Ήμουν ανέκαθεν ανήσυχο πνεύμα.
Ή τουλάχιστον, έτσι συνήθιζαν να μου λένε.
Εκφράζομαι πάντα. Πες το ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα μου. Αλλιώς, αισθάνομαι ένα βάρος στο μέσα μου. Και στα δύσκολα, μα αγαπώ πολύ να μοιράζομαι τα όμορφα. Δεν κάνει να τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Και είναι τόσο αναζωογονητικό, να ξέρεις πώς τέτοια λόγια, έχουν τη δύναμη να φτιάξουν τη μέρα του άλλου. Κι αν το σκεφτείς… και τη δική σου μέρα.
Ιδιαίτερα όσον αφορά τους ανθρώπους που αγαπώ, τίποτα δεν θα τους κρύψω. Χύμα. Ανά πάσα στιγμή μέσα στη μέρα. Ούτε «γεια», ούτε τίποτα. Αμέσως στο θέμα μου. Και έπειτα, θα ρωτήσω να μάθω τα πάντα για τα νέα τους. Και θα ακούω με αμέριστη προσοχή όσα έχουν να μου πουν.
Είναι όμορφο να εκφράζεσαι. Να λες αυτά που σε βαραίνουν, αυτά που σε προβληματίζουν. Κι όταν φλυαρώ, σημαίνει αγχώνομαι. Είναι βλέπεις ο δικός μου τρόπος να αντιμετωπίζω καταστάσεις. Ή κοιμάμαι ώρες ατελείωτες.
Είναι οι άνθρωποι που το κάνουν πιο εύκολο να μοιράζεσαι. Είναι κι αυτοί που σκέφτεσαι τι να πεις και πως να το πεις. Μα και πάλι, για να μένεις εκεί, αυτό κάτι σημαίνει.
Δεν θα τους χαρακτήριζα δύσκολους, ίσως διαφορετικούς. Δεν είναι άλλωστε χάσιμο χρόνου, σε έναν κόσμο που η επικοινωνία είναι πιο εύκολη από ποτέ, να μετράμε με σιωπή τα θέλω μας ή να αφήνουμε με γρίφους τα νοιάζομαι;
Τα νιώθω σου να τα λες. Κι ότι βρέξει, ας κατεβάσει.