Σπουδαίες γυναίκες! Προσωπικότητες που έχουν να μας διδάξουν πολλά και να μας χαρίσουν άλλα τόσα.
Γυναίκες που σου δίνουν απέραντους λόγους να τις θαυμάζεις, απεριόριστες αφορμές για να δεις το κάθε τι με άλλο μάτι, γιατί απέδειξαν πως τα πάντα μπορείς, φτάνει να το θέλεις, αρκεί μόνο να το πιστέψεις! Γυναίκες που εμπνέουν με το πείσμα, τη θετική τους ενέργεια, τη διάθεση, το χαμόγελο, τη δύναμη τους.
Γράφει η Μαρίνα Αβραάμ
Φωτογράφος: Αντρέας Αντρέου
Μακιγιάζ: Αναστασία Βανέλλη
Μαλλιά: Τόνια Μελετίου
Ιδιαίτερες ευχαριστίες στα Nee Make Up Milano που στήριξαν αυτή τη σπουδαία φωτογράφηση
Τρεις γυναίκες που θα ήθελες να έχεις για καλύτερες σου φίλες, σπάνιοι άνθρωποι όμορφοι μέσα κι έξω. Η Κατερίνα, η Τούλα και η Ξένια, είναι μητέρες και μεγάλωσαν υπέροχα παιδιά! Γιατί μέσα τους, παρά τις δυσκολίες, το ένστικτο και ο ρόλος της μάνας είναι μια αστείρευτη πηγή και κινητήριος δύναμη για να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο!
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Χρειαζόμαστε γυναίκες σαν κι εσάς που μπορούν να εμπνεύσουν. Κι εσείς αυτό κάνετε καθημερινά αφού το πρόγραμμα σας είναι γεμάτο από διαλέξεις και συναντήσεις, σωστά;
Πράγματι το πρόγραμμα μου καθημερινά είναι γεμάτο. Αυτό όμως μου δίνει ευχαρίστηση και δύναμη είναι ότι και στο τροχοκάθισμα μπορώ να προσφέρω. Πάντα μου πίστευα ότι μία γυναίκα/μάνα/σύζυγος/φίλη με αναπηρία μπορεί να βοηθήσει και να προσφέρει.
Είστε μια σπουδαία γυναίκα που μεγάλωσε τα δικά της παιδιά. Σίγουρα δεν ήταν εύκολο αλλά αποδεικνύεται πώς δεν είναι ούτε κι ακατόρθωτο;
Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο για τα παιδιά μου να καταλάβουν την νέα κατάσταση. Η κόρη μου, Σταύρη, ήταν επτά χρονων και ο γιός μου, Κωνσταντίνος, ενάμιση. Πέρασε αρκετός καιρός μεχρί να συνηθίσουμε την καινούργια μας ζωή. Όλο αυτό τον καιρό αναγκάστικα να κάνω την αναπηρία μου και το τροχοκάθισμα παιχνίδι. Να μιλάμε, να παίζουμε, ακόμη και ποδόσφαιρο, να κάνουμε βόλτες. Προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν ότι τους ανθρώπους τους βλέπεις στα μάτια και τους μιλάς και τους κρίνεις από τις πράξεις τους κι όχι αν στέκονται στα δύο τους πόδια ή κάθονται στο τροχοκάθισμα. Αλλά κυρίως να μην τους τρομάζει το τροχοκάθισμα αντίθετα να το σέβονται.
Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε στις γυναίκες που είναι σε τροχοκάθισμα και μεγαλώνουν τα παιδιά τους ή θέλουν να αποκτήσουν μια μέρα το δικό τους μωρό; Και ποιο μήνυμα θέλετε να στείλουμε σε όλες τις υπόλοιπες μητέρες;
Το να γίνεις ΜΑΝΑ είναι μεγάλη ευλογία. Γι’αυτό οι γυναίκες που είναι σε τροχοκάθισμα και μεγαλώνουν τα παιδιά τους να νιώθουν τυχερές που τους δόθηκε μια δευτερη ευκαιρία να είναι με τα παιδιά τους και να τα βλέπουν να μεγαλώνουν και να προχωρούν στη ζωή τους.
Όσο αφορά τις γυναίκες που είναι σε τροχοκάθισμα και θέλουν να αποκτήσουν μια μέρα το δικό τους μωρό αν μπορούν να το κάνουν. Οι δυσκολίες είναι πολλές αλλά δίνει άλλο νόημα και αξία στη ζωή σου ο ερχομος ενός παιδιού. Αυτό ισχυει και για τις υπόλοιπες μητέρες.
Τι σας συγκινεί περισσότερο όταν μιλάτε με τα παιδιά σας; Σας λένε πόσο περήφανα είναι για τη μητέρα τους;
Με συγκινεί η αγάπη και η στήριξη τους σε ότι κάνω. Αναγνωρίζουν τις δυσκολίες που παιρνώ και προσπαθούν να με βοηθήσουν όσο μπορούν. Υπάρχου και οι στιγμές που θα συζητήσουμε, θα τσακωθούμε, αλλά πάντα είναι δίπλα μου,όπως κι εγώ σ’ αυτούς. Αρκετές φορές ξέρω ότι είναι περήφανα για την μητέρα τους.
Ήταν δύσκολο να το δεχτούν; Πώς τα καταφέρατε να το δουν από άλλη οπτική;
Μετά από ένα σοβαρό ατύχημα με αποτέλεσμα μιά σοβαρή αναπηρία,δυστυχώς δεν επηρεαζεται μόνο το άτομο που χτυπά αλλά όλη η οικογένεια. Πολύ περισσότερο τα παιδιά. Έτσι καί στην δική μου περίπτωση όταν είχα το ατύχημα, που με καθήλωσε στο τροχοκάθισμα, τα παιδιά μου ήταν πολύ μικρά. Δεν ήταν τόσο δύσκολο να το δεχτούν αλλά να καταλάβουν την αναπηρία μου και τις δυσκολίες που αντιμετωπιζα. Όπως σας είπα και πιο πάνω αναγκάστικα να κάνω την αναπηρία μου και το τροχοκάθισμα παιχνίδι. Προσπαθούσα να τους δώσω να καταλάβουν ότι η μαμά τους που βρίσκεται στο τροχοκάθισμα δεν διαφέρει από τις αρτιμελείς μητέρες των φίλων τους ή συμμαθητών τους. Έκανα ότι θα έκανα για τα παιδιά μου αν ήμουν αρτιμελής.
Πλέον είστε και γιαγιά. Πώς περνάτε το χρόνο σας με το εγγονάκι σας; Ισχύει ότι είναι δυο φορές παιδί σας;
Η Αικατερίνη μου. Η μεγάλη μου Αγάπη και Λατρεία.Όταν είμαι μαζί της είμαι εξ ολοκλήρου δική της. Θα παίξουμε, θα τραγουδήσουμε, θα χορέψουμε, θα πάμε στο πάρκο. Όταν με φωνάζει γιαγιά είναι σαν να μου χαρίζεις τον κόσμο όλο. Με ηρεμεί το κορίτσι μου και μου βγάζει συναισθήματα πολύ δυνατά και μου δίνει μεγάλη δυναμη να προχωρήσω.
Τις δύσκολες στιγμές, τι σας έδινε και τι σας δίνει δύναμη;
Οι δύσκολες στιγμές δυστυχώς στη ζωή μου ήταν και είναι πολλές. Πάντα όμως αυτό που μου έδινε και μου δίνει δύναμη ήταν και είναι η κόρη μου και ο γιός μου και τώρα εδώ και 3 χρόνια περίπου η εγγονούλα μου.
Θυμάμαι όταν είχα το ατύχημα και βρισκόμουν στο νοσοκομείο, ήρθε ο γιατρός για να μου ανακοινώσει ότι είχα μείνει τετραπληγική. Τότε με είχαν κυριευσει συναισθήματα απαίσια όπως θυμός/άρνησης/κατάθλιψης. Αυτό που με βοήθησε να ξεπεράσω όλα αυτά τα συναισθήματα και να αποδεχτώ την αναπηρία μου ήταν ο φόβος μην χάσω τα παιδιά μου.
Έκανα στην άκρη την κατάθλιψη, ειπα οτι η ζωη είναι γλυκιά και στο τροχοκάθισμα και προχώρισα την ζωή μου για τα παιδια μαζί με τα παιδιά μου.
Σταύρη, κόρη Κατερίνας: “Στην αρχή μου ήταν πολύ δύσκολο να το δεχτώ γιατί εγώ θυμόμουν τη μητέρα μου να περπατά. Σιγά σιγά όμως με τον τρόπο της κατάφερε να το δω διαφορετικά. Με δίδαξε τι σημαίνει δύναμη για όσα κατάφερε και συνεχίζει να καταφέρνει”.
ΤΟΥΛΑ ΚΑΡΑΤΖΙΑ
Κυρία Τούλα, είστε ένα μεγάλο παράδειγμα για κάθε γυναίκα. Πριν πούμε οτιδήποτε άλλο, θέλω να μου περιγράψετε πώς σας συνέβη το ατύχημα.
Στα 20 μου χρόνια είχα ένα ατύχημα και έγινα τετραπληγική. Δηλαδή, παράλυσα και στα χέρια και στα πόδια.
Ήταν τεράστια αλλαγή για εσάς. Όμως έχετε αποδείξει πώς δεν το βάλατε κάτω…
Ήμουν μόλις 20 χρονών. Είχα πάει στο εξωτερικό και εκεί με έμαθαν πως ότι κι αν συμβεί, η ζωή είναι όμορφη. Και πως, εάν της χαμογελάς, σου χαμογελάει πίσω. Έτσι, πήρα την απόφαση να συνεχίσω.
Τελικά όντως ισχύει; Εάν χαμογελάσεις της ζωής σου χαμογελά; Είναι ένα πολύ όμορφο και δυνατό μήνυμα για όλους μας.
Εκατό τις εκατό! Μου το απέδειξε διαχρονικά. Εδώ και 32 χρόνια είμαι σε τροχοκάθισμα και είμαι πολύ καλά.
Πώς εξελίχτηκε τότε η ζωή σας;
Επέστρεψα στην Κύπρο και σπούδασα ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Δεν ήταν κάτι που μου άρεσε. Όμως νομίζω, είναι συχνά και τα μηνύματα που δίνει ένα άτομο σε τροχοκάθισμα. Δεν το έβαλα κάτω. Παντρεύτηκα και απέκτησα και ένα γιο.
Παντρευτήκατε και αποκτήσατε το μωρό σας μετά το ατύχημα.
Ναι. Σήμερα είναι 26 χρονών. Έμεινα έγκυος και ήταν όλα καινούρια για μενα όπως άλλωστε και για κάθε γυναίκα που εγκυμονεί. Η εγκυμοσύνη μου πήγαινε μια χαρά. Ο τοκετός είχε γίνει στο Λονδίνο γιατί δεν είχαν ξεγεννήσει ακόμη στην Κύπρο τετραπληγικό άτομο. Στην Αγγλία είχαν την εμπειρία και γέννησα με φυσιολογικό τοκετό. Ήταν ένα θαύμα για μένα. Βλέποντας μια ζωή να φέρνει στον κόσμο μια άλλη ζωή, είναι πράγματι ένα όνειρο. Διαχρονικά, βλέποντας τον να μεγαλώνει, μεγαλώνουν και οι δικές μου χαρές!
Ήρθαν τα πράγματα όπως θέλατε;
Δεν είχα ποτέ προγραμματίσει κάτι. Ζούσα την κάθε μέρα ξεχωριστά, όπως ερχόταν. Νομίζω είναι καλύτερα έτσι παρά να κάνεις μεγάλα όνειρα και να χάνονται. Όπως μου είχε συμβεί στα 20 μου χρόνια. Ζω την κάθε μέρα θα έλεγα όπως μου την στέλνει ο Θεός.
Τι άλλαξε στη δική σας φιλοσοφία ζωής;
Ωριμάζεις… Στα 20 σκέφτεσαι διαφορετικά, στα 30 αλλιώς, στα 50 εντελώς διαφορετικά. Εκείνο που μας αλλάζει είναι οι εμπειρίες της ζωής που συναντάμε καθημερινά. Οι δυσκολίες, οι ευκολίες, τα πάνω και τα κάτω. Συνεχίζω να χαίρομαι, να απολαμβάνω πράγματα. Επίσης μπορεί να πληγώνομαι κάποιες φορές. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για τη ζωή. Νομίζω πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι, να ζούμε απλά. Και βρίσκω πολλά πράγματα να κάνω κάθε μέρα.
Πώς είναι η καθημερινότητα σας;
Γεμάτη! Είμαι μέλος σε κάποια συμβούλια, συχνά κάνω διαλέξεις για την Οδική Ασφάλεια. Επίσης, διαβάζω σε μωρά τα απογεύματα κάτι που με γεμίζει.
Αξίζει να πούμε ότι βραβευτήκατε στο εξωτερικό!
Το 1993 είχα βραβευτεί από τον Πρόεδρο της Αμερικής για το ότι έγινα μητέρα μετά το ατύχημα. Στην Κύπρο τότε δεν είχαν ακόμη ξεγεννήσει γυναίκα σε τροχοκάθισμα. Στην Αμερική, υπάρχει ένας θεσμός που όταν κάποιο άτομο με αναπηρία πετυχαίνει κάτι που δεν έγινε ξανά στη χώρα του, βραβεύεται από τον συγκεκριμένο οργανισμό. Και ήταν ένα ταξίδι ζωής, πολύωρο, γεμάτο από αναμνήσεις και εμπειρίες. Πήγα στο Λευκό Οίκο, ήταν μια σπουδαία εμπειρία για μένα να τη ζήσω.
Ποιο μήνυμα θέλετε να στείλετε σε όλους μας;
Ότι η ζωή είναι όμορφη! Να συνεχίζουμε να της χαμογελάμε ότι κι αν μας φέρνει. Είναι κρίμα, για μια στιγμή απερισκεψίας και επιπολαιότητας όταν είμαστε νέοι, να χάνονται ή να σβήνουν τα όνειρα μας σε μια στιγμή. Να είμαστε πιο προσεκτικοί, πιο σίγουροι και να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή.
Κυριάκος, γιος Τούλας: “Δεν κατάλαβα ποτέ για τη μητέρα μου ότι είχε το οτιδήποτε το οποίο θα επηρέαζε μια φυσιολογική ζωή”
ΞΕΝΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Ξένια, πότε και τι σου συνέβη;
Συνέβη όταν ήμουν στα 35 μου, εντελώς ξαφνικά. Είχα επιστρέψει από τη δουλειά και έχασα τις αισθήσεις μου. Το μοναδικό σύμπτωμα που είχα ήταν το φούσκωμα στα μάτια και μου έλεγαν ότι είναι από το μακιγιάζ! Ενώ φούσκωναν τα μάτια μου από την ψηλή πίεση. Και συνέβη το εγκεφαλικό ανεύρυσμα. Οι γιατροί δεν έδιναν ελπίδες στους δικούς μου. Τους έλεγαν ότι θα μείνω φυτό. Ήμουν σε κώμα για 6 μήνες όμως τα κατάφερα. Τους έβγαλα ψεύτες!
Είχες αποκτήσει την οικογένεια και τις 2 σου κόρες πριν σου συμβεί το θέμα με την υγεία σου;
Ναι είχα τις δυο κόρες μου. Ήταν μικρότερες τότε και ήταν πολύ δύσκολο να δεχτούν ότι στη μητέρα τους συνέφη εγκεφαλικό ανεύρυσμα και ήταν στο τροχοκάθισμα. Δεν το δέχονταν στην αρχή. Ήταν δύσκολο για όλους μας να συνηθίσουμε τα καινούρια δεδομένα.
Παρ΄όλα αυτά δεν το έβαλες κάτω…
Όχι, πρώτα από όλα για χάρη των υπέροχων παιδιών μου. Χρειάστηκε μεγάλη δύναμη όμως τα κατάφερα. Και ακόμη και σήμερα, δεν εφυσηχάζω. Το παλεύω κάθε μέρα και χαίρομαι που βλέπω και τα κορίτσια μου να καταφέρνουν δικά τους θέλω καθημερινά. Θεωρώ, πως ότι κι αν μας έρχεται, σου δίνει μεγάλο κουράγιο και δύναμη το να χαμογελάς. Και σιγά σιγά, προσπαθώ έστω και λίγο να περπατώ ακόμη και με μπαστούνι. Έπεσα αρκετές φορές κάτω όμως δεν το βάζω κάτω. Δεν με πτοούν λίγες μελανιές στο σώμα..
Ξένια είσαι νηπιαγωγός;
Ναι είμαι Νηπιαγωγός. Πριν το ανεύρυσμα είχα και συνεχίζω να έχω το δικό μου νηπιαγωγείο το οποίο πλέον χειρίζεται ο σύζυγος μου.
Ποιο είναι το μήνυμα που θες να στείλεις σε όλες τις γυναίκες που σε διαβάζουν τώρα;
Πως ότι και να μας συμβαίνει, ο πόνος είναι προσωρινός. Το να τα παρατάμε όμως, είναι για πάντα! Όσο δύσκολη κι αν είναι μια κατάσταση είναι σημαντικό να συνεχίσουμε να χαμογελάμε. Η ζωή θέλει τρέλα! Θέλει χαρά, θέλει γέλιο.
Ραφάελλα κόρη Ξένιας: “Περάσαμε δύσκολα χρόνια όμως η μαμά μου τα κατάφερε και χαίρομαι πολύ για αυτό. Είναι εδώ μαζί μας και περνούμε όμορφα!”. Εβίτα: “Περάσαμε δύσκολες στιγμές ως οικογένεια αλλά ήμασταν πάντα ενωμένοι. Αυτό που πραγματικά με συγκινεί απίστευτα, είναι που η μαμά μου τα κατάφερε και γύρισε πίσω σε μας. Ευχαριστώ το Θεό που μας άφησε τη μητέρα μας”.