Οι μέρες μοιάζουν ίδιες. Εσύ να πνίγεσαι από το χρόνο που κυλά έχοντας δίπλα σου έναν άνθρωπο που άρχισε να σε κουράζει, να σε αποσυντονίζει και να σε εκνευρίζει με την παρουσία του. Δεν την φαντάστηκες έτσι τη ζωή σου.
Απομάκρυνες εκείνη που σε αγάπησε αληθινά, τη μοναδική ίσως που θέλησε να στα δώσει όλα κι ας μην άντεχες την ανυπομονησία της. Θεώρησες τη δεδομένη στιγμή πως ήταν το καλύτερο και για τους δυο σας.
Βλέπεις, αυτά που στ’ αλήθεια αξίζουν, καμιά φορά μας τρομάζουν. Κι όσο αδύνατα κι αν μοιάζουν, όσο δύσκολα κι αν φαντάζουν, το μόνο που χρειάζεται είναι η επιθυμία.
Βολεύεσαι όπως όπως σε μια άλλη αγκαλιά. Πες την δανεική, πες την προσωρινή, πες την όπως θες. Δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος στον οποίο δεν είσαι απόλυτα ειλικρινής. Σχέση καμουφλαρισμένη. Όμορφη παρουσία η οποια «ρίχνει στάχτη» στα μάτια των γνωστών και λιγομίλητη για να ελέγχεται.
Σχέση ρουτίνας. Ήσυχη κοπελίτσα για να κατευνάζει το θορυβώδες μέσα σου. Το ημερεύει…για λίγο. Γιατί αυτό θεριεύει και δεν μπορείς ούτε κι εσύ να το ελέγξεις.
Ο άνθρωπος σου, αυτή που στ’ αλήθεια θες και τόσο καιρό φλόμωνες και τον εαυτό σου στα ψέματα πως ξεχνάς, πως δεν έχεις το παραμικρό συναίσθημα και έγνοια, είναι ακόμη εκεί. Να τρελαίνει το μυαλό σου.
Τι σου είναι κι αυτό το μυαλό; Ένα «μέσο» που σε απογειώνει αλλά και το αντίθετο αν το υποτιμήσεις.
Την έδιωξες, θυμάσαι; Της συμπεριφέρθηκες άσχημα. Τίποτα δεν έκανες για αυτήν.
Βγαίνεις με την άλλη και δεν προσπαθεί καθόλου να ιντριγκάρει το μυαλό σου. Βολεμένοι και οι δυο; Αυτή η ρουτίνα σας, την οποία ο ίδιος θέλησες, δεν σε γεμίζει πια.
Αναρωτιέσαι τι να κάνει εκείνη… Πώς θα αντιδρούσε σε κάθε τι καινούριο που θα είχατε μαζί. Θυμάσαι τις αυθόρμητες ατάκες της σε ανύποπτο χρόνο, την απρόβλεπτη αντίδραση της στο κάθε τι. Όσα σου έλεγε, αυτά που ήθελε να σου δείξει και εσύ είχες κλειστά μάτια και αυτιά για να μην δένεσαι, τον τρόπο που σε κοίταζε, το πώς σε αγκάλιαζε, αυτό το χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπο της. Πού είναι τώρα να σε παιδέψει; Γιατί δεν ήσουν απόλυτα παρών τότε;
Κουνάς το κεφάλι σου να σκορπιστούν οι σκέψεις. Πάντα το βράδυ έρχονται οι άτιμες και μας κυριεύουν. Στο κρεβάτι σας η κοπέλα σου θέλει να την κάνεις ξανά δική σου… Άρχισες να αηδιάζεις και να την αγγίζεις. Εσύ που με τον έρωτα γέμιζες το κενό και φόρτιζες τις μπαταρίες σου.
Εσύ, που μέχρι πρόσφατα μπορούσες να κατακτήσεις τον κόσμο.
Πνίγεσαι στις επιλογές σου. Νιώθεις όλη την ώρα νευρικός.
Ό,τι και αν κάνεις, όπως και να γεμίζεις το χρόνο που τρέχει, σκέφτεσαι πώς να περνά μακριά σου. Βλέπεις, σε άφησε ήσυχο με τις επιλογές σου επιτέλους. Σταμάτησε να δίνει σημεία ζωής, σταμάτησε να επιμένει. Δεν ήθελε να σε βαραίνει άλλο. Αποφάσισε να κοιτάξει τον εαυτό της.
Σε όσα αεροπλάνα κι αν βρεθείς, η σκέψη σου σε ταξιδεύει πάντα σε αυτήν.
Σε όσα χάδια και φιλιά και αν αφεθείς, προσπαθείς να θυμηθείς την γεύση που έχουν τα δικά της χείλη.
Δεν σε ιντρικάρει πλέον τίποτα. Νιώθεις να τα έχεις ζήσει όλα… Και δεν έχεις φτάσει ούτε καν στα μισά της διαδρομής…
Κι όμως… Κάτι σου λείπει. Άλλη είναι στο κρεβάτι σου κι άλλη στο μυαλό σου.
Οι προτεραιότητες αλλάζουν ξέρεις. Μόνο αν το θελήσουμε αρκετά. Αυτό στο δίδαξε καλά η ζωή. Ζούμε ο κάθε ένας την ευτυχία που επιλέγει. Κι έχουμε στα αλήθεια αυτό που θελήσαμε αρκετά. Λούσου τα τώρα!