Με κοιτάς με αυτό το υπερήφανο βλέμμα και νομίζω ότι έχεις “ψηλώσει” και 5-6 εκατοστά…
Το σώμα σου είναι στητό/καμαρωτό και τα μάτια σου ξεχειλίζουν από χαρά… Κοίτα που ένα τόσο μικρούλικο πλάσμα, μόλις σε έκανε πατέρα. Σου έδωσε ένα έξτρα πανέμορφο ρόλο, ένα παράσημο! Οι κινήσεις και το χαμόγελο σου φωνάζουν από μακριά ότι είσαι ευτυχισμένος και κατενθουσιασμένος… Για πες, τώρα η γυναίκα σου πόσο πιο πολύ ερωτευμένη είναι μαζί σου;
Γράφει η Εύη Παπανικολάου
Σε είδα new daddy να είσαι συνέχεια στο πλευρό της γυναίκας σου καθ’ όλη τη διάρκεια του τοκετού. Η λέξη τοκετός συνδυάζεται με μία άλλη λέξη, τις ωδίνες… Εσένα όμως δεν σε πτόησε αυτό (ήμουν σίγουρη). Δεν φοβήθηκες βρε αδελφέ. Δεν αγχώθηκες. Αλήθεια, πώς τα κατάφερες; Πώς μπόρεσες να εμψυχώνεις τη σύζυγο σου την ώρα που πονούσε, αγωνιούσε, φοβόταν και έκλαιγε; Κι εκείνα τα αστεία που έλεγες… Ακόμη τα θυμάμαι και γελάω μόνη μου. Σε ακούγαμε όλοι να τα ρίχνεις τόσο αυθόρμητα και να σκάνε χαμογελάκια ακόμα και οι μαίες και ο γιατρός. Η γυναίκα σου πρέπει να τα είχε ακούσει ξανά κι ίσως γι’ αυτό ήταν τόσο συγκεντρωμένη στις οδηγίες του γιατρού. Το άλλο; Δεν άφησες στιγμή το χέρι της και προσπαθούσες με το ένα χέρι να βγάλεις βίντεο τη μεγάλη στιγμή του ερχομού του γιου σου… Τι ωραίος που είσαι! Σε θαύμασα κι ας μην σε ήξερα πριν.
Μην μου πεις ότι τη συνόδευσες και σε όλα τα μαθήματα τοκετού; Ήξερες τα πάντα απ’ έξω, λες και τα αποστήθισες. Το άγχος σου μιλούσε, όχι εσύ.
Κάθε λίγο τη ρωτούσες αν ήθελε νεράκι, αν ένιωθε καλά, μέχρι και γλυκά λογάκια της ψιθύριζες στο αυτί. Μην μου πεις ότι τα άκουγε όλα… Απ’ ό,τι θυμάμαι δεν άφησε στιγμή το βλέμμα της από πάνω σου. Επικοινωνούσε μαζί σου με τα μάτια και εσύ άρπαζες κάθε της παλμό και σκέψη. Γεια σου βρε πατέρα!
Η παρουσία σου στο θάλαμο τοκετού ήταν πέρα για πέρα εκπληκτική. Ήθελες να κεράσεις τον κόσμο πριν ακούσεις το πρώτο κλάμα του μωρού… Κι αυτή η φωνή που έβαλες όταν γεννήθηκε ο γιος σου, ακόμα ηχεί στα αυτιά μου… Δυνατή, καθαρή, γεμάτη νόημα. Κάπου εκεί είδα και τη γυναίκα σου να σου σκάει το πρώτο χαμόγελο ευγνωμοσύνης για το υπέροχο δώρο που χαρίσατε ο ένας στον άλλο.
Εντάξει, θα σου πω και κάτι που ίσως σε στενοχωρήσει, αλλά να ξέρεις ότι στη ζωή δεν είναι όλα τέλεια… Αυτά τα κεραστικά που μας έδωσες, ήταν μικρές μπουκιές σοκολατένιας απόλαυσης… Δεν ξηγιούνται έτσι οι πατεράδες… Γι’ αυτό, βάλε στο πρόγραμμα και το επόμενο παιδάκι-θαυματάκι και ψάξε βρες με για να σου πω ποια κεραστικά κάνουν πραγματικό σαματά…
Nα σας ζήσει daddy cool!