Μια κατάθεση ψυχής από τον ηθοποιό Οδυσσέα Ιωάννου Κωνσταντίνου με λόγια που μοιράστηκε με τους φίλους τους στα κοινωνικά μέσα διχτύωσης.
Χτες πέρασαν 6 μήνες από τη μέρα που έχασα τον πατέρα μου.
Ο πατέρας μου με είχε δει να κάνω διάφορα κουλά. Για πολλούς ακατανόητα. Για άλλους αδερφίστικα. Άλλοι έλεγαν ο Οδυσσέας είναι διαφορετικός / καλλιτέχνης / ιδιαίτερος και άλλα ευρηματικά ώστε τελικά να μπορέσουν να με τοποθετήσουν κάπου και να με κατανοήσουν καλύτερα. Ίσως και για να με πλησιάσουν, δεν ξέρω. Ο πατέρας μου δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να με βάλει σε μια κατηγορία. Ήξερε πως ανήκω σε όλες και σε καμία ταυτόχρονα. Με έχει δεί να παίζω τον Κακό Λύκο Τραβεστί στο Σρεκ το Μιούζικαλ στο Εθνικό Θέατρο με μεγάλη χαρά (φωτό), έχει δει την πρώτη μου σκηνοθεσία – το “Rien ne va plus” της Μαργαρίτας Καραπάνου ένα άγριο και δύσβατο μυθιστόρημα που ξεκινά με την Λουίζα να την πηγαίνει σε ένα γκέι μπαρ ο άντρας με τον οποίο μόλις παντρεύτηκε (παράσταση την οποία πήγε από την Αθήνα στην Κύπρο και έτρεξε τόσο ώστε γέμισε ένα θέατρο τρεις μερες σερί), με έχει δει στην Μπουάτ του – που με τόσο μεράκι άνοιξε – να τραγουδάω πίσω από ένα μικρόφωνο στολισμένο με λουλούδια και ‘μένα ξυπόλυτο με δαχτυλίδια και χαϊμαλιά ” μονάχη να μείνω να κλαίω να πίνω κι ας γίνω ρεμάλι σωστό”. Με έχει δει σε βίντεο στο κανάλι της Amiyiami στο Youtube να κάνω τάχα μου yoga με κολάν και κροπ τοπ σχολιάζοντας από κάτω ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ, με έχει δει να τραγουδάω στο Θα σπάσω κούπες της Μαρίνας με αστεράκι στη μούρη κάνοντας τσαχπινιές στο φακό. Δεν ξέρω αν διάβασε ποτέ τα σχόλια κάτω από το βίντεο (“κοίτα νάζι ο πακιστανός”, “πως τον σπάει τον καρπό” κ.α.) αλλά ο πατέρας μου έλεγε και ξανάλεγε πόσο καταπληκτικό βίντεο, τι ωραία διασκευή και πόσο μαγικά τραγουδάει η Σάττι – στα επι της ουσίας δηλαδή. Με έχει δει να τραγουδάω σους Dreamy Whispers με καυτό σορτς – ψηλες αθλητικές κάλτσες- σακάκι και αναδημοσίευσε το βίντεο γράφοντας ” Οδυσσέας είναι αυτός, ότι θέλει κάνει.”
Ο πατέρας μου απαγόρευσε στον παππού μου να λέει την λέξη πούστης και να την χρησιμοποιεί βρίζοντας κάποιον.
Ο πατέρας μου δεν με εξαναγκασε ποτέ σε καμία συζήτηση και δεν με έφερε ποτέ σε άβολη ή αμήχανη θέση ρωτώντας με κάτι που θα βίαζε τον προσωπικό μου χώρο. Αντιθέτως με έμαθε να ανοίγω μόνος μου τις συζητήσεις, τολμηρά και με θάρρος.
Ο πατέρας μου πάλεψε με τη φτώχια μέσα στην οποία μεγάλωσε και μορφώθηκε. Και δεν αναφέρομαι στα πανεπιστήμια – έτσι κι αλλιώς τα έχω γραμμένα. Αναφέρομαι στη ζωή. Ο πατέρας μου μορφώθηκε κοινωνικά. Αγαπούσε τον άνθρωπο. Τον κάθε άνθρωπο. Ήταν δίπλα του και πάραδιπλα του. Ήταν ανοιχτός να ακούσει, να δεχτεί, να επηρεαστεί, να εξελιχθεί. Και ξέρω πόσο πάλεψε για αυτό γιατί είμαι κι εγώ το ίδιο ξεροκέφαλος αλλά και το ίδιο επίμονος. Όπως και ο αδερφός μου. Μας έμαθε να εξελισσόμαστε και να αγαπούμε. Και ευτυχώς κάνουμε και τα δύο.
Ο Ιούνιος είναι παγκοσμίως σχεδόν ο μήνας υπερηφάνιας. Αγαπήστε τα παιδιά σας για να μπορέσουν κι αυτά να αγαπήσουν μια μέρα όπως κι αν είναι, ό,τι κι αν είναι. Οι κατηγορίες είναι για τα ρούχα, τα λαχανικά, το ποδόσφαιρο. Οι άνθρωποι δεν χωράμε – μάλλον δεν πρέπει να χωράμε – σε ΜΙΑ κατηγορία. Κανείς δεν είναι ΑΥΤΌ ή το άλλο. Είμαστε διάφορα και θέλουμε διάφορα, και πορωνόμαστε με διάφορα και μαγευόμαστε με διάφορα και ερωτευόμαστε μεταξύ μας κι αυτό είναι που μετρά. Μάθετε τα παιδιά σας να ερωτεύονται ελεύθερα, ανοιχτά, ακομπλεξάριστα, άναρχα, με όλους και όλα. Ο πατέρας μου ευτυχώς έφυγε ερωτευμένος σφίγγοντας το χέρι της συντρόφου του, περιτριγυρισμένος από αγάπη.
ΥΓ.. Την φωτό την έβγαλε η μάνα μου με την οποία ο πατέρας μου χώρισε πριν από 15 χρόνια. Και με την οποία παρολαυτά ήρθαν να δούν την παράσταση μαζί στην Αθήνα. Ο πολιτισμός δεν είναι στα τυπικά αλλά στα ουσιαστικά.