Κατά καιρούς λαμβάνουμε διάφορες αληθινές ιστορίες που αποτελούν προσωπικά βιώματα που «φωνάζουν» κυριολεκτικά απογοήτευση, πίκρα, δυσαρέσκεια και άλλα σχετικά συναισθήματα.
Την περασμένη, όμως, εβδομάδα λάβαμε μία ιστορία από μία κοπέλα 28 ετών που μας συγκλόνισε, προκαλώντας μας προβληματισμό, απορία και… έκπληξη.
Η «28χρονη Στεφανία», αφού πέρασε ένα μεγάλο διάστημα στη μοναξιά, μέχρι να ξεπεράσει αυτό που βίωσε, σήμερα καταφέρνει να αντιμετωπίσει την ιστορία που της προκάλεσε τόσα αρνητικά συναισθήματα, να την αποτυπώσει σε ένα αρχείο και να τη μοιραστεί με το αναγνωστικό κοινό του Dolce.com.cy διατηρώντας την ανωνυμία της και αλλάζοντας μερικά στοιχεία και γεγονότα για να μην φωτογραφίσει πρόσωπα και καταστάσεις.
«Πριν από τέσσερα χρόνια, σε ηλικία 24 ετών, οι γονείς μου αποφάσισαν ότι έπρεπε να παντρευτώ για να τους βγάλω από τη δύσκολη θέση… Θυμάμαι η οικογένειά μου ήταν πάντα φτωχή. Αυτό που λέμε φτωχή πλην τίμια… ισχύει και με το παραπάνω. Ο πατέρας μου είχε μείνει ανάπηρος, μετά από ένα ξαφνικό αυτοκινητικό δυστύχημα που του κόστισε την ικανότητα να εργάζεται στην οικοδομή, και θυμάμαι ότι πάντα μας ζούσε από τα επιδόματα… Η μητέρα μου είχε μία εκ γενετής σοβαρή αναπηρία που δεν της επέτρεψε ποτέ να εργαστεί. Εγώ μόλις είχα αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο, με χίλιες δυο δυσκολίες. Ας είναι καλά και η θεία μου που φρόντιζε κάποια από τα έξοδά μου… αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Δεν έβρισκα πουθενά δουλειά, έστω και σε σούπερμαρκετ. Τίποτα. Μάταια. Όλες οι πόρτες εργασίας έκλειναν με τη δήθεν δικαιολογία ότι είμαι overqualified. Δεν ξέρω κι εγώ τι τις ήθελα τις σπουδές, αφού ο τελικός μου στόχος ήταν να μπορώ να βρω μία δουλειά για να ανακουφίσω οικονομικά και τους γονείς μου. Αδέλφια δεν είχα. Πάντα ήμουν μοναχοκόρη και μοναχοπαίδι. Μεγάλο ευθύνη για μένα… Ήξερα πως μόνο εγώ θα ήμουν σε θέση να βοηθώ τους γονείς μου και μετέπειτα… όταν θα μεγάλωναν κι άλλο, εγώ θα τους γηροκομούσα. Η λύση ήρθε από ένα προξενιό… ή τουλάχιστον φάνταζε σαν μία λύση. Ένας κύριος, 58 ετών παρακαλώ, χήρος και χωρίς παιδιά ενδιαφέρθηκε να με γνωρίσει με σκοπό το γάμο. Με ήξερε από το Πανεπιστήμιο… Ήταν καθηγητής και γνωστός του πατέρα μου από το στρατό. Μία καλή μέρα αποφάσισε να χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας για να δει και να μιλήσει σοβαρά στον νοικοκύρη. Δεν ξέρω τι ακριβώς είπαν, αλλά εντός μισής ώρας ο πατέρας μου είχε λάβει αποφάσεις ζωής για μένα… χωρίς εμένα. Δεν μπήκε καν στον κόπο να με ρωτήσει… και μου ανακοίνωσε ότι τον επόμενο μήνα θα παντρευόμουν τον 58χρονο ακαδημαϊκό… Είχα μείνει κυριολεκτικά άφωνη. Νομίζω ακόμα και η γη είχε φύγει από τα πόδια μου. Δεν το πιστεύω αυτό που θα σας πω… αλλά ναι, με έπεισε ότι ήταν η μόνη λύση για να βγούμε από το οικονομικό μας αδιέξοδο. Ο κύριος αυτός ήταν αρκετά ευκατάστατος και έψαχνε μία γυναίκα για να του χαρίσει παιδιά. Ναι, ήθελε μία σύντροφο για να του χαρίσει απογόνους και να τον γηροκομήσει… Ακόμα σκέφτομαι πώς μου έλαχε αυτή η τύχη, αλλά όσο συνεχίζω να λέω ‘γιατί’ στον εαυτό μου, το μοναδικό πράγμα που χάνω είναι το χρόνο μου. Άρχισα να βγαίνω μαζί του, αρχικά για καφέ, μετά για φαγητό και βόλτα. Δεν μπορούσα να αισθανθώ ερωτική έλξη με καμία δύναμη. Αν και το ανέφερα στους γονείς μου, ο πατέρας μου ήταν ανένδοτος. Έτσι κι έγινε. Δέχθηκα να τον παντρευτώ με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα τον… ερωτευόμουν ή έστω θα τον αγαπούσα ως άνθρωπο. Όλα ήταν έτοιμα για το γάμο. Οι προσκλήσεις στάληκαν και είχε φτάσει η μεγάλη μέρα του γάμου. Ήμουν ήδη ντυμένη στα λευκά και έτοιμη να πάω στην εκκλησία. Μπήκα στο αυτοκίνητο με μούτρα μέχρι το πάτωμα… Έφτασα στα σκαλιά της εκκλησίας, μου έδωσε την ανθοδέσμη, μου χαμογέλασε και με φίλησε γλυκά στα χείλη… Μπήκαμε μέσα και το Μυστήριο είχε αρχίσει… όταν ξαφνικά, μετά από δύο λεπτά περίπου, ο μέλλων σύζυγός μου ζαλίστηκε και έπεσε στο πάτωμα της εκκλησίας. Αμέσως κάλεσαν το ασθενοφόρο και όταν έφτασαν στο νοσοκομείο ο επί καθήκον ιατρός είχε απλώς διαπιστώσει το θάνατό του… από έμφραγμα μυοκαρδίου. Είχα πάθει σοκ… Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω. Αυτή η εικόνα με συγκλόνισε και δεν θα την ξεχάσω ποτέ…».