Μερικά θέματα είναι τόσο ευαίσθητα που δεν τολμάς να τα σκεφτείς, πόσω μάλλον να καθίσεις να τα συζητήσεις.
Τι γίνεται όμως όταν το ζήτημα που αποφεύγεις αφορά το ίδιο το παιδί σου; Σκέφτηκες ποτέ ότι του κρύβεις κάτι τόσο πολύ σημαντικό, επειδή φοβάσαι μήπως το πληγώσεις;
H “42χρονη Μαρία” μίλησε για ένα προσωπικό της θέμα που την προβληματίζει εδώ και χρόνια. Δεν βρίσκει ακόμη το θάρρος και τη δύναμη να κοιτάξει στα μάτια το 8χρονο παιδί της και να του πει ότι αυτή και ο σύζυγος της δεν είναι οι βιολογικοί του γονείς.
“Ο μικρός ‘Παύλος’ ήρθε στη ζωή μας ως δώρο Θεού, μετά από πολλές αποτυχημένες εξωσωματικές. Είχα αρχίσει να χάνω τις ελπίδες μου για ένα παιδί, είχα γίνει άλλος άνθρωπος. Ζούσα χωρίς να αισθάνομαι ότι έχει νόημα η ζωή μου. Η αγκαλιά μου ‘καιγόταν’ για ένα μωράκι. Παντού με προσπερνούσαν μανούλες με καροτσάκια και νεογέννητα. Έλιωνα στη θέα τους. Κι εγώ κι ο άντρας μου θέλαμε πολύ ένα μωρό… Όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να υιοθετήσουμε, άλλαξε κυριολεκτικά η ζωή μας, λες και αναστηθήκαμε κι οι δυο. Τα χρόνια περνούσαν, αλλά δεν λέγαμε να πούμε στο παιδί μας την αλήθεια. Η ψυχολόγος μάς είχε συμβουλεύσει πότε ήταν η κατάλληλη ηλικία για να το ανακοινώσουμε στο παιδί, ώστε μεγαλώνοντας να το εμπεδώσει. Τίποτα. Δεν θέλαμε να του πούμε ότι εμείς δεν ήμασταν οι βιολογικοί του γονείς. Από εγωισμό; Δεν ξέρω… Τώρα ο γιος μας είναι στην ηλικία των 8 και δεν ξέρει ακόμα την αλήθεια. Μας βασανίζει η ιδέα ότι όσο αργούμε την αποκάλυψη τόσο πιο δύσκολο θα είναι για το παιδί μας να το αποδεχθεί. Δεν θέλουμε με τίποτα να το πληγώσουμε. Είναι όλος μας ο κόσμος. Τον αγαπούμε πάρα πολύ, είναι ο θησαυρός μας, το καμάρι μας, όλη μας η ζωή. Κι αν πάει στην εφηβεία και δεν του το πούμε; Κι αν ενηλικιωθεί και δεν του το έχουμε πει και το ανακαλύψει, τυχαία, από μόνος του; Σίγουρα δεν θα είναι σωστό. Ο στενός οικογενειακός μας κύκλος μάς συμβουλεύει να επισκεφθούμε ένα Ψυχολόγο για να μας συμβουλεύσει ξανά και να το πάρουμε απόφαση. Έχουμε χάσει τον ύπνο μας. Είναι μια δύσκολη απόφαση που πρέπει να ληφθεί άμεσα”