Πόσο παράξενο ακούγεται να βγαίνει από το δικό μου στόμα αυτό με τόση ειλικρίνεια, τόσο ζήλο, τόση ηρεμία.
«Σε ευχαριστώ που έφυγες». Σ ευχαριστώ που ήρθες στη ζωή μου, χαίρομαι ειλικρινά πολύ που σε γνώρισα. Δεν μετανιώνω για όσα σου είπα, για όσα ζήσαμε και ας ένιωθες να γίνομαι υπερβολική κάποιες φορές. Τα έζησα όλα έντονα μαζι σου.
Σου είμαι ευγνώμων που άλλαξες τα δεδομένα που σχημάτιζα για εμάς στην πραγματικότητα μας. Που βίαια πήρες την απόφαση να αποχωρήσεις χωρίς να μετρήσεις πληγές. Χωρίς να δώσεις ευκαιρίες, χωρίς να χαρίσεις χρόνο, χωρίς να ακούσεις τι είχα να σου πω. Χωρίς να δείξεις ότι νοιάζεσαι για όσα αισθάνομαι. Χωρίς να σκεφτείς. Δεν σου κρατάω κακία, δεν σου ρίχνω ευθύνες. Ένιωθες να τελειώνει ο δικός σου χρόνος, έκοψες απότομα τον δικό μας που έδειχνε να τρέχει με ταχύτητα φωτός.
Σου είμαι ειλικρινά ευγνώμων που έφυγες.
Ηρέμησα και μέσα από αυτή την εμπειρία γνώρισα νέα πράγματα, νέα πρόσωπα, καινούριες καταστάσεις.
Αισθάνομαι να βρήκα και πάλι τον εαυτό μου ενώ ανακάλυψα και καινούριες μου πτυχές. Με αγάπησα ακόμη περισσότερο, με έμαθα καλύτερα, με δέχτηκα και τολμώ να πω ότι είμαι πιο προσγειωμένη από ποτέ.
Σου είμαι τόσο ευγνώμων για όλα όσα βίωσα μετά τη φυγή σου. Ήταν έντονα, ήταν αληθινά, ήταν καταστάσεις που μου έδειξαν πώς να με αγκαλιάσω, πώς να με νοιάζομαι, τι είναι σημαντικό και τι όχι για μένα.
Παρασύρθηκα. Ξέφυγα από τα όρια μου. Δεν μετανιώνω τίποτα και δεν έχω μείνει στο παρελθόν. Άλλαξα κατεύθυνση και όπως πριν, απολαμβάνω την κάθε στιγμή που μου χαρίζεται σε αυτό το ταξίδι της ζωής. Γιατί είναι ένα ταξίδι με πρωταγωνιστές τον κάθε έναν από εμάς, με τρένα και σταθμούς από ανθρώπους που περνούν βιαστικά, που φεύγουν αφήνοντας για πάντα την ανάμνηση τους, για άλλους που κάνουν κύκλους κι άλλους βέβαια που μένουν συνοδοιπόροι σε αυτό την υπέροχη διαδρομή που λέγεται ζωή.
Σου είμαι ειλικρινά ευγνώμων γιατί σήμερα βιώνω μια από τις πιο όμορφες στιγμές της δικής μου διαδρομής κι όλα αυτά, γιατί πήρες μια απόφαση και για τους δυο μας.