Η μαμά είναι μόνο μαμά, θυμάμαι να μου λένε σε μια συζήτηση μεταξύ γνωστών και αγνώστων.
Της Μαρίνας Αβραάμ
Επέλεξα να μην το αναλύσω και απλώς να συμφωνήσω… Μα μέσα μου ήξερα, πως τουλάχιστον από τη δική μου μεριά, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Έγινα μητέρα σε αρκετά νεαρή ηλικία και όχι δεν ήμουν καθόλου έτοιμη για αυτό το ρόλο. Καλά καλά, δεν τον επιδίωξα και δεν το φαντάστηκα κιόλας ποτέ στη ζωή μου.
Ήξερα όμως από εκείνη τη στιγμή, που το ένστικτό μου μου έλεγε ότι είμαι έγκυος, τι μαμά δεν ήθελα να είμαι.
Δεν κρίνω καμιά μητέρα για το πώς μεγαλώνει τα παιδιά της, τι θεωρεί σωστό, λάθος, πόσο αυστηρή είναι. Όλες θέλουμε και προσπαθούμε φτάνοντας και στα όρια μας πολλές, φορές, το καλύτερο των παιδιών μας. Έχω δει μαμάδες με αρκετό άγχος, μαμάδες που αφήνουν πίσω τον εαυτό τους για το αποκλειστικό μεγάλωμα των παιδιών τους, μητέρες που τα παίρνουν όλα πιο χαλαρά. Αυτές τις θαύμαζα λίγο περισσότερο γιατί έπαιρνα μάλλον δύναμη από τον τρόπο που αντιμετώπιζαν τις δικές τους προκλήσεις.
Το να είσαι μητέρα δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση και ναι, με τα νέα δεδομένα στη ζωή σου και τον ερχομό ενός παιδιού, κάπου χάνεις τον εαυτό σου και ο κόσμος σου όλος αλλάζει. Οι φίλοι σου, ο κύκλος σου και τόσα άλλα.
Είναι μεγάλο το στοίχημα μέσα από τις νέες σου υποχρεώσεις, το ξενύχτι, τις ανησυχίες, τα επαγγελματικά, οικογενειακά, συζυγικά, να σε βρεις ξανά. Όχι ακριβώς τον παλιό σου εαυτό αλλά τη νέα σου, ανανεωμένη εκδοχή που ναι, μόλις της κάνεις χώρο και την υποδεχτείς είναι πιο ώριμη, πιο σοφή και πολύ πολύ καλύτερη.
Ήξερα πάντοτε και είχα κάπως υποσχεθεί υποσυνείδητα στον εαυτό μου ότι η ζωή μου δεν θα εξαρτιώτοταν απλώς από το μεγάλωμα των παιδιών μου και πως βεβαίως, δεν μου ανήκουν. Τα έφερα στον κόσμο ναι, έχω μεγάλη ευθύνη απέναντι τους, οφείλω να τους μάθω πολλά, όμως είναι υποχρέωση μου να τα καταλαβαίνω, να τα σέβομαι, να τα βλέπω να μεγαλώνουν και να τους δείξω τον τρόπο για να ανοίξουν και τα δικά τους φτερά.
Έτσι πέραν από το ρόλο της μαμάς ήθελα να είμαι και φίλη τους… Έτσι τους αφήνω χώρο όταν το χρειάζονται, τους βάζω βεβαίως όρια, τα παροτρύνω να κάνουν και τρέλες και προσπαθώ από την πρώτη στιγμη, να τα μάθω να αγαπούν τον μοναδικό εαυτό τους.
Και ναι, δεν τα ξέρω όλα… Πολλές φορές χάνω και την υπομονή μου… Μα οφείλω να παραδεχτώ, πώς αν και μικρότερα μου σε ηλικία, με μαθαίνουν και τα παιδιά μου τόσα πολλά. Με κάνουν καλύτερη, μου δείχνουν πολλά μέσα από τη δική τους οπτική. Και τα εμπιστεύομαι σε όλα… Άλλωστε, δεν τα μεγάλωνα τόσα χρόνια για να μην τους δείχνω εμπιστοσύνη…
Αρνούμαι να είμαι μόνο μαμά τους… Θέλω και το προσπαθώ καθημερινά να είμαι και φίλη τους… Ο άνθρωπος στον οποίο θα απευθυνθούν για συμβουλές, για απορίες, ο βράχος τους στον οποίο δεν θα ντραπούν να αποκαλύψουν τα πάντα που τους προβληματίζουν και τους ανησυχούν…