατρό στη Λεμεσό. Χειρούργο ορθοπεδικό. Σταθήκαμε πολύ τυχεροί.
Μέχρι να φτάσουμε του κρατούσα το χέρι με το γύψο γιατί δεν άντεχε καθόλου μέσα στο αυτοκίνητο. Έγιναν ξανά ακτινογραφίες για να δει ο γιατρός. Το χέρι δεν είχε θρέψει, ήταν όπως το είχαμε δει στην πρώτη ακτινογραφία. Αμέσως όμως μας καθησύχασε πως δεν χρειάζεται χειρουργείο και πώς το μωρό βασανίζεται τόσες μέρες γιατί η θέση του γύψου δεν το βοηθούσε.
«Σταμάτα να κλαις και δεν θα κάνεις χειρουργείο. Θα σου αλλάξω μόνο τη θέση του γύψου, θα σου βάλω άλλον καινούριο πιο πάνω γιατί δεν είναι στο σωστό σημείο και σε ένα μήνα θα πετάς ακόντιο».
Τα λόγια του, η συμπεριφορά του, ο επαγγελματισμός του αμέσως μας καθησύχασαν. Φυγαμε από το ιατρείο του και κατευθυνθήκαμε στην Πολυκλινική Υγεία. Εκεί του άλλαξε το γύψο, του μιλούσε συνέχεια και του εξηγούσε ότι έκανε και ο πόνος αμέσως, με την αλλαγή του γύψου σε καινούριο σημείο, ησύχασε. Το μωρό μπορούσε πλέον να σηκώνεται μόνο από το κρεβάτι, να περπατά καλύτερα αφού το βάρος από τον πρώτο γύψο, το ότι δεν του κρατούσε σωστά το χέρι τον ταλαιπωρούσε αφόρητα από τον πόνο.
Δεν κατηγορώ τους γιατρούς του Νοσοκομείου, δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Είμαι ευγνώμων όμως στο γιατρό που καθησύχασε τον πόνο και μας έβγαλε από τη μεγάλη αγωνία δύο χειρουργείων που πιθανότατα να ακολουθούσαν.