«Μαμά, ο καθηγητής δεν με βάζει στη τάξη να απαντήσω παρ όλο που σηκώνω συνέχεια το χέρι μου.
Κι όταν απαντήσω, δεν λέει τίποτα και βάζει την αγαπημένη του μαθήτρια να συνεχίσει λέγοντας της Μπράβο.
Να μην σηκώνω πια το χέρι μου μαμά; Νομίζω ο καθηγητής μου δεν με συμπαθεί, δεν θέλει ίσως να συμμετέχω, δεν με χωνεύει».
Τι μπορεί να κάνει ο γονιός σε αυτή την περίπτωση;
Και ο καθηγητής/η καθηγήτρια, αντιλαμβάνεται άραγε αυτό που δημιουργεί; Ότι ρίχνει την αυτοπεποίθηση του παιδιου που σίγουρα έχει όνειρα και προσπαθεί;
Το έχουμε δει άπειρες φορές. Καθηγητές να βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες χωρίς όμως να μπορούν να διδάξουν, μα ούτε και να έχουν τον τρόπο για να χειριστούν τους μαθητές τους. Βεβαίως, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες αφού βλέπουμε και εκπαιδευτικούς οι οποίοι νοιάζονται, δείχνουν ενδιαφέρον, δίνουν κίνητρα και τον καλύτερο τους εαυτό. Σε αυτούς βγάζω πάντα το καπέλο και εύχομαι ολο και περισσότεροι να τους έμοιαζαν και να ακολουθούσαν έστω και στο ελάχιστο το παράδειγμα τους. Γιατί έτσι, κάνουν σίγουρα τον κόσμο των παιδιών μας καλύτερο.
Προσωπικά, όταν συμβαίνει η πρώτη περίπτωση, δεν επιτρέπω σε κανέναν να κόβει τα φτερά ή την αυτοπεποίθηση του παιδιού μου ή του κάθε παιδιού ανάμεσα μας. Ιδιαίτερα όταν προσπαθεί να βελτιωθεί.
Μην γίνεσαι η αιτία να απαξιώνει ένα παιδί το σχολείο και τα όσα μπορείς να του διδάξεις. Ασκείς ένα σπουδαίο λειτούργημα και μαζί με εμένα που είμαι γονιός, «πλάθεις» το χαρακτήρα της νεότερης γενιάς.
Για αυτό, την επόμενη φορά που ίσως και άθελα σου σνομπάρεις ένα παιδί, σκέψου το λίγο καλύτερα.