Διαβάστε τι μας είπε στο περιοδικό του Dolce το οποίο μπορείς να βρεις εντελώς δωρεάν κάνοντας κλικ ΕΔΩ
«ΑΝΤΡΗ ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ, ΝΟΣΗΛΕΥΤΡΙΑ ΣΕ ΜΟΝΑΔΑ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
«Το να είσαι νοσηλευτής σε μια μονάδα εντατικής θεραπείας σημαίνει πολλά πράγματα. Πρέπει τα μάτια σου να είναι δεκατέσσερα και τα χέρια σου επίσης. Να έχεις αντοχή σωματική και ψυχική που ούτε εσύ γνώριζες ότι διαθέτεις. Να φροντίζεις τον ασθενή με αγάπη και προσοχή, να στηρίζεις τους συγγενείς, να μπορείς να ανεκτεις την ιδιοτροπία ή την κακη συμπεριφορά κάποιου δικαιολογωντας ότι είναι λόγω της κατάστασης.
Τα κρούσματα στη χώρα μας ξεκίνησαν από το δικό μας νοσοκομείο με έναν από τους γιατρούς μας ο οποιος είχε έρθει από εξωτερικο. Αναγκαστικά πολλοί συνάδελφοι μπήκαμε στην λεγόμενη καραντίνα και στη διαδικασία των τεστ γιατί ημασταν επαφές του γιατρου. Οι επαφές ήμασταν αρκετές γιατί αυτός ο γιατρός, κυριολεκτικά, δεν έφευγε από το νοσοκομείο. Είχαμε όλοι αγωνία αν «κολλήσαμε», φόβο για το τι είναι αυτός ο ιός και τι προκαλεί (ειδικά με όσα ακούγαμε για την εξέλιξη της πανδημιας στο εξωτερικό) και από την άλλη νιώθαμε θυμο για τον διασυρμό που έκαναν κάποιοι στον συγκεκριμένο γιατρό.
Και μέσα σε όλα αυτά ενώ εμείς εκθέτουμε τον εαυτό μας και τους οικείους μας νοσηλεύοντας αυτούς τους ασθενείς, υπάρχουν ασυνείδητοι που δεν τηρούν τα μέτρα. Εγώ σαν νοσηλεύτρια αισθάνομαι λύπη όταν βλέπω εναν συνάνθρωπο μας να φεύγει μόνος εξαιτίας αυτής της καταστασης και να ξέρω ότι ο συγγενής του δε μπορεί να του κρατάει το χέρι ή να τον κάνει μια τελευταία αγκαλιά πριν φυγει.. Και όταν ένας ασθενής σιγά σιγά αρχιζει να επικοινωνεί μαζί μας και να βλέπουμε να βελτιώνεται καθημερινα η κατάσταση του η χαρά μου είναι μεγάλη γιατί ξέρω πως αυτός ο άνθρωπος θα βρεθεί πάλι στο σπίτι του σύντομα με την οικογένειά του. Κι οταν παρόλη την ψυχολογική και σωματική του καταπόνηση σου ψιθυρίζει ένα ευχαριστώ γιατί απλά τον περιποιηθηκες αυτό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Ελπίζουμε να τελειώσει όλο αυτό όσο πιο σύντομα και ανώδυνα γίνεται»
