Οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται.
Κι αυτό, είναι απαραίτητο. Γιατί πώς αλλιώς θα βγαίναμε από τη ζώνη ασφαλείας μας, πώς θα προκαλούσαμε τον εαυτό και τους γύρω μας, πώς θα αποφασίζαμε να προχωρήσουμε παρακάτω στη ζωή μας.
Οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται γιατί έτσι κλείνει ένας κύκλος. Έτσι όμως ανοίγει ένας άλλος. Δεν είναι όλα στο χέρι μας… Η ζωή αναλαμβάνει και είμαστε οι θεατές της εξέλιξης μας. Που συνήθως, μας φέρνει κάτι καλύτερο.
Μετά από καιρό, συνειδητοποίησα πως το καλύτερο δώρο που μπορούμε όλοι να κάνουμε στον εαυτό μας, είναι να μην πιέζουμε καταστάσεις. Να αφήνουμε τα πράγματα να εξελίσσονται. Να αγαπάμε αρκετά το μέσα μας και να μην επιτρέπουμε να χάνεται στις διαθέσεις των ανθρώπων που έρχονται και φεύγουν από την καθημερινότητα μας.
Διάβαζα μια έρευνα που έλεγε πως ο μέσος άνθρωπος, θα γνωρίσει περίπου 80000 άτομα στη ζωή του. Τεράστιος αριθμός. Από όλους αυτούς, ελάχιστοι θα σε σημαδέψουν, λίγοι θα είναι οι ξεχωριστοί για σένα. Όμως γι αυτούς τους λίγους, θα γίνεσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου…
Θυμάσαι συζητήσεις, ατάκες, μυρωδιές. Θυμάσαι χαμόγελα, αστεία, στιγμές. Θυμάσαι τη χαρά που σου έδωσαν, θυμάσαι τον πόνο που σου προκάλεσαν. Μετά από κάποιους ανθρώπους, δεν είμαστε ποτέ οι ίδιοι. Όμως ούτε και αυτοί.
Μας σημαδεύουν, μας δίνουν χαστούκι ζωής, μας κάνουν καλύτερους. Πιθανόν να μην μιλάτε πλέον μεταξύ σας, πιθανότατα όμως να είστε απαραίτητοι ο ένας στη ζωή του άλλου. Γιατί ακόμη και μέσα από τις λίγες κουβέντες σας, γνωρίζετε και οι δύο πως γίνεστε μεταξύ σας η δύναμη, για να αντέξετε την καθημερινότητα.
Αυτοί οι άνθρωποι, είτε είναι πλεόν στη ζωή σου είτε όχι, έχουν πάντα ένα κομμάτι από σένα… Που δεν πρόκειται να αφήσουν να τους εγκαταλείψει ποτέ.