ΛΕΥΚΗ ΤΣΙΚΟΥΡΗ: «Η ΑΝΟΡΕΞΙΑ ΜΕ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΑ 29 ΚΙΛΑ»

Δεν είναι εύκολο για ένα έφηβο κορίτσι να παραδεχθεί τα λάθη του, τα πάθη του, τις αδυναμίες του και να ζητήσει βοήθεια.

Η Λευκή όμως πάλεψε με τους φόβους της, τους εχθρούς και τα φαντάσματα της και βγήκε νικήτρια από την νευρική ανορεξία. Μια μάχη που δεν θα ξεχάσει ποτέ και που δεν εύχεται σε κανένα άλλο κορίτσι να δώσει.

«Κι όμως τα κατάφερα», φωνάζει σήμερα η 20χρονη Λευκή Τσικουρή που αντιμετώπισε τη νευρική ανορεξία. Γυρνώντας το χρόνο πίσω, η Λευκή θυμάται πώς ξεκίνησαν όλα: «Το πρόβλημα εμφανίστηκε στα 16μιση μου όταν αντιμετώπιζα ένα απλό πρόβλημα δυσκοιλιότητας. Για να αντιμετωπιστεί πήγα σε τρεις διαφορετικούς γιατρούς, οι οποίοι μου έδωσαν μια ειδική διατροφή στην οποία συμπεριλαμβάνονταν κυρίως σαλάτες, όσπρια κλπ. Δεν ήμουν συνηθισμένη σε τέτοιου είδους δίαιτες και σιγά σιγά άρχισα να χάνω κιλά. Παράλληλα με αυτό το γεγονός, μια απρόσμενη απώλεια ενός αγαπημένου μου φίλου με έσπρωξε ακόμη πιο κάτω. Η μητέρα μου με έβλεπε να χάνω κιλά και μια απότομη αλλαγή σε μένα. Είχα ταχυκαρδίες. Από 42 κιλά έφτασα σχεδόν αμέσως στα 36…»

lefki2

Η επίσκεψη στον καρδιολόγο ήταν αναμενόμενη από τις ταχυκαρδίες που είχε. Εκεί ο γιατρός αναφέρθηκε για πρώτη φορά στις διατροφικές διαταραχές και ειδικότερα στην «ανορεξία»! Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν κρίσιμες και καθοριστικές για την υγεία της Λευκής. Ακολούθησε η επίσκεψη στην παιδοψυχιατρική κλινική στο Μακάρειο Νοσοκομείο, εκεί όπου πήγαιναν παιδιά με διατροφικές διαταραχές! Εκεί της πρότειναν να νοσηλευτεί και να ακολουθήσει ένα ειδικό πρόγραμμα διατροφής για να μπορέσει να ξεπεράσει το πρόβλημα της. «Όταν είδα που θα έμενα, σε δωμάτια χωρίς χερούλια… σε χώρο με κάγκελα γύρω μου… και χωρίς να έχω επαφή με τη μητέρα μου…. έπαθα σοκ πραγματικά. Έκλαιγα, χτυπιόμουν. Τότε συνειδητοποίησα τι συνέβαινε. Αν έμενα μέσα σίγουρα θα έκανα περισσότερο κακό στον εαυτό μου!» Η μητέρα της Έρση, αρνήθηκε να την «κλείσει» μέσα και αποφάσισαν να παλέψουν όσο μπορούν μόνες στο σπίτι.

«Κλείστηκα στο σπίτι και στον εαυτό μου. Απομακρύνθηκα από φίλους, δεν ήθελα κανένας να με βλέπει. Έφτασα στο σημείο να ζυγίζω 29 κιλά, έχανα τα μαλλιά μου… έπαθα νευροπάθεια… οι γιατροί έλεγαν ότι πρέπει να σώσουν την καρδιά μου. Στο νοσοκομείο μου είπαν αν δεν το πάρω απόφαση να ακολουθήσω το πρόγραμμα, θα πέθαινα…» Η Λευκή είχε φτάσει στο σημείο να παραδώσει τα όπλα. «Ναι δεν με ένοιαζε τότε να πέθαινα… τι να έκανα μια ζωή που δεν μπορούσα να φάω κανονικά σαν άνθρωπος, δεν ήθελα να δω κανέναν, και έβλεπα τον εαυτό μου να χάνεται μέρα με την ημέρα. Ήξερα ότι είχα πρόβλημα όμως δεν μπορούσα πλέον να φάω. Κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει αν δεν το ζήσει. Πράγμα που δεν το εύχομαι για κανέναν… Πηγαίναμε στο φούρνο με τη μητέρα μου και καθόμασταν εκεί μισή ώρα να βλέπουμε τα διάφορα σνακ ή γλυκά και φεύγαμε… ό,τι τρόφιμο είχαμε στο σπίτι έπρεπε να εξαφανιστεί… Αυτό που δεν θα ξεχάσω είναι ότι η μητέρα μου δεν έβρισκε ρούχα να με ντύσει πια… και το άλλο, ότι μήνα Ιούνιο ήθελα θέρμανση για να ζεσταθώ…»

Η μητέρα της που υπήρξε βράχος δίπλα της με την αγάπη της και μια φίλη της στάθηκαν η αιτία, η Λευκή να σταθεί και πάλι στα πόδια της. «Όταν με πολλή πίεση και υπομονή ακολουθούσα λίγο το πρόγραμμα, η φίλη μου η Μαρία ήταν πάντα δίπλα μου. Χωρίς τη φίλη μου δεν μπορούσα να φάω. Είχα συγκεκριμένο πρόγραμμα με συγκεκριμένες ώρες διατροφής και η Μαρία το γνώριζε…ήταν πάντα εκεί δίπλα μου! Μάλιστα εκείνο το καλοκαίρι θα πήγαινε όλη η παρέα διακοπές και μου είπε ότι θα πάω μαζί τους αν κατάφερνα να φτάσω τα 36 κιλά. Μου άρεσε αυτή η πρόκληση και την αποδέχθηκα! Και φυσικά πήγα διακοπές! Άρχισα να βλέπω ξανά καθαρά. Να βλέπω τα ωραία της ζωής, να συνειδητοποιώ τι έχανα τόσο καιρό και έβαλα επιτέλους στόχο! Στόχο να ζήσω και για να το πετύχω έπρεπε να προσπαθήσω πολύ».

Σήμερα στα 20 της χρόνια η Λευκή μπορεί να γύρισε σελίδα στη ζωή της, όμως δεν θα σταματήσει να μοιράζεται αυτή την εμπειρία της, ούτε αυτή αλλά ούτε και η μητέρα της,  έτσι ώστε να βοηθήσουν αν μπορούν και άλλα άτομα που αντιμετωπίζουν διατροφικές διαταραχές. Μάλιστα δεν διστάζουν να δηλώσουν ότι αν κάποιο άτομο που αντιμετωπίζει τέτοιου είδους διατροφικές διαταραχές, χρειάζεται κάποια στήριξη τότε είναι πρόθυμες μητέρα και κόρη να βοηθήσουν είτε τα ίδια τα άτομα είτε την οικογένεια τους με συμβουλές και στήριξη!