Challenge accepted! Ετοιμάζω βαλίτσες για Κούβα.
Ονειρικός προορισμός! Θα με “τρελάνουν” τα τοπία! Θα χρειαστώ έξτρα κάρτες μνήμης στο κινητό μου! Θα αφήσω τον εαυτό μου να επιστρέψει πίσω; Ας με “προσγειώσει” κάποιος, πριν από την απογείωσή μου στο αεροδρόμιο Λάρνακας…
Γράφει η Εύη Παπανικολάου
Το σώμα μου έχει ήδη αρχίσει να κινείται σε cuba ρυθμούς. Let me introduce myself: Για τις επόμενες οκτώ μέρες θα είμαι η “Cuba-Trip Advisor”. Έχω πάθος (το λες και φλόγα) για τη φωτογραφία… Δεν πρόκειται για αποτύπωση εικόνας, αλλά για το ολόδικό μου ασύλληπτο/out of the box… θεϊκό κλικ.
Δεν κρύβομαι. Το παραδέχομαι. Αυτή η λατρεία με ξεσήκωσε “αλήτικα” για το νησιώτικο κράτος της Καραϊβικής. Ακριβούτσικο εισιτήριο (τετραψήφιος αριθμός…), αλλά η εμπειρία ΔΕΝ περιγράφεται.
Φθάνω στη Δημοκρατία της Κούβα, αποκλειστικά για το online περιοδικό Dolce.com.cy. Ξεχνώ ακόμα και το λόγο που ήρθα… Δεν ανοίγω καν το i-pad μου και στο cell phone μου βλέπω κάτι missed calls και sms (με capital letters) από την αρχισυντάκτριά μου… Τώρα είμαι εγώ για τέτοια; Ήδη έχω χάσει τα λόγια μου…
Όραση, γεύση, ακοή… υπερλειτουργούν. Έχω τόσα πολλά αξιοθέατα να δω. Ιδιαίτερες γαστρονομικές προτάσεις να γευτώ (calories’party). Βολτάρω εδώ και μισή ώρα στο δρόμο ακούγοντας non-stop cuba ρυθμούς. Οι ήχοι διαπερνούν το σώμα μου. Γαργαλούν τα κύτταρά μου. Κλείνω τα μάτια και λέω ψιθυριστά: “Ναι, το ζω… και μαγκιά μου που το κατάφερα!”.
“Καλωσόρισες στην Κούβα!”. Αυτό επαναλαμβάνω στον εαυτό μου. Εδώ σκοπεύω να κάνω ένα μίνι break από τους black & white προβληματισμούς μου και τις σκοτούρες της colorful ρουτίνας μου.
Πρώτος σταθμός το El Malecon. Ένας μαγευτικός παραλιακός δρόμος γύρω στα 10km. Πατάω ένα παρατεταμένο pause και αφήνω το βλέμμα μου να αφεθεί στη μαγευτική θέα της Καραϊβικής. Δεν είμαι μόνη. Τριγύρω μου κάθεται, κινείται, τρέχει “πολύχρωμος” κόσμος. Νέοι, μεγάλοι, ηλικιωμένοι. Όμορφα πρόσωπα. Γαλήνια βλέμματα. Άλλοι ψαρεύουν, άλλοι παίζουν μουσική, άλλοι χαζεύουν το κύμα και άλλοι βγάζουν fb/insta-stories… Ακούω καλά; Εκρήγνυνται εκτυφλωτικά “βεγγαλικά” ζήλιας; Αν ναι, μην διαβάσεις παρακάτω… (it’s a request).
Η Old Havana σού λέει κάτι; Εδώ δεν θα μάθουν ποτέ τα πόδια σου τι σημαίνει κούραση. Τριγυρίζω ατελείωτες ώρες εδώ και μία μέρα. Ξεχνώ να τσεκάρω ακόμα και εκείνο το πώς-το-λέμε app με το μπλε χρωματάκι (facebook;). Όπου κοιτάξω βλέπω πανδαισία χρωμάτων και μουσικούς. Εδώ είναι ο παράδεισος του φωτογράφου (super γραφικά τοπία) και… η “κόλαση” των chocoholics (Μουσείο Σοκολάτας…).
Συνεχίζω ακάθεκτη στην Plaza de la Revolucion. Ανεβαίνω στο μνημείο Jose Marti και παίρνω βαθιές ανάσες. Αφήνω τη θέα από ψηλά να ταξιδέψει όλες τις non-stop σκέψεις μου. Τώρα αναπνέω άλλο αέρα και επαναφορτίζω με θετικότητα τις “μπαταρίες” μου.
Δεν λέω όχι σε μία επίσκεψη στο Havana Museum of Rum. Θέλω να κάνω check-in σε αυτό το “μεθυστικό” μουσείο. Εδώ θα μάθω (λέμε τώρα) πώς γίνεται η απόσταξη των χυμών του ζαχαροκάλαμου. Κάποιοι λένε ότι είναι καθαρά ανδρικό ποτό… Εγώ δεν κολλάω σε τέτοια gossips και με κερνάω ένα ποτό. Πού; Ακριβώς δίπλα… στο Havana Club Bar. Δοκιμάζω μία γουλιά ρούμι στην υγεία σου και τσεκάρω σκαναριστά τον κατάλογο με τα κοκτέιλς. Αν και δεν πίνω ποτάκια (μόνο νεράκια…) ρώτησα-έμαθα-και-σου-προτείνω να μην αντισταθείς σ’ ένα cuba by night κόκτειλ. Δοκίμασε το Cata Vertical και νιώσε την ανάμειξη ποικίλων ρούμι να εκτοξεύεται στον ουρανίσκο σου. Τι; Ακόμα να κλείσεις εισιτήριο;
Συνεχίζω το “ψήσιμο” για να σε πείσω να πετάξεις για Κούβα… Κι αφού δεν “καίγεται” τίποτα ακόμα (but… stay tuned), απολαμβάνω, ως γνήσια λάτρης του καφέ, έναν Mr Espresso στο Hotel Nacional de Cuba. Κι αφού ξέρω ότι όπου πας ψάχνεις wifi links, εδώ μπορείς να καθίσεις με την ησυχία σου και να ανεβάσεις (επιτέλους) cuba pics στο Instagram… Όμως, πάρε με ως παράδειγμα. Δεν αφήνω τα red notifications (likes/comments) να μου κλέψουν κι άλλο χρόνο, αλλά ακούω το στομάχι μου που διαμαρτύρεται.
Food lover; (νηστική θα μείνω;). Να φύγω χωρίς να περάσω από το θρυλικό εστιατόριο La Guarida; Από πού να αρχίσω; Από το ορεκτικό Malanga Gnocchi (με σος κολοκύθας και μπέικον) που μου “έσπασε” τη μύτη; Το εξαφανίζω σε χρόνο ντετέ και δοκιμάζω το signature dish: ψητό ζουμερό κοτόπουλο με σος μελιού και λεμονιού… Μην βιαστείς να μου πεις ότι είναι μια συνηθισμένη συνταγή. Δεν ήσουν εδώ μαζί μου. Δεν το λιγουρεύτηκες. Δεν το γεύτηκες…
Καλά έφαγα, καλά ήπια, τώρα συνεχίζω την εξερεύνηση. Βάζω τα άνετα παπούτσια μου και κατευθύνομαι στο Palacio de Valle. Εδώ πάρε σημειώσεις (διότι διάβασα). Πρόκειται για ιστορική επιβλητική έπαυλη, κτισμένη από Ιταλό αρχιτέκτονα και θυμίζει μαυριτανική αρχιτεκτονική (τέλειο background για selfie).
Σήμερα είναι ένα πολυτελές ξενοδοχείο (τιμές δεν ρώτησα…). O πρώτος όροφος με καλωσόρισε σ’ ένα εξαιρετικά διακοσμημένο εστιατόριο (όχι, δεν θα φάω πάλι), ενώ το open roof με υπέροχη θέα τη θάλασσα… μου έβαλε την ιδέα για ένα Pina Colada. Με λες και τυχερή, γιατί το απόλαυσα την ώρα του ηλιοβασιλέματος…
Αφήνοντας τα ρομάντζα, έφυγα για το Delfinario de Cienfuegos. Αν δεν έρθεις σύντομα, κάνε έστω ένα google search και δες το εντυπωσιακό πάρκο με τα δελφίνια… Εδώ μπορείς να κολυμπήσεις και να φωτογραφηθείς μαζί τους. Αν πάλι δεν θες να ζήσεις αυτή τη μοναδική εμπειρία, τότε δες το εκπληκτικό τους show. Έμεινα κυριολεκτικά άφωνη. Πετάγονταν από το νερό κάνοντας ονειρικές φιγούρες στον αέρα. Νόμιζα ότι κοιτούσαν μόνο εμένα και “χαμογελούσαν” αποκλειστικά σε μένα…
Χαμόγελα βλέπω και στο Parque Jose Marti. Εδώ σταματώ για λίγο το χρόνο. Θέλω να ψωνίσω αναμνηστικά σουβενίρ (όχι και μαγνητάκια). Θέλω να κάνω βόλτες γύρω από τα όμορφα αποικιακά κτίρια… Με τα πόδια; Όχι φυσικά. Δεν επιτρέπεται να φύγω από την Κούβα… χωρίς να μπω σ’ ένα αντίκα αυτοκίνητο των ‘50.
Pontiac, Buick, Chevrolet, Plymouth, Dodge είναι μερικά από τα κουβανέζικα οχήματα που “αιχμαλώτισα” με το φωτογραφικό μου φακό στους δρόμους της Κούβα. Τα τετράτροχα αυτά “κοσμήματα” είναι το καμάρι των Κουβανών και δεν είναι λίγες οι φορές που τα οδηγούν ξεναγώντας τουρίστες και γιορτάζοντας ιδιαίτερες περιστάσεις.
Κι αν είσαι λάτρης της εκλεκτής ποιότητας πούρου (μ’ αρέσεις…), τότε πέρνα από το La Casa Del Habano. Μην αγοράσεις απομίμηση από οποιοδήποτε μαγαζάκι. Και το σημαντικότερο; Μην φύγεις χωρίς να το ανάψεις ποζάροντας στη θέση οδηγού ενός vintage αυτοκινήτου… (θέλω αυτή την pic).
Από την αρχή προσπαθώ να στο πω… αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο. Δεν φεύγεις από την Κούβα παίρνοντας κάτι μαζί σου, αλλά “αφήνεις” εκεί κάτι δικό σου… Έτσι. Για να επιστρέψεις και να χαθείς ξανά-και-ξανά-και-ξανά στην Παλιά Αβάνα μέχρι να το “βρεις”…