Η γυναίκα φέρνει στον κόσμο το ομορφότερο και πολυτιμότερο δώρο που μπορεί να χαρίσει στον εαυτό της και στο σύντροφό της.
Πώς ο άνδρας βιώνει τη διαδικασία τοκετού; Ποιες σκέψεις περνούν από το μυαλό του; Ποια είναι τα συναισθήματά του; Ρωτήσαμε τέσσερις μπαμπάδες και σας μεταφέρουμε την απερίγραπτη εμπειρία τους… Κοινό χαρακτηριστικό και των τεσσάρων; Το αυθόρμητο υπέροχο χαμόγελο που σχηματιζόταν στο πρόσωπό τους όταν μιλούσαν για το θαύμα της γέννησης του παιδιού τους…
Γράφει η Εύη Παπανικολάου
Αντώνης, 35 ετών: “Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Θυμάμαι την ημέρα αυτή σαν ένα όνειρο. Οκτώβριος 2012, ώρα 4.30 το πρωί. Τα νερά είχαν σπάσει. Ήμουν φανερά πολύ αγχωμένος. Ήξερα όμως ότι ήμουν σε θέση να διαχειριστώ το άγχος μου και να μεταφέρω τη γυναίκα μου στην κλινική. Προτίμησα να μείνω έξω από το θάλαμο τοκετού, γιατί το άγχος μου είχε αγγίξει ‘κόκκινο’. Ένιωθα ότι δεν θα μπορούσα να δω τη γυναίκα μου να πονά. Όταν όλα τελείωσαν, μπήκα μέσα στο θάλαμο και καλωσόρισα την μπέμπα μας δίνοντας ένα γλυκό φιλί στη γυναίκα μου. Η εικόνα ήταν απερίγραπτη. Μετάνιωσα που άφησα το άγχος μου να μην μου επιτρέψει να δω από κοντά τη γέννηση της κόρης μου”.
Kωνσταντίνος, 39 ετών: “Τι μου θύμησες! Ήταν ένα όμορφο πρωινό Κυριακής. Ετοιμαζόμουν να φύγω για τριήμερο επαγγελματικό ταξίδι. Μέρες πριν ‘μιλούσα’ στην κοιλιά της γυναίκας μου λέγοντας στον μπέμπη μας να με περιμένει να επιστρέψω στην Κύπρο. Δεν με άκουσε. Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο, η Νάντια μού φώναξε να επιστρέψω. Τα νερά είχαν σπάσει. Αμέσως πήγαμε στην κλινική και φυσικά μπήκα στο θάλαμο τοκετού από την αρχή μέχρι το τέλος. Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη. Έκλαιγα (ναι, εγώ) σαν μωρό. Ένιωθα ότι βίωνα κυριολεκτικά ένα θαύμα. Ήθελα να της κρατώ το χέρι κατά τη διάρκεια του τοκετού, αλλά δεν τα κατάφερα. Έτρεμαν τα χέρια μου. Είχα αγωνία. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά! Μόλις τον αντίκρισα ένιωσα ότι γεννήθηκε κομμάτι της ψυχής μου. Ίδιοι είμαστε!”
Σάββας, 41 ετών: “Θες να σου μιλήσω για την ημέρα που έγινα πατέρας; Δεν περιγράφεται. Ήμουν παρών σε όλη τη διαδικασία τοκετού. Δίπλα της. Βράχος. Δεν άφησα λεπτό το χέρι της. Δεν σταμάτησα να την ενθαρρύνω. Ένιωθα τεράστια χαρά, ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Θα γεννιόταν η κόρη μου, το πρώτο μου παιδί! Δεν μπορώ να πω ότι αγχώθηκα, αλλά η αγωνία μου ήταν εμφανής. Μόλις γεννήθηκε το κοριτσάκι μας, ένιωσα μία απίστευτη σύνδεση με τη γυναίκα μου. Ένιωσα ακόμα πιο ερωτευμένος μαζί της. Ναι, και το λέω με ειλικρίνεια. Αγάπησα εντονότερα τη μητέρα του παιδιού μου… Ακόμη και τώρα, έξι χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μας, δεν άλλαξαν τα αισθήματά μου για εκείνη. Κι όσο για την κόρη μας, ένα έχω να σου πω… μου μοιάζει απίστευτα!”.
Μιχάλης, 32 ετών: “Νομίζω… αν αρχίσω να σου μιλώ για την ημέρα που γεννήθηκαν τα δίδυμά μας, θα κουραστείς να με ακούς. Δεν θα σταματήσω να μιλώ. Τα αισθήματα ήταν ανάμεικτα. Θυμάμαι ότι στεκόμουν, κοίταζα με αγωνία τη γυναίκα μου και έκλαιγα. Τα δάκρυά μου έτρεχαν ασταμάτητα. Ποιανού; Εμένα… που δεν θυμάμαι να έκλαψα ποτέ ξανά στη ζωή μου. Η μαία μού μιλούσε κι εγώ δεν άκουγα λέξη. Κοίταζα μόνο την Ελίνα μου που πονούσε πολύ. Ζητούσα από τον Θεό να πάνε όλα καλά. Ήξερα ότι σε λίγο δεν θα ήμασταν ένα ανδρόγυνο, αλλά μία τετραμελής οικογένεια. Όταν έφτασε η ώρα της γέννησης του πρώτου μας γιου, ένιωσα κάτι μέσα μου να φτερουγίζει. Ανεξήγητο. Ήθελα να πλησιάσω πιο κοντά, αλλά δεν μπορούσα. Είχαν ‘κοπεί’ τα πόδια μου. Δέκα λεπτά μετά, όταν γεννήθηκε και ο δεύτερος μας γιος, κατάφερα και πλησίασα την οικογένειά μου. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου. Τεράστια χαρά. Απερίγραπτη. Πήγα δίπλα στη γυναίκα μου, τη φίλησα… και θυμάμαι ότι της έλεγα συνέχεια ‘σ’ ευχαριστώ αγάπη μου’ ”.