Μαθαίνοντας και κατανοώντας τη διάγνωση του γιου μου, άλλαξε το ποιοι είμαστε ως άτομα, ως γονείς και ως οικογένεια.
Φαντάζομαι το ίδιο συνέβη και σε εσάς. Πάνω από όλα, μας επέτρεψε να δυναμώσουμε τις μεταξύ μας σχέσεις αλλά και με τον κόσμο, με τρόπους που δεν θα θέλαμε να τους αλλάξουμε. Καταγράφω τους οκτώ τρόπους που η οικογένεια μας άλλαξε, προς το καλύτερο, εξαιτίας του.
Αύξηση της επικοινωνίας.
Εκτιμούμε πλέον ότι οι άνθρωποι επικοινωνούν με διαφορετικούς τρόπους(εικόνες, λέξεις, χειρονομίες). Σαν γονείς μάθαμε να φτιάχνουμε χρόνο για να επικοινωνήσουμε περισσότερο μεταξύ μας. Όχι μόνο για να σχεδιάσουμε ή να προγραμματίσουμε, αλλά για να έρθουμε πιο κοντά. Ακόμα και όταν είμαστε εξαντλημένοι, να βρίσκουμε έστω λίγα λεπτά μέσα στην ημέρα.
Εμβαθύναμε την ενσυναίσθηση.
Έχουμε κρατημένο ένα σημείωμα στο ψυγείο που γράφει «Προσπαθώ. Όταν αμφιβάλλεις, να είσαι ευγενικός». Το κοιτάζω κάθε μέρα. Το έγραψα για εμάς, ώστε να θυμόμαστε την οπτική του γιου μας. Όμως κατάλαβα πως εφαρμόζει για όλους μας. Αντιδρώ πάντα με ενσυναίσθηση; Όχι. Όμως προσπαθώ.
Αναγνώριση του κουράγιου
Εκτιμούμε το κουράγιο που χρειάζεται για να κάνουμε πράγματα που παλαιότερα μας έβγαιναν πιο εύκολα. Ο σύζυγος μου είναι αθλητής και εγώ λατρεύω να συναντώ τους φίλους μου. Αυτές οι καταστάσεις είναι δύσκολες για το γιο μας, όμως είναι αποφασισμένος και δυνατός. Βγαίνει έξω, προσπαθεί να σκαρφαλώσει στις κατασκευές, προσπαθεί να συνδεθεί με παρέες που βρίσκει στην παιδική χαρά. Μπορεί να είναι αγχωμένος και νευρικός όμως πιέζει τον εαυτό του. Και εγώ πίεσα τον εαυτό μου περισσότερο για χάρη του.
Αλλάξτε προτεραιότητες
Ζούμε στην κοινωνία του περισσότερο. Περισσότερη δουλειά, περισσότερη μελέτη και σπουδές, περισσότερα χρήματα, να αγοράσεις περισσότερα πράγματα. Όμως με το πέρασμα του χρόνου, οι προτεραιότητες μας έχουν αλλάξει. Φαίνεται να έχουν αλλάξει σε πιο απλά πράγματα, όμως όχι. Βασικά είναι πιο σύνθετα. Η πραγματικότητα της ανάγκης για χρήματα που χρειάζεται η οικογένεια μας είναι ρεαλιστική. Όμως είμαστε καλύτεροι στο να αναγνωρίζουμε την αξία του να φτιάχνεις χρόνο για το οικογενειακό δείπνο, μια βόλτα έξω όλοι μαζί, μια ταινία στο σπίτι με την οικογένεια. Η’ ακόμα και να προσπεράσουμε μια δραστηριότητα, γιατί έχουμε ανάγκη από περισσότερο ύπνο και ξεκούραση το βράδυ. Τι εκτιμάς και πως θέτεις προτεραιότητες; Είναι διαφορετικό για κάθε οικογένεια.
Προτεραιότητα στις σχέσεις.
Οι σχέσεις είναι παντού και αλλάζουν τις καθημερινές μας εμπειρίες και την αίσθηση μας για το ποιοι είμαστε στον κόσμο. Ξεκινούν από το σπίτι, με τον σύντροφο μας, τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας. Όμως η θετική αύρα στις σχέσεις υπάρχει στην κυρία που θα μας βοηθήσει να περάσουμε το δρόμο, τον δάσκαλο που μας καλωσορίζει στο σχολείο και παίρνει το χέρι του γιου μου. Στους γονείς που ρωτάνε πως είμαστε, από πραγματικό ενδιαφέρον. Οι συνάδελφοι και οι φίλοι που επικοινωνείς, είτε κοντά είτε από μακριά. Οι σχέσεις είναι πολύ δυνατές και σαν γονέας ενός παιδιού που έχει ανάγκη από λίγη έξτρα φροντίδα και προσοχή(κάποιες φορές), τις έχω εκτιμήσει περισσότερο από ποτέ.
Ασκήσαμε την υπομονή.
Ο γιος μου είναι αποφασισμένος. Θα αργήσουμε στο σχολείο και θα θέλει να βάλει τις κάλτσες του, μόνος, μέχρι πάνω. Προσπαθώ όμως να έχω υπομονή. Γιατί θέλω να ξέρει πως τον βλέπω ότι προσπαθεί. Και αυτό είναι πιο σημαντικό από το να βγούμε απλά από την πόρτα(τις περισσότερες φορές!).
Γέλιο.
Σαν ζευγάρι πάντα μας άρεσε να γελάμε. Όμως το να μεγαλώνεις παιδιά μπορεί να είναι έντονο, αγχωτικό και εξουθενωτικό. Είναι εύκολο να χάσεις το γέλιο σου. Έπρεπε να προσπαθήσουμε για να το επαναφέρουμε. Και οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γιο μας. Που παίρνει απίστευτη χαρά όταν παίζει κάποιο «χαζό» παιχνίδι με τον πάτερα του. Σαν γονείς μπορούμε πλέον να κατανοήσουμε πότε μια έντονη στιγμή μπορεί να λυθεί ή να μεταμορφωθεί μέσα από το χιούμορ και το γέλιο. Σαν ζευγάρι εκτιμούμε τι μπορεί να κάνει το γέλιο στον καθένα μας ξεχωριστά και σαν ομάδα.
Παίζουμε
Το διαβάζουμε και το ακούμε συνέχεια. Το λέω και εγώ συχνά σε όλους: «το παιχνίδι είναι ευεργετικό για τα παιδιά και βοηθάει να αναπτυχθεί ο εγκέφαλος τους!». Πολλοί από εμάς σταματήσαμε να παίζουμε πολλά χρόνια τώρα. Και χρειάζεται αρκετές προσπάθειες για να το πετύχουμε ξανά. Όμως σας ενθαρρύνω να το κάνετε. Κλείστε την επικοινωνία με τον έξω κόσμο και φερθείτε χαζά. Αφήστε τη λογική να φύγει, αφήστε τους στόχους. Απλά να είστε εκεί και απολαύστε το συμμετέχοντας. Ίσως να χτίσετε κάστρα, να κατασκευάσετε με Lego, να μουντζουρώσετε τα χέρια σας στην μπογιά. Ότι ενδιαφέρει το παιδί σας, πάρτε μέρος και εσείς. Είναι υπέροχο συναίσθημα, πιστέψτε με!
Και για το τέλος, το πιο απλό από όλα. Δεχτείτε και απολαύστε αυτές τις αγκαλιές του παιδιού σας! Όλα τα παραπάνω θα ήταν πιο δύσκολο να τα εκτιμήσουμε χωρίς την στήριξη της οικογένειας μας, των φίλων και της κοινωνίας. Στηριχτείτε σε άλλους αν μπορείτε. Όταν νιώθουμε καλύτερα ατομικά, είμαστε καλύτεροι και ως οικογένεια. Και έχουμε περισσότερα να δώσουμε στους γείτονες μας, έξω στον κόσμο.
*Το γράμμα είναι από την Julie McIsaac, μητέρα 3 παιδιών (το ένα έχει αναπηρία).
Μετάφρασή – Επιμέλεια: Ηλίας Βογιατζής.
Πηγή: https://www.newsitamea.gr/