Είμαι παντρεμένος και καθόλου ευτυχισμένος με το γάμο μου.
Το ξέρω πως και η γυναίκα μου αισθάνεται το ίδιο, αφού κάποιες φορές νομίζω πως είμαστε δυο ξένοι μέσα στο σπίτι.
Ήθελα πολύ να αποκτήσω οικογένεια και νομίζω ότι βιάστηκα. Και λέω πως βιάστηκα γιατί ενώ νόμιζα ότι ο χρόνος μου τελειώνει αφού μεγαλώνω, βιάστηκα να πάρω τη μεγάλη απόφαση του γάμου, μόνο και μόνο για να αποκτήσω οικογένεια.
Δεν μετανιώνω για τα παιδιά μου, με κάνει να αισθάνομαι φυλακισμένος όμως δίπλα σε έναν άνθρωπο που δεν του συμπεριφέρομαι όπως του αξίζει. Το ξέρω πως είναι άδικο για τη γυναίκα μου και στο τέλος της μέρας και για μένα.
Και αναρωτιέμαι, εάν τελικά κάνω καλό στα μωρά μου να επιμένω σε έναν γάμο που μέσα μου είναι νεκρός. Δεν ξέρω τι είναι το σωστό και τι το λάθος. Για αυτό και ήθελα να γράψω αυτά κάτω στο χαρτί…