Ηταν στα μεσα Νοεμβριου οταν αντιληφθηκα πως κατι δεν πηγαινε καλα με το μόλις 3 χρονών κοριτσακι μου.
Οπου πηγαιναμε με ρωτουσε αν έπαιρνα μαζί μου νερο. Ήθελε να πινει συνεχεια νερο και ειχε συχνοουρια. Η ορεξη της για φαγητο ειχε αυξυθει τελευταια οπως και η ποσοτητα που κατανάλωνε. Τα βραδια με ξυπνουσε 3 με 4 φορες για να πιει νερο ή να παει στο αποχωρητηριο.. πολλες φορες απλα ξυπνουσε και εκλαιγε και δεν μου μιλουσε και την έπαιρνα εγω στην τουαλέτα δίνοντας της να πιει νερο.
Μετα απο δυο ολοκληρα χρονια που εκοψε την πάνα, ενα βραδυ ειχε βρεξει το κρεβατι της.. Σιγουρα κατι δεν πηγαινε καλα.. δεν ειχα δωσει τοσο πολυ σημασια οταν μου ζητουσε νερο γιατι παντα επινε αρκετο νερο και ομως ενα απογευμα οταν μου την εφερε ο πατέρας της, μου ζητησε να παρω το μωρο στο γιατρο γιατι παρατήρησαν ότι επινε απιστευτα πολυ νερο οπως του ειπαν οι γονεις του..
Τοτε το ανεφερα στη μητερα μου και μου ειπε να δουμε το ενδεχομενο για ζαχαρο.. το εψαξα στο διαδικτυο και ειδα πως ειχε πολλα συμπτωματα για να ειναι διαβητικη. Το επομενο πρωι πηρα τηλεφωνο την παιδιατρο μας και τις μετέφερα τις υποψιες μου και ζητησα απο τη μητερα μου να παρει τη κορη μου στη γιατρο μεχρι να σχολασω και να βρεθουμε εκει. Δεν προλαβα να φτασω στο ιατρειο και ειχα αποφασισει να καλεσω στο τηλεφωνο τη μητερα μου να μαθω αν της εκαναν το τεστ και μου απαντησε η παιδιατρος.
Μου ειπε πως δεν χρειαζετε να παω απο το ιατρειο και να πάω στο σπιτι να κανω ενα μπανιο εγω και το μωρο και να παμε στο νοσοκομειο και μας περιμενουν δυο πολυ καλοι παιδοενδοκρινολογοι στο Νοσοκομειο Λεμεσου. Της ειπα πως εχω ασφαλεια και μου ειπε πως στο νοσοκομειο ειναι ειδικοι γιατι εχουν περισσότερα περιστατικα.
Τοτε επαθα ενα μικρο σοκ.. Αρχισαν να τρεχουν τα ματια μου και να μην ξερω πως να αντιδρασω και να λεω γιατι Θεε μου να συμβει αυτο στο μωρο μου..
Ενημερωσα το πατερα της πως πρεπει να παμε νοσοκομειο και ισως να μεινουμε μεσα.. εφτασα στο σπιτι ετοιμασα τα πραγματα του μωρου και τα δικα μου και ακολουθησα τις οδηγιες της παιδιατρου μου..
Πηγαμε στις πρωτες βοηθειες μετα απο δυο ωρες και μας ανεβασαν απευθειας στο παιδιατρικό. Ήταν ενημερωνοι και μας περιμεναν εκει. Ανεβηκαμε με το πατερα της και τη μητερα μου και μπηκαμε στο ιατρειο για να κανουν τις εξετασεις στο μωρο.. της πηραν αιμα και μας ακουσε ολη η πτερυγα.. ηταν πολυ δυσκολο για ολους μας.. επρεπε να σταθω δυνατη για το μωρο μου.
Ξαφνικα ολα αλλαξαν για εμας.. μπηκαμε μεσα με 600 ζαχαρο.. Ήμασταν πολυ τυχεροι που προλαβαμε τα χειροτερα γιατι πολυ πιθανον στις επομενες μερες ισως να επεφτε σε κώμα και να ψαχνουμε το γιατι.. η γιατρος μου εξηγησε πως αυτο συμβαινει σε καποια παιδακια και ετσι ετυχε να το βιωσει και η κορη μου.. δεν φταιμε εμεις οι γονεις.. δεν ειναι κληρονομικο.. απλα ετυχε στο δικο μας.. μου εξηγησε πως μπορει να εχει μια φυσιολογικη ζωη οπως ολα τα παιδακια απλα θα πρεπει να βαζει ινσουλινη και να την ελεγχω..
Δεν καταλαβαινα τίποτα απο ολα αυτα. Ήταν ολα πρωτόγνωρα για μενα..
Το επομενο πρωι που σηκωθηκα το ξεκαθαρισα μεσα μου ότι και να κλαιω δεν θα αλλαξει κατι.. έτσι θα ειναι απο εδω και περα και πρεπει να φανω δυνατη για το μωρο μου είτε το θελω, είτε οχι.. δεν εχω αλλη επιλογη..
Οι νοσοκομες ηταν ολες κοντα μου και αρχισαν να μου εξηγουν πολλα πράγματα και να μου δειχνουν πως να χειριζομαι την νεα κατασταση. Ήταν ολες πολυ καλες μαζι μου και η γιατρος καθημερινα ερχοταν να μου μαθει καποια πραγματα για το διαβητη.. οταν σταματησε η ενδοφλεβια ινσουλινη επρεπε να μπαινει με την ενεσουλα..
Η κορη μου σπαραζε απο το κλαμα και εμενα η καρδια μου, ομως εγω επρεπε να το κανω γιατι το χρειαζοταν ο οργανισμος της. Μειναμε 7 βραδυα στο νοσοκομειο Λεμεσου και εμαθα πολλα πραγματα απο εκει.. Το προσωπικο ηταν υπεροχο μαζι μας.. Εκεινο το διαστημα που μειναμε εκει ειχα κλείσει τα γενεθλια της σε παιχνιδοτοπο.. ολοι μου ελεγαν να τα ακυρωσω και εγω δεν ηθελα να δωσω και αλλη στεναχωρια στο μωρο μου εκει που τα περιμενε με τοση χαρα να τα ακυρωσω και τότε άκουσα διάφορα.
Τελικα τα εκανα.. μας ειχαν δωσει αδεια απο το νοσοκομειο και μας συνοδεψε μια πολυ καλη κοπελα απο το συνδεσμο μαζι με την κορη της ντυμενες μασκοτ απλα για να νιωθω ανετα που εφευγα απο το νοσοκομειο μετα απο τοσες μερες χωρις την επιτήρηση απο τους ιατρους. Δεν θα το ξεχασω ποτε πως χωρις να με ξερουν ηταν εκει μαζι μου για να νιωθω ασφαλης.. τις ευχαριστω πολυ για αυτη τη πρωτοβουλια τους..
Όλα πηγαν τελεια και το παρτυ ειχε μεγαλη επιτυχια αν και εγω ήμουν ακομα στο κοσμο μου.. το βραδυ επιστρέψαμε στο νοσοκομειο και μετα απο δυο μερες βγηκαμε.. ολα ηταν τοσο διαφορετικα.. Έπρεπε να μαθουμε πως πρεπει να κανουνε μετρηση πριν να τρωμε και να βαζουμε την αναλογη ποσοτητα ινσουλινης γιατι αν βαζαμε περισσότερη ίσως να πάθαινε και υπογλυκαιμία.
Τωρα πια μετα απο 7 μηνες με διαβητη τυπου ενα εχω να πω πως εχουμε μια φυσιολογικη ζωη με τη κορη μου.. δεν θελω να στερω στο μωρο μου πραγματα, την αφηνω να τρωει αλλα ειμαι παντα κοντα της για να της εξηγησω πως καποια φαγητα που της αρεσουν χρειαζονται ινσουλινη και καποια αλλα οχι..
Έχει αντιληφθει πλήρως την κατάσταση αν και τόσο μικρούλα. Πολλες φορες θελει να φαει κατι και δαγκωνει λιγο και μου λεει μαμα δεν θελω να φαω αλλο γιατι εχει πολυ ζαχαρη και θα μου την ψηλώσει.
Έμαθε το κοριτσακι μου απο μονο του και αντιλαμβάνεται τι ειναι καλο και τι οχι..
Ειμαι πολυ περήφανη για την μικρη μου γλυκια πριγκιπισουλα που πριν προλαβει να κλεισει 4 ετων εγινε τοσο δυνατη και εμαθε να αντιμετωπιζει το διαβητη της τοσο γεναια.. η ζωη ειναι τοσο ομορφη που πρεπει να την ζουμε και οσα προβληματα και να υπάρξουν στη διαδρομής μας, εμεις ειναι που πρεπει να μαθουμε να τα προσπερνουνε και να προχωρουμε μπροστα..
Καθε σπιτι περνα το δικο του γολγοθα και ετυχε να συμβει αυτο στο δικο μου μωρο.. ειναι το λιγοτερο που μπορουσε να μας στειλει ο Θεος και ευτυχως που ειναι αυτο και μπορουμε να το ελεγχουμε.. ποτε μου δεν εκρυψα απο κανενα πως το μωρο μου εχει διαβητη γιατι ολοι πρεπει να γνωριζουν σε περιπτωση που συμβει οτιδηποτε.. Δεν ειναι αρρωστη και ουτε ειναι ντροπη για να το κρυψει.. πριν μου τυχει εμενα αυτο το γεγονος δεν ηξερα τι ηταν..
Ότι δεν μας επηρεαζει δεν θελουμε να το μαθουμε.. τωρα πια απλα μαθαινουμε να το ζουμε χωρις να εχουμε αλλη επιλογη..