Ας μιλήσουμε γι’ αυτούς τους μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους, που θυσιάζονται που γίνονται στήριγμα και βράχος σε κάθε μικρή και μεγάλη τους στιγμή. Στους μπαμπάδες που βοηθούν τις γυναίκες τους, ή στους μπαμπάδες που τα έφερε έτσι η ζωή, για να μεγαλώνουν μόνοι τα μωρά τους
Ξέρεις, συνήθως υμνούμε τις μητέρες γιατί κάνουν τόσα πολλά, όμως αξίζει να αναφερθούμε και στους μπαμπάδες που η ζωή τους τα έφερε έτσι και μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους.
Γίνονται οι καλύτεροι τους φίλοι, το στήριγμα, η δύναμη τους. Βγάζουν εις πέρας το δύσκολο ρόλο της πατρότητας και προσπαθούν μέρα και νύχτα να μην επιτρέψουν να δημιουργηθεί κανέναν κενό στη ψυχούλα τους.
Τα παίρνουν στο σχολείο, τα τρέχουν στις εξωσχολικές τους δραστηριότητες ενώ την ίδια στιγμή, δουλεύουν για να μην τους λείψει τίποτα. Και κυρίως, να μην τους λείψει η αγάπη.
Είναι οι μπαμπάδες που θα ξενυχτήσουν όταν το μωρό τους έχει πυρετό. Που θα καθήσουν με τις ώρες στο χαλί και θα τους επιτρέψουν ακόμη και να τα μακιγιάρουν. Που θα παίξουν ποδόσφαιρο, που θα κάνουν υπομονή στους παιχνιδότοπους. Που θα παραμελήσουν για όσο καιρό χρειαστεί τα δικά τους θέλω μόνο και μόνο για να σχηματίζουν το πιο μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο της πιο αγαπημένης και αξιολάτρευτης δημιουργίας τους. Στους μπαμπάδες λοιπόν που δεν θα βιαστούν να βρουν άλλη σύζυγο γιατί θέλουν να είναι σίγουροι για τη γυναίκα που θα επιλέξουν να βρίσκεται μαζί τους στο σπίτι.
Σε αυτούς τους μπαμπάδες, τους ήρωες της καθημερινότητας μας που δίνουν μαθήματα ζωής σε όλους μας και που τους χαίρεσαι. Γιατί με πράξεις, είναι πάντα δίπλα στα παιδιά τους.