Θα περίμενε κανείς ότι οι μανούλες θα περιέγραφαν τη μέρα τοκετού… μόνο κάπως έτσι: “Οι πόνοι ήταν αφόρητοι, θυμάμαι ότι ήμουν αγχωμένη, φοβισμένη και έκλαιγα ασταμάτητα”.
Όλες ανεξαιρέτως δήλωσαν ότι ξέχασαν ακόμα και τους αφόρητους πόνους που βίωσαν μόλις πήραν στην αγκαλιά τους το νεογέννητο μωράκι τους, το ακούμπησαν στο στήθος τους και ένιωσαν τους χτύπους της καρδούλας του.
Ελίνα, 39 ετών: “Από την πρώτη στιγμή που έμεινα έγκυος μέχρι και την ώρα του τοκετού, δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα γινόμουν μαμά. Αλήθεια σου λέω. Δεν θα αναφερθώ στους πόνους και στο υπερβολικό άγχος που είχα εντός του θαλάμου τοκετού. Το μόνο που ήθελα ήταν να γεννήσω φυσιολογικά και όχι με καισαρική τομή. Η βασική μου έννοια ήταν να γεννηθεί υγιές το μωρό μου. Για να μην σου τα πολυλογώ, όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Νομίζω ότι ακόμα δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου… μόλις πήρα στην αγκαλιά μου το μωρό μου ένιωσα πως ήταν το κομμάτι του παζλ που έλειπε από τη ζωή μου εδώ και χρόνια. Πόση ευτυχία Θεέ μου… Γιατί είχε αργήσει αυτό το θαύμα να έρθει στη ζωή μου; Θυμάμαι ότι κοίταζα το προσωπάκι του, τα χεράκια του, τα ποδαράκια του και δεν το πίστευα ότι αυτός ήταν ο μικρούλης που κλωτσούσε τόσους μήνες μέσα την κοιλιά μου. Όσο κι αν τον κοιτούσα, δεν έβρισκα καμία ομοιότητα μαζί μου… ήταν και είναι ολόιδιος με τον μπαμπά του. Μπήκαμε στην κλινική φοβισμένοι και αγχωμένοι, τόσο εγώ όσο και ο άνδρας μου, και τρεις μέρες μετά φύγαμε χαρούμενοι μαζί με το καμάρι μας…”
Μαρίνα, 27 ετών: “Ήμουν αγχωμένη και αρκετά φοβισμένη. Ήταν η πρώτη μου εγκυμοσύνη και νομίζω γι’ αυτό και το άγχος μου ήταν υπερβολικό. Θυμάμαι με είχε πιάσει ταχυπαλμία και ο άντρας μου μάταια προσπαθούσε να με καθησυχάσει. Άσε που νομίζω ότι αυτός ήταν πιο φοβισμένος από μένα. Θέλαμε πολύ ένα μωράκι και οι δυο. Την ώρα που μπήκα στο θάλαμο τοκετού είχα αρχίσει να κλαίω από φόβο. Ο γιατρός, θυμάμαι, χαμογελούσε συνέχεια και μου έδινε ενθάρρυνση ότι όλα θα πάνε καλά. Σε κάποια στιγμή πρόσεξα ότι ο άνδρας μου είχε ζαλιστεί και η μαία τον βοήθησε να βγει έξω από το θάλαμο. Γέννησα σχετικά εύκολα με φυσιολογικό τοκετό. Εντάξει, δεν μπορώ να σου περιγράψω τι ένιωσα όταν πρωτοείδα το μωρό μου και η μαία το ακούμπησε στο στήθος μου… Ήθελα να σταματήσει ο χρόνος και να μείνω να το χαζεύω ώρες ατελείωτες. Δεν πίστευα ότι αυτό το τόσο δα κοριτσάκι είναι δικό μου… δικό μας!”
Σάββια, 35 ετών: “Θυμάμαι ότι οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Νομίζω ήμουν η πιο αγχωμένη εγκυμονούσα που είχε περάσει από τη συγκεκριμένη κλινική. Ο άντρας μου, γνωστός για το χιούμορ του, ακόμα και εντός του θαλάμου τοκετού έκανε αστεία… έλεγε τα δικά του για να με κάνει να γελώ. Κάθε άλλο παρά γέλιο μού ερχόταν. Τσίριζα από τους πόνους και αυτός δεν έχανε την ψυχραιμία του. Σε κάποια στιγμή έκλαιγα σαν μωρό και η μαία προσπαθούσε να με ηρεμήσει. Για να περάσω όμως και στα ευχάριστα, όταν γεννήθηκε ο γιος μου και τον πήρα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά, έχασα για λίγο τη φωνή μου… Ήμουν πολύ συγκινημένη και χαρούμενη. Ήθελα λίγο χρόνο για να μιλήσω. Η πρώτη κουβέντα που είπα ήταν πως είναι ολόιδιος με τον άντρα μου. Πραγματικά ίδιοι. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο περήφανος ήταν και είναι ο άνδρας μου για το γιο μας… Ξαφνικά το χιούμορ του χάθηκε και γέμισαν τα μάτια του από συγκίνηση. Νομίζω κοιτάζαμε και οι δύο το μωρό μας για αρκετή ώρα, αμίλητοι και χαρούμενοι. Δεν πιστεύαμε ότι αυτό το πλασματάκι ήταν δικό μας…”
Ελισάβετ, 23 ετών: “Αξέχαστη μέρα. Συγκινητική. Μοναδική. Η πιο τέλεια μέρα της ζωής μου, η μέρα που γέννησα τον γιο μου. Υπήρξαν μερικά προβλήματα τόσο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου όσο και την ώρα του τοκετού. Όμως τα ξέχασα όλα. Δεν θυμάμαι τίποτα. Όταν είδα για πρώτη φορά το μωρό μου και το θήλασα, κυριολεκτικά διέγραψα από τη μνήμη μου όλη την ταλαιπωρία που πέρασα. Θυμάμαι ότι ο άνδρας μου κρατούσε συνέχεια μία επαγγελματική κάμερα και τραβούσε βίντεο… από την ώρα που η μαία μού έδωσε το μωρό στο δωμάτιο μου μέχρι και την ώρα που ήρθαν οι γονείς μας για να μας συγχαρούν. Είχαμε και οι δύο ένα τεράστιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και κοιτούσαμε το θησαυρό μας με καμάρι. Δεν είχαμε βρει όνομα και η έμπνευση ήρθε λίγες ώρες μετά που τον είδαμε για πρώτη φορά. Αμέσως συμφωνήσαμε ότι θα τον ονομάζαμε Αλέξανδρο (το όνομα του παππού του άνδρα μου). Για να είμαι και ειλικρινής, όταν γέννησα αντιλήφθηκα ότι η κοιλιά μου ήταν ακόμα πολύ μεγάλη… και το καλοκαιράκι πλησίαζε. Όμως, όταν πάρεις στην αγκαλιά σου το μωρό σου, πίστεψέ με δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο, παρά αυτό το πλασματάκι και ο άνδρας σου… η όμορφη οικογένειά σου”.