Θέλω να σου πω όλα αυτά που θα σου μουρμούριζα πειράζοντας και χαμογελώντας σου συνωμοτικά εάν αυτό το όμορφο δειλινό μοιραζόμασταν ξαπλωμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, τον ίδιο καναπέ.
Θέλω να σου εκμυστηρευτώ πόσο λατρεύω τα ατημέλητα μαλλιά σου. Λατρεύω να χάνονται τα δάχτυλα μου μέσα σε αυτά και να σε παρακολουθώ αμείλικτη να το απολαμβάνεις ευλαβικά.
Θέλω να σου πω σε περίπτωση που δεν το ξέρεις, ότι λιώνω με το χαμόγελο σου. Μάταια προσπαθώ να αντισταθώ, παραδίνομαι άνευ όρων.
Θέλω να σου αποκαλύψω πως παρόλο που διαθέτεις κοφτερό, επιχειρηματικό μυαλό, διακρίνω την καλλιτεχνική φλέβα και την αγάπη σου για τις φωτογραφίες. Τα κλικ που πετυχαίνεις με τη φωτογραφική του κινητού σου και «αιχμαλωτίζεις» ανθρώπινες στιγμές, τοπία, δειλινά και ξημερώματα. Εκείνες τις ώρες που δεν κυκλοφορούν οι περισσότεροι άνθρωποι αλλά εκείνοι οι ελάχιστοι που ξέρουν να ζουν και εκτιμούν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής τους, όπως μου είχες πει μια μέρα.
Φαντάζομαι αυτές τις φωτογραφίες όμορφες, ξεχωριστές, τυπωμένες σε καμβά μόλις περάσεις την πόρτα του σπιτιού σου. Ναι, εκεί στην είσοδο. Τις φαντάζομαι επίσης και σε μια έκθεση που θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον από γνωστούς και αγνώστους. Για να δω κι εγώ τον κόσμο μέσα από τα δικά σου μάτια.
Θα σου έκανα πολλά νάζια καθημερινά για να ζήσουμε κι εμείς τα δικά μας ταξίδια. Να αφεθώ και να με πάρεις στους προορισμούς και τοποθεσίες που αγαπάς. Θα έκανα τα πάντα για να έχει διάρκεια ο έρωτας και μετά να δώσει αντάξιος τη θέση του στην απέραντη, ανιδιοτελή αγάπη.
Θα σε τρέλαινα επίσης με καμώματα για να πάμε σε συναυλίες. Ναι. Να ζήσουμε κάτω από τα αστέρια τις δικές μας στιγμές και να σου τραγουδώ (παράφωνα ίσως) στο αυτί αγαπημένους μου στίχους.
Και κάτω στην παραλία, με το αγαπημένο μας ποτό (ξέρεις εσύ, αυτό που μας έφερε κοντά), να καθόμαστε στην άμμο και με δυο ποτήρια, πολλά γέλια, την παρέα του ενός στον άλλο να συζητάμε και να πεταγόμαστε από το ένα θέμα στο άλλο. Μου το χρωστάς αυτό…
Και στο δωμάτιο σου να βρίσκεται ένα τέλειο wallpaper με έναν ελέφαντα σε σκηνικό σαφάρι, με τα χρώματα του δειλινού που θα ήταν ο μόνος μάρτυρας κάθε φορά που θα παραδινόμουν σε σένα όταν θα με κάνεις ξανά και ξανά δική σου.
Θα με έπαιρνες βόλτα με τη μηχανή σου και θα προσποιούμουν ότι ζηλεύω γιατί της έχεις περισσότερη αδυναμία. Θα με φιλούσες, θα μου έλεγες πως είμαι χαζή και θα γράφαμε μαζί μια διαδρομή με μόνο σίγουρο προορισμό το όπου μας βγάλει ο δρόμος.
Ναι. Θα σου αφηνόμουν και πάλι.
Θα μέναμε σε καταλύματα με τζάκι και θα λέγαμε τρομακτικές ιστορίες… Ή θα βλέπαμε ταινίες…
Θέλω να σου πω για τα φαγητά που θα σου ετοίμαζα γιατί ο έρωτας περνάει από το στομάχι και θα ήθελα να σε φροντίζω… Θα είχα τεράστιο άγχος μην και δεν τα πετύχω. Γιατί δεν θέλω ποτέ άσχημη κουβέντα από εσένα. Θα με πείραζε μέχρι να αρχίσεις να μου δίνεις φιλιά και να τα ξεχνώ όλα. Όπως τα παιδιά… Και θα παραγγέλναμε από έξω γιατί θα άκουγα την κοιλιά σου να γουργουρίζει.
Θέλω να γράψεις και αυτό το βιβλίο που λέγαμε. Να μάθουν όλοι πως μπορούν να γίνονται καλύτεροι μέσα από τις συμβουλές, εμπειρίες και βιώματα σου. Έχεις άλλωστε «ρουφήξει» όλο τον κόσμο με το κουταλάκι!
Όσα θέλω να σου πω, δεν τελειώνουν σε ένα κείμενο. Καμιά φορά τα σημειώνω στο κινητό ή σε λευκό χαρτί για να μην τα ξεχνάω. Όλα όσα θέλω να μοιραστώ μαζί σου. Μην και επιστρέψεις και δεν έχω κάτι και σκεφτείς πως είμαι κενή… Τα στιχάκια που θέλω να διαβάσεις, τα τραγούδια που θέλω να ακούσεις… Σου χρωστώ και αυτόν τον ερωτικό χορό που λέγαμε…
Δεν ξέρω εάν θα συμβούν αυτά ή όχι, ξέρω όμως πως αγαπάω μόνο και μόνο την ιδέα τους…