Υπάρχουν άνθρωποι που κάποτε μας έκαναν να νιώσουμε και να ερωτευθούμε κι αυτό δεν πετιέται, δεν καίγεται ούτε χάνεται όσο κι αν πολλές φορές το θέλουμε, το ζητήσαμε ή το ευχηθήκαμε.
Όταν έχεις προσφέρει αγάπη και χάδια σε έναν άνθρωπο, όπως κι αν καταλήξετε, μέσα σου πάντα θα τον νοιάζεσαι και θα τον αγαπάς κατά ένα μικρό ποσοστό.
Είναι ακατόρθωτο να πετάξεις στιγμές στα σκουπίδια. Μπορεί ο έρωτας να φύγει, η σχέση να εξαφανιστεί και να μην υπάρχουν πια ούτε τα βασικά και τυπικά στη μεταξύ σας επικοινωνία, αλλά αν μία φορά ερωτεύθηκες έναν άνθρωπο, δεν τον ξε-αγαπάς όσο κι αν το προσπαθήσεις!
Είναι απλό. Το παρελθόν δε σβήνεται. Αυτό μας κάνει να κρατάμε πάντα σε ένα μικρό σημείο της καρδιάς μας κάθε άνθρωπο που πέρασε από αυτή και τον νοιαστήκαμε αληθινά. Τα αγγίγματα δεν είναι καραμέλες. Τα πραγματικά αγγίγματα, αυτά που είναι γεμάτα πόθο, δεν τα δίνεις κι απλά τελειώνεις μαζί τους. Τα κουβαλάς μαζί σου όλα -ή έστω ένα δείγμα από αυτά- και θα τα θυμάσαι πολλές φορές γλυκά και αρκετές άλλες άσχημα. Κι άλλες φορές θα τα αναζητάς σαν καταφύγιο ή θα τα αρνείσαι σαν ψευδαίσθηση απεξάρτησης.
Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Χουχουλιάζουμε στις αναμνήσεις όταν δεν έχουμε τους ανθρώπους. Και δεν το κάνουμε γιατί, αναγκαστικά, μας λείπουν οι άνθρωποι. Όχι. Το κάνουμε γιατί νιώσαμε. Κι όταν νιώσεις πραγματικά, πάντα ένα κομμάτι σου θα εξακολουθεί να νιώθει.
Πάντα θ’ αγαπάμε όσους ερωτευθήκαμε ακόμη κι αν δεν έχουμε καμία επαφή. Κανόνας. Κι αντίστοιχα, όσοι μας ερωτεύθηκαν, πάντα μέσα τους, θα μας αγαπάνε κι αυτή η σκέψη είναι -νομίζω- πολύ όμορφη. Ξέρεις, να σκέφτεσαι πως μπορεί να μην έχεις επαφές με κάποιους ανθρώπους που ανήκουν στο παρελθόν σου, αλλά αυτοί ακόμα σε νοιάζονται και πού και πού φευγαλέα σε φέρνουν στο νου τους και σε ψάχνουν σε χιλιάδες αναμνήσεις και στιγμές. Ναι, αυτό ακριβώς που κάνεις εσύ δηλαδή, το κάνουν κι οι άλλοι.
Κάνουμε κύκλους, λοιπόν. Γνωρίζουμε ανθρώπους, ερωτευόμαστε, τελειώνουμε μεταξύ μας, τους αγαπάμε για πάντα. Ξανά απ’ την αρχή μετά. Όλο αυτό είναι μια ωραία διαδικασία κι ευτυχώς να λέμε που το ζούμε πάνω από μία φορά στη ζωή μας.
Ίσως γι’ αυτό στα τελειώματα μιας σχέσης πρέπει να είμαστε πιο ανοιχτοί στα ενδεχόμενα και τις πιθανότητες. Να μη δίνουμε τελεσίδικα «Δε θέλω να σε ξαναδώ, σε μισώ» κι άλλα τέτοια, γιατί δε μισούμε στα αλήθεια, απλά έχουμε νεύρα προσωρινά ή είμαστε απογοητευμένοι κι η θλίψη μας οπλίζει τον εγωισμό και τον θυμό μας. Αλλά δε μισούμε – βασικά, οκέι κάποιες φορές μισούμε, σπάνια, αλλά μισούμε.
Στον έρωτα γδυνόμαστε, ψυχή και σώμα. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο δεν μπορούμε μετά να βγάλουμε από πάνω μας κάποια πράγματα. Επομένως, ας το αποδεχτούμε. Κάποια άτομα θα τα αγαπάς για πάντα και θα θέλεις να είναι καλά πάντα. Κάποιες τέτοιες αγάπες θα κρατήσουν για πάντα.
Συντάκτης: Πάνος Κούλης
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη